"Εγώ είμαι του αγαπητού μου, και ο αγαπητός μου είναι δικός μου [...]. Άσμα Ασμάτων 5:3
Σε κάποιο γαμήλιο τραπέζι που βρέθηκα, είχαν βάλει ανάμεσά μας ένα ώριμο ζευγάρι, γύρω στα εξήντα. Ήταν χαριτωμένοι και ομιλητικοί, παρόλο που βρίσκονταν ανάμεσα σε νεότερους, και συζητούσαν για τη δική τους ιστορία αγάπης.
"Ξέρετε πώς αποφάσισα να παντρευτώ τη γυναίκα μου;" είπε ο κύριος. Και καθώς περιμέναμε την απάντηση, πρόσθεσε: "Ο πατέρας μου, που ήξερε την ιστορία μας, μου είπε: -Τι το παιδεύεις το κορίτσι, παντρέψου το επιτέλους. - Τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν σωστό αυτό που έκανα και ότι το θέμα έπρεπε να κλείσει".
Μπορεί να σας φαίνεται ντεμοντέ το κίνητρο, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι. Το θέμα είναι ότι αγόρια και κορίτσια ταλαιπωρούν οι μεν τους δε διότι δεν έχουν ξεκάθαρους στόχους και επιθυμίες. Αν δεν είναι η ηλικία σου να παντρευτείς, αν σπουδάζεις, δεν έχεις βρει κάποια δουλειά ώστε να μπορείς να συμβάλλεις και εσύ στα οικογενειακά έξοδα, αν πάλι δεν θέλεις ακόμη τις δεσμεύσεις, επειδή έχεις κάποιους άλλους στόχους σε προτεραιότητα ή δεν έχεις βρει το κατάλληλο πρόσωπο, γιατί να κάνεις πειραματισμούς με το άλλο φύλο; Γιατί να ανοίγεις μονοπάτι για πολλαπλές αμαρτίες; Γιατί να υπάρχουν σχέσεις, να αιωρούνται υποσχέσεις, να διατηρούνται ελπίδες και συχνά να συντρίβονται καρδιές;

Και το αντίστροφο. Αν δεν συντρέχουν σημαντικοί λόγοι που αναχαιτίζουν την επιλογή σου και πιστεύεις ότι ο Θεός σε έχει οδηγήσει στο σωστό για σένα άνθρωπο, γιατί καθυστερείς στο να προχωρήσεις στο επόμενο βήμα; Αυτή είναι μια τακτική που άντρες και γυναίκες αγαπούν εξίσου. Αυτή η στάση, ακόμη κι όταν είναι κοινά αποφασισμένη, δημιουργεί πολύ περισσότερα προβλήματα και παρεξηγήσεις απ' αυτά που υποτίθεται ότι λύνει. Ας σκεφτούμε ως σωστοί άνθρωποι και κυρίως ως αληθινοί χριστιανοί, που υπολογίζουν το Θεό στη ζωή τους, και ας πάρουμε τη σωστή θέση στις σχέσεις μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου