Κάνε εσύ το πρώτο βήμα

"Επειδή, ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δύναμης και αγάπης και σωφρονισμού". Β' Τιμόθεον 1:7

Τι είναι αυτό που μας κάνει να μην ανοιγόμαστε στους άλλους; Γνωρίζουμε άτομα τα οποία, ενώ τα συναντάμε συχνά, η σχέση μας παραμένει τυπική. Έχω ακούσει πολλούς να παραπονιούνται ότι οι άνθρωποι που συναντούν, ακόμη και όταν είναι νέοι, είναι κλειστοί, δεν μιλούν πολύ, δεν εξωτερικεύουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους. Τηρούν αποστάσεις από φόβο μην εκτεθούν, μη σχολιαστούν και, στο τέλος, απορριφθούν.

Παρατηρώ, όμως, ότι αυτά τα άτομα λειτουργούν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που κατακρίνουν στους άλλους. Δηλαδή, ενώ δεν τους αρέσουν εκείνοι που κρατούν αμυντική στάση και επικοινωνούν από "απόσταση ασφαλείας", συμπεριφέρονται έτσι ακριβώς. Όλοι γνωρίζουμε άτομα που περιμένουν μονίμως από τους άλλους να κάνουν το πρώτο βήμα. Να τους χαιρετίσουν, για παράδειγμα, όταν συναντηθούν, να πάρουν την πρωτοβουλία μιας συνάντησης μαζί τους, να τους κάνουν ένα τηλεφώνημα ή μια επίσκεψη. 

Πρόκειται για μια παθητική στάση, που εμπλέκει συχνά και πνευματικές διαστάσεις, οι οποίες δεν έχουν καμιά ισχύ. Ίσως έχετε ακούσει την άποψη : "Εγώ προσεύχομαι και ο Θεός ας φέρει όποιους ανθρώπους θέλει δίπλα μου". Ή από την άλλη: "Εγώ εμπιστεύομαι τον Κύριο. Ας ανοίξει Εκείνος τους δρόμους που πρέπει να ακολουθήσω. Ας με οδηγήσει σε  ανθρώπους που με έχουν πραγματικά ανάγκη". 

Και εγώ παρασύρομαι συχνά από μια τέτοια λογική. Ας σκεφτούμε όμως: αν εγώ περιμένω ο άλλος να κάνει το πρώτο βήμα σε μια οποιαδήποτε είδους σχέση -βασικά για να μην εκτεθώ ή από φόβο μήπως αποκαλυφθεί ένας χαρακτήρας που μπορεί να μην αρέσει- και ο άλλος σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο, δεν είναι παράξενο που δεν δημιουργείται κανενός είδους σχέση. Δεν απομένει παρά μια "μεταμφίεση", που οδηγεί σε μια επιφανειακή επικοινωνία  

 Όμως, δεν είναι συνεπές σ' έναν άνθρωπο, που έχει το Άγιο Πνεύμα μέσα του, να κρατά αμυντική στάση και να αποφεύγει τις γνήσιες και ειλικρινείς σχέσεις εξαιτίας των φόβων του. Ο Θεός μάς έδωσε πνεύμα δύναμης και αγάπης, και όχι πνεύμα δειλίας. Το θάρρος, η εμπιστοσύνη, η απόρριψη του φόβου για το τι νομίζουν οι άλλοι για μας και το πώς μας βλέπουν, ακόμη και η αποδοχή  ότι μπορεί να πληγωθούμε καθώς τους ανοιγόμαστε, είναι δείγματα της παρρησίας και της δύναμης του Θεού στη ζωή μας.

Επειδή είναι πράγματι δύσκολο να βάλουμε στην άκρη τη γνώμη μας για τον εαυτό μας, την  εγωιστική πλευρά της αξιοπρέπειάς μας, που θέλει να δείχνει άψογη, χωρίς να εκτίθεται, ας ζητήσουμε από τον Θεό περισσότερο Άγιο Πνεύμα στη ζωή μας. Τότε θα έχουμε τη δύναμη να ξεπερνούμε τις αδυναμίες και τις αρνητικές σκέψεις μας, αλλά και τις πιθανές γνώμες των άλλων, και να κάνουμε εμείς το πρώτο βήμα σε όμορφες ανθρώπινες σχέσεις.