"Και ο Ιακώβ είπε: Θεέ τού πατέρα μου του Αβραάμ [..] είμαι πολύ μικρός απέναντι σε όλα τα ελέη και σε ολόκληρη την αλήθεια, που έκανες στον δούλο σου". Γένεση 32:9-10
Μας εκπλήσσει να ακούμε τέτοια λόγια από το στόμα του Ιακώβ, επειδή θυμόμαστε τη διαδρομή του. Ο άνθρωπος που δεν έπαψε να "παλεύει" με Θεό και ανθρώπους, που ονομάστηκε υποσκελιστής γιατί εποφθαλμιούσε τα πρωτοτόκια του αδελφού του, και που δεν έχασε την ευκαιρία να τα αρπάξει.
Εκείνος που με πονηριά απέσπασε την ευλογία του πρωτότοκου. Αυτός που στη ζωή του χρησιμοποιούσε συχνά την απάτη για να πάρει αυτά που ήθελε, αναγνωρίζει ότι είναι πολύ μικρός για το έλεος και τη φροντίδα που του έδειξε ο Θεός.
Τι τον σπρώχνει να κάνει μια τέτοια προσευχή; Φυσικά βρίσκεται σε αμηχανία και φόβο. Ο αδικημένος αδελφός του έρχεται εναντίον του, ποιος ξέρει με τι προθέσεις. Μάλλον, θα σκέφτηκε, ότι τα ψέματα έχουν τελειώσει και ότι είναι εντελώς "ξεκρέμαστος". Ή καλύτερα εντελώς εξαρτημένος από το έλεος του Θεού. Γιατί, ουσιαστικά, αυτό έχει ανάγκη καθώς σκέφτεται ότι παρ' όλη την αμαρτωλή συμπεριφορά του, ο Κύριος τού φέρθηκε με καλοσύνη. Αναγνωρίζει ότι δεν άξιζε τίποτα απ' αυτά που έλαβε και ότι τελικά ο Κύριος ήταν πιστός στις υποσχέσεις και στην αγάπη Του απέναντί του.
Ο Ιακώβ κατάλαβε ότι κάθε τι που είχε προσφέρει στο Θεό ήταν "σκουριασμένο" από την αμαρτία. Εμείς, τι γνώμη έχουμε για τους εαυτούς μας; Μήπως αξίζουμε τη χάρη του Θεού και τις ευεργεσίες Του; Καλό είναι να θυμόμαστε ότι οι λέξεις χάρη και έλεος δεν ταιριάζουν με εκφράσεις όπως :"εγώ έχω κάνει τόσα για τον Κύριο", "εγώ έχω θυσιάσει και προσφέρει στους γύρω μου", "εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους ". Δεν είναι ανάγκη να τα εκφράσουμε. Αρκεί που τα σκεφτόμαστε, και ο Θεός να μας ελεήσει, γιατί τα σκεφτόμαστε συχνά καθώς συλλογιζόμαστε ότι δεν πήραμε αυτό που μας άξιζε.
Είθε να επικαλούμαστε το έλεος και την πιστότητα του Θεού με ταπείνωση και αναγνώριση της μικρής μας αξίας σε σχέση μ' αυτά που Εκείνος έχει κάνει και εξακολουθεί να κάνει για μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου