Δειλός, τρελός ή ήρωας;

"Και οι άρχοντες θα μιλήσουν ακόμα στον λαό, και θα πουν: Ποιος άνθρωπος είναι δειλός και λιπόψυχος; Ας αναχωρήσει, και ας επιστρέψει στο σπίτι του, για να μη δειλιάσει η καρδιά των αδελφών του, όπως η δική του καρδιά". Δευτερονόμιο 20:8

Πώς πάει κανείς να συμμετάσχει σε μάχη; Ποιος ξέρει τι αισθάνονται όλοι αυτοί οι στρατιώτες, που δεν "παίζουν" απλώς με όπλα, αλλά που ξεκινούν για το πεδίο του πολέμου;

Ο Θεός, μπροστά στις μάχες που καλείται να δώσει ο λαός Του προκειμένου να κατακτήσει την υποσχεμένη γη, δίνει την εξής ενθάρρυνση: "Εσείς πλησιάζετε σήμερα σε μάχη ενάντια στους εχθρούς σας· ας μη δειλιάσει η καρδιά σας, μη φοβηθείτε [...] το πρόσωπό τους· επειδή, ο Κύριος ο Θεός σας είναι αυτός που προπορεύεται μαζί σας, για να πολεμήσει για σας ενάντια στους εχθρούς σας, για να σας σώσει". Δευτερονόμιο 20:3

Σίγουρα, βοηθάει  αυτή η νικηφόρα στάση που θέλει ο Θεός να έχουμε όταν ξεκινάμε τις δικές μας μάχες. Στην οικογένειά μας, στα σταυροδρόμια μας, στο έργο μας, ακόμη και στις αμαρτίες μας. Οπλιζόμαστε με θάρρος και πίστη στον Κύριο και έχουμε τη βεβαιότητα ότι τίποτα και κανείς δεν μπορεί να μας βλάψει. Καθώς όμως ο "πόλεμος" διαρκεί, καθώς αρχίζουν οι απώλειες- γιατί πώς είναι δυνατόν να μην τσαλακωθούμε στην πορεία- η κούραση και η απογοήτευση κάμπτουν το ηθικό μας και αρχίζουμε να γεμίζουμε φόβο.

 Έχω δοκιμάσει πολλές φορές την εμπειρία της κάμψης, των "εξασθενημένων χεριών και των παραλυμένων γονάτων "( Εβραίους 12:12), και όσο κι αν έχω προσπαθήσει να κρατήσω το ηθικό μου ψηλά, με εδάφια από τον Λόγο του Θεού και με την ενθύμηση των επεμβάσεών Του, δεν έχω καταφέρει πάντα να μην τα παρατήσω και να μην πω: "Νικήθηκα". Μα, πώς γίνεται και μετά ξαναμπαίνω στη μάχη; Πώς γίνεται, άραγε, και αγωνιζόμαστε ξανά γι' αυτά που έχουμε κουραστεί να διεκδικούμε; 

Είχα διαβάσει κάποτε ότι η διαφορά του τρελού από τον ήρωα είναι ότι ο πρώτος δεν συναισθάνεται τον κίνδυνο και σπεύδει στο πεδίο του πολέμου γεμάτος άγνοια και ανοησία. Ο ήρωας είναι αυτός που, ενώ έχει πλήρη επίγνωση της σκληρότητας της μάχης, και του θανάτου, συνεχίζει να πολεμάει ακόμη και όταν φοβάται, τραυματίζεται, νικιέται.Υπάρχει και ο δειλός, αυτός που κοιτάζει απ' έξω, που κρύβεται, και που με την πρώτη ευκαιρία το σκάει ή συνθηκολογεί. Εσύ και εγώ, μπορεί να γίνουμε πνευματικοί ήρωες, αρκεί να μην σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για τον Κύριο και τη γη που μας υποσχέθηκε, παρά τις όποιες πληγές μας. Επειδή Εκείνος μας στηρίζει, γι' αυτό σηκωνόμαστε, πολεμάμε πάλι, και ξέρουμε ότι στο τέλος θα απολαύσουμε τη νίκη που μας χάρισε.