Μια πλούσια συγνώμη

"Αν, ενώ ήμασταν εχθροί, συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό διαμέσου του θανάτου τού Υιού του, πολύ περισσότερο, εφόσον συμφιλιωθήκαμε, θα σωθούμε με τη ζωή του". Ρωμαίους 5:10.

Συχνά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε εχθρικές καταστάσεις, διαφωνίες και συγκρούσεις. Κάποιες φορές η πηγή τους είναι η δική μας αδεξιότητα, ή και ο εγωισμός, που ταράζουν τις σχέσεις μας και τις καταστρέφουν. Άλλες φορές πάλι, δεν φταίμε εμείς, διότι βρισκόμαστε θύματα εκμετάλλευσης, υποτίμησης, επιθέσεων και συκοφαντιών. Η συγχώρεση μοιάζει αδιανόητη, και το συναίσθημα της μνησικακίας, που τροφοδοτείται από τις άσκημες μνήμες, υποδαυλίζει το θυμό και μας τρώει.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις, πόσο ελπίζει κανείς ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν όπως πριν, εφόσον κάτι το ουσιώδες, που έδενε τις σχέσεις, έχει σπάσει και στη θέση του έχει μπει η "δικαιολογημένη" απόρριψη, η πίκρα και η άρνηση επικοινωνίας; Η αλήθεια είναι ότι οι σχέσεις δεν οικοδομούνται μονόπλευρα. Η καλή θέληση και η συγχώρεση του ενός δεν είναι αρκετή για να επανοθρώσει το κακό παρελθόν, λόγια και πράξεις.  Εντούτοις, αποτελεί ευθύνη του καθενός μας για το ποια τροπή θα πάρει μια διαταραγμένη σχέση ή μια εχθρική συμπεριφορά που έβλαψε τον άλλον.

Η Κόρρη τεν Μπουμ, πιστή χριστιανή που επιβίωσε από τον εφιάλτη και το μίσος των στρατοπέδων συγκέντρωσης, μετά τον πόλεμο, βρέθηκε αντιμέτωπη σε μια ομιλία της, που κήρυττε τη συγχώρεση του Χριστού, με κάποιον από τους πρώην φύλακές της, των Ες-Ες. Ξαφνικά, συνειδητοποίησε ότι της ήταν αδύνατον να διαγράψει τις τραγικές μνήμες της και να τον συγχωρήσει. Τότε, ζήτησε από τον Θεό να τη συγχωρήσει, γιατί δεν μπορούσε να τον συγχωρήσει, και θυμήθηκε: "Ο Ιησούς Χριστός είχε πεθάνει γι' αυτόν τον άνθρωπο. Εγώ ζητούσα περισσότερα;" 

Είναι φοβερό να ζητούμε "ηθική ικανοποίηση" μέσω της εκδίκησης, της αδιαφορίας ή της περιφρόνησης που δείχνουμε σε κάποιον, με σκοπό "να τον τιμωρήσουμε" που μας έβλαψε, όταν γνωρίζουμε ότι ο Χριστός τιμωρήθηκε και γι' αυτό. Ταυτόχρονα, είναι σωτήριο να αναγνωρίσουμε ότι μόνοι μας δεν θα μπορέσουμε ποτέ να συγχωρήσουμε και να ξεχάσουμε ό,τι κακό μάς έγινε. Χωρίς την αναγνώριση αυτής μας της αδυναμίας, δηλαδή ότι δεν μπορούμε να αγαπάμε με δική μας δύναμη και να συγχωρούμε με δική μας θέληση, κάθε προσπάθεια αληθινής αποκατάστασης θα είναι μάταιη.