Εγκατάλειψη

"Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες; Γιατί στέκεσαι μακριά από τη σωτηρία μου και από τα λόγια των στεναγμών μου; " Ψαλμός 22:1.

"Επειδή, δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον άδη, ούτε θα αφήσεις τον Όσιό σου να δει φθορά". Ψαλμός 16:10.

Ξέρεις τι θα πει εγκατάλειψη;  Μπορεί και να το γνωρίζεις, γιατί στους καιρούς μας δεν είναι και τόσο δύσκολο να εγκαταλειφθείς από τους φίλους ή τους δικούς σου. Ο  Χριστός εγκαταλείφθηκε και Αυτός από τον Θεό-Πατέρα, όταν επάνω στον σταυρό πέθαινε σαν ένας αμαρτωλός, σαν ένας από μας, τους διεφθαρμένους από την αμαρτία. Ο Ιησούς, όμως, δεν είχε δικές του αμαρτίες. Αυτό που έκανε τον Θεό να σιωπήσει στις κραυγές Του, ήταν το δικό μας αμαρτωλό χρέος. Ένας χρέος και μια ενοχή που δεν είχε καμιά σχέση με τη δική Του άγια συμπεριφορά.

Αν είσαι χριστιανός, μπορεί να αισθανθείς κάποια στιγμή ότι ο Θεός στέκεται μακριά από τη σωτηρία σου και από τα λόγια των στεναγμών σου (Ψαλμός 22:1), όπως ακριβώς συνέβη και με τον Κύριο. Μπορείς να επαναλάμβάνεις και εσύ: "Θεέ μου, κράζω την ημέρα και δεν απαντάς· και τη νύχτα, και δεν σιωπώ" (Ψαλμός 22:2). Στην πνευματική μας ζωή συμβαίνει κάποτε και αυτό. Δεν είναι πάντα έναστρος ο ουρανός, ούτε γλυκιά η δύση. Μπορεί να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι μέσα σε ένα τεράστιο τούνελ, το οποίο δεν λέει να τελειώσει ποτέ. Μπορεί να νιώθεις ότι είσαι απόλυτα μόνος σου και ότι ο τόσο γνωστός και αγαθός Θεός σου, Τον οποίο εμπιστεύεσαι, κατέληξε να είναι για σένα ένας "άκαρδος ξένος". Κάπως έτσι ένιωσε και ο Ιώβ.

Να ξέρεις, όμως, ότι αυτό δεν είναι η αλήθεια. Αυτά που αισθάνεσαι δεν αποτελούν πάντα αδιάψευστα σημάδια ότι ο Θεός σε έχει εγκαταλείψει. Ο Θεός δεν σε εγκαταλείπει όσο Τον επικαλείσαι και Τον ζητάς. Αυτό που ίσως θεωρείς εγκατάλειψη δεν είναι παρά μια  μικρή σιωπή, μια δοκιμασία της πίστης και της αγάπης σου, ώστε να μάθεις να συνεχίζεις την πορεία σου και να Τον εμπιστεύεσαι με βάση όχι αυτά που νιώθεις ή καταλαβαίνεις, αλλά με βάση αυτά που ξέρεις ότι είναι και κάνει ο Θεός σ' αυτούς που Τον επικαλούνται.

Ο Χριστός αισθάνθηκε στο σταυρό ότι ο Θεός Τον εγκατάλειψε, αλλά όχι σε σημείο ώστε να απογοητευτεί ή να βουλιάξει. Κατά βάθος ήξερε ότι η ψυχή Του δεν θα έμενε στον άδη, ούτε ο Θεός θα Τον άφηνε "να δει φθορά" (Ψαλμός 16:10). Μπορείς και εσύ να έχεις την ίδια βεβαιότητα, όσο μακρύ κι αν είναι το τούνελ που περνάς, όσο μεγάλη κι αν είναι η σιωπή του Θεού. Δεν πρόκειται να σε αφήσει να χαθείς μέσα στη θλίψη σου, διότι  "δεν θα συγχωρήσει ποτέ να σαλευτεί ο δίκαιος" (Ψαλμός 55:22).