Αγάπη

 "Και ο Ισαάκ βγήκε να προσευχηθεί στην πεδιάδα κατά το δειλινό". Γένεση 24:63.

Νότια, στην άκρη της ερήμου, ο γιος του Αβραάμ, ο ήσυχος και στοχαστικός Ισαάκ, περπατούσε μόνος του στο κλείσιμο της μέρας. Πού πήγαινε; Να προσευχηθεί! Σίγουρα είχε σκέψεις που γύριζαν στο μυαλό του, διότι ο δούλος του πατέρα του, ο Ελιέζερ, είχε φύγει για τη γη της Μεσοποταμίας προκειμένου να ψάξει να βρει γυναίκα γι' αυτόν. Σκέψεις και προσευχή συχνά πάνε μαζί, και είναι όμορφο όταν τις φέρνει κανείς μπροστά στον θρόνο του Θεού.

Ο Ισαάκ είναι ένας άντρας του οποίου το πνευματικό ανάστημα διαμορφώθηκε μέσα από τη  συνήθεια του να αφιερώνει χρόνο μόνος του με τον Θεό. Πρόκειται για μια συνήθεια που πλάθει με ανεξίτηλο τρόπο τον χαρακτήρα του άνδρα. Στις μέρες μας, δυστυχώς, τείνει σιγά σιγά να υποκατασταθεί από "άλλα" προσόντα,  που είναι θελκτικά και εφήμερα.

Σπουδαίοι οι άντρες που αφιερώνουν χρόνο στην προσευχή, μελετούν την Αγία Γραφή, συλλογίζονται τις αλήθειες της και τις εφαρμόζουν μέσα στη ζωή τους.  Τα πόδια τους θα περπατούν σε στέρεους δρόμους, διώχνοντας μακριά τις ανησυχίες και τους φόβους, κλείνοντας την πόρτα στην περιπλάνηση των σκέψεων, καλλιεργώντας την αγάπη, τη συγχωρητικότητα, και φράζοντας τον δρόμο στην αμφιβολία και τον πειρασμό. Όταν περπατά κανείς μαζί με τον Θεό, είναι αδύνατο να μη διαπλάσει έναν πνευματικό χαρακτήρα και μια διαφορετική ομορφιά, που θα λάμπει μέσα στο κύλισμα των χρόνων.

Μέσα σ' αυτή την οικεία σχέση, ο Θεός δεν ξεχνά τις υπόλοιπες ανάγκες. Αν φρόντισε για τον Ισαάκ, γιατί να μη φροντίσει και για σένα; Εκείνη τη μέρα τα πράγματα θα άλλαζαν για πάντα στη ζωή του. Το καραβάνι που ερχόταν τράβηξε την προσοχή του, και ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή που προσευχόταν που ο Θεός έδωσε στον Ισαάκ απάντηση στην προσευχή του και σ' εκείνη του πατέρα του. Η σκηνή της μοναξιάς του κλείνει μάλλον ένα καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα. Η Ρεβέκκα είναι τόσο χαρούμενη που συναντά τον Ισαάκ μόνο του, λες και την περίμενε. Κατέβηκε από την καμήλα και γλίστρησε μέσα στη ζωή του. Θέλω να πιστεύω ότι ο καθένας θα ήταν το συμπλήρωμα του άλλου, και ό,τι πραγματικά θα είχαν ανάγκη, θα το έβρισκαν ο ένας στον άλλον. Αν ο Ισαάκ την αγάπησε βαθιά, ήταν γιατί είχε μάθει να αγαπά πρώτα τον Κύριο.