Χρήσιμη εξάρθρωση!

"Και ο Ιακώβ έμεινε μόνος· και πάλευε μαζί του ένας άνθρωπος μέχρι τα χαράματα της αυγής·  και βλέποντας ότι δεν υπερίσχυσε εναντίον του, άγγιξε την άρθρωση του μηρού του· και μετατοπίστηκε η άρθρωση του μηρού τού Ιακώβ, καθώς πάλευε μαζί του". Γένεση 32:24-25.

Η προσωπικότητα του Ιακώβ, όπως αποτυπώνεται στις σελίδες της Αγίας Γραφής, εκπλήσσει. Μοιάζει με έναν άνθρωπο της σημερινής εποχής και όχι της δικής του. Μεγάλη θέληση και επιμονή, αναζήτηση του Θεού και των ευλογιών του,  ανάγκη για "καταξίωση" και έλεγχο των καταστάσεων, που τον έσπρωχνε να χρησιμοποιεί συχνά την πονηριά και την απάτη. Δεν είναι και πολύ ωραία η εικόνα που βλέπουμε στα χρόνια της νεότητάς του.

Ο Ιακώβ έψαχνε τον Θεό, ήθελε τις ευλογίες Του, αλλά με ένα δικό του τρόπο. Είχε τον δικό του χαρακτήρα, τη δική του λογική και στόχους. Όπως άλλωστε και ο καθένας από μας. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η συμπεριφορά μας έχει πονηριά -στον βαθμό που είχε εκείνη του Ιακώβ- αλλά μπορεί να είναι μια συμπεριφορά που δεν αρέσει στον Θεό και που μας βλάπτει χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Μπορεί να έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις, έλλειψη κατανόησης, να θέλουμε να έχουμε πάντα το πάνω χέρι ή τον πρώτο λόγο, να μη μας αρνούνται ποτέ τίποτα, να επιδιώκουμε να ελέγχουμε καταστάσεις και να γίνονται τα πράγματα με τον δικό μας τρόπο, να έχουμε φόβους και δεύτερες σκέψεις... Όλοι αναγνωρίζουμε χαρακτηριστικά της  αμαρτωλής φύσης του Ιακώβ μέσα μας.

Τι κάνει ο Θεός σ' αυτές τις περιπτώσεις; Νομίζω ότι περιμένει την κατάλληλη στιγμή που θα αφεθούμε. Μέχρι τότε, αναγκάζεται να παλεύει μαζί μας σε μια πνευματική μάχη με στόχο να μας πιέσει, έτσι ώστε να αλλάξουμε κάποτε τρόπο σκέψης και ενέργειας και να μάθουμε να αφηνόμαστε στα δυνατά Του χέρια. Όπως πολύ σωστά κάποια φίλη είπε: "Ενώ εμείς προσπαθούμε να νικήσουμε την αμαρτία και τον κόσμο, ο Θεός προσπαθεί να νικήσει εμάς". Και αν η εξάρθρωση του μηρού του Ιακώβ από το άγγιγμα του Θεού τον ανάγκασε να μείνει εν μέρει  "ανάπηρος" και να μάθει σιγά σιγά να εγκαταλείπει τον εαυτό του στην αγάπη Του, η ταλαιπωρία της δικής μας ψυχής από την πνευματική μας μάχη με τον Κύριο θα μας οδηγήσει να ζούμε με τον δικό Του τρόπο. Έναν τρόπο ανάπαυσης και δύναμης μαζί.