"Δάσκαλε αγαθέ, τι να κάνω για να κληρονομήσω αιώνια ζωή; [...] Ξέρεις τις εντολές: «Μη μοιχεύσεις· Μη φονεύσεις· Μη κλέψεις· Μη ψευδομαρτυρήσεις· Μη αποστερήσεις· Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα»" Μάρκος 10:17-19
Πριν κάποιες μέρες, αποφασίσαμε με μια παρέα φίλων να κάνουμε επίσκεψη σε μια νεαρή κοπέλα σε κάποια κλινική. Σοβαρή η κατάστασή της και αβέβαιο το μέλλον της. Με τόσο επιβαρυμένη υγεία, είναι να αναρωτιέται κανείς πώς ζει και έχει καλή διαύγεια.

Μείναμε να την κοιτάζουμε με κατάπληξη. "Τις εννιά από τις δέκα εντολές του Θεού! Και μήπως είσαι η μόνη; Και στο κάτω κάτω, στις μέρες μας, οι άνθρωποι τα έχουν ξεπεράσει αυτά", θα πει κανείς. "Μην έχεις άλλους θεούς εκτός από εμένα, μην κλέψεις, τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, μην ψευδομαρτυρήσεις, μην επιθυμήσεις..." Ποιος δεν τις έχει καταπατήσει χιλιάδες φορές και δεν αισθάνεται την παραμικρή ενοχή;
Καταλαβαίνετε ότι είναι μεγάλη αποκάλυψη από τον Θεό, αλλά και μεγάλη ταπείνωση, να σταθείς μπροστά σ' Εκείνον, μόνος σου, και να αναγνωρίσεις ότι είσαι παραβάτης. Όχι να αναγνωρίσεις ότι είσαι ένας από τα δισεκατομμύρια παραβάτες -αφού όλοι έτσι κάνουν, και είναι αλήθεια- και μέσα σε μια τόσο απρόσωπη μάζα να καθησυχάσεις τη συνείδησή σου. Μα, να καταλάβεις τη δική σου ενοχή και να σιωπήσεις από ευγνωμοσύνη και ευχαριστία, όπως σιώπησε αυτή η κοπέλα, μπροστά στην ασύλληπτη και ακατανόητη αγάπη του Θεού για εμάς. Στην αγάπη Εκείνου που ξέρει να συγχωρεί όχι τις εννιά από τις δέκα, αλλά όλες τις αμαρτίες μας όταν τις δούμε ως τέτοιες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου