"Κράζω σε σένα, και δεν μου απαντάς· στέκομαι όρθιος, και παραβλέπεις. Έγινες σε μένα ανελεήμονας· με μαστιγώνεις με το κραταιό σου χέρι. ". Ιώβ 30:20
Έχετε σκεφτεί τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τη σιωπή των φίλων σας ή των αγαπητών σας; Τι είναι αυτό που τους κάνει ν' αδιαφορούν απέναντί σας ή να σας έχουν ξεχάσει; Η συνηθισμένη εξήγηση που δίνουμε είναι του τύπου: "Άστα, πνίγομαι το τελευταίο διάστημα, τρέχω και δε φτάνω..." Όλοι το έχουμε πει κάποια στιγμή και είναι αλήθεια. Άλλες φορές πάλι, συντρέχουν άλλοι λόγοι: Κάποια παρεξήγηση, μια σταδιακή απομάκρυνση λόγω πικρίας, αδιαφορία που τη διευκολύνει η πολυπλοκότητα ζωής.
Έχετε, όμως, προβληματιστεί για το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τη σιωπή και την "απομάκρυνση" του Θεού; Κάποια φίλη σε μια συζήτηση μού είπε ότι η σιωπή του Θεού σημαίνει κρίση. Δε θα διαφωνήσω καθόλου γιατί πράγματι μέσα στο Λόγο Του υπάρχουν χωρία που το επιβεβαιώνουν. Μπορεί να ζητάς από τον Κύριο βοήθεια και λύσεις, αλλά να μην παίρνεις απάντηση. Φυσικό απακόλουθο μερικές φορές όταν περιφρονείς το Θεό. Όταν κάνεις τις επιλογές σου με περηφάνια, αδιαφορώντας για τις ηθικές αρχές και το θέλημα Του. "Γι' αυτό, όπως αυτός είχε κράξει, κι αυτοί δεν άκουγαν, έτσι κι αυτοί έκραξαν, κι εγώ δεν εισάκουγα, λέει ο Κύριος των δυνάμεων·" (Ζαχαρίας 7:13). Ο Θεός σιωπά γιατί δεν είναι ένα ον του χεριού και των διαθέσεων μας: "Τώρα σε χρειάζομαι, έλα. Τώρα μ' ενοχλείς, μπορείς να φύγεις".
Θα προσθέσω ακόμη μια διάσταση στη σιωπή του Θεού. Εκείνη που βρίσκουμε στο βιβλίο του Ιώβ. Μια σιωπή ανεξήγητη, μια σιωπή επώδυνη, μια σιωπή που συνοδεύτηκε από μεγάλες συμφορές και μαθήματα "κατήχησης" από τους φίλους του. Κανείς δεν ήξερε τι γινόταν στα παρασκήνια. Κανείς δε γνώριζε την πραγματική αιτία. Ούτε ο Ιώβ, ο οποίος θα είχε υπομείνει με πολύ μεγαλύτερο θάρρος τη δοκιμασία, αν ήξερε εκ των προτέρων ότι μια πρόκληση και μια "αναμέτρηση" μεταξύ διαβόλου και Θεού τον είχε φέρει στο κέντρο της μάχης. Ο ίδιος βοά με πόνο και αγωνία "[...] μάθετε, τώρα, ότι ο Θεός με κατέστρεψε, και με περικύκλωσε με το δίχτυ του. Δέστε, φωνάζω: Αδικία! Αλλά, δεν εισακούομαι· επικαλούμαι, αλλά καμιά κρίση. " (Ιώβ 19:6). "Επικαλούμαι αλλά καμιά απάντηση" στη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο αδιαφορία και τιμωρία του Θεού δεν ήταν. Ήταν μάλλον ένα σημάδι εμπιστοσύνης του Θεού στην πιστότητα του δούλου Του, για τον οποίο ο Κύριος είπε ότι "[...] δεν υπάρχει όμοιός του στη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, ο οποίος φοβάται τον Θεό, και απέχει από κακό" (Ιώβ 1:18).
Σιωπά ο Θεός στη ζωή σου; Έχεις αποκάμει από θλίψη και επιπλέον αδυνατείς να διακρίνεις την αιτία; Μπορείς ν' αναρωτηθείς απλά: Υπολόγισα τον Κύριο στη ζωή μου ή διάβηκα μόνος μου τους δρόμους που μου φαίνονταν ορθοί; Σταμάτησα στην πορεία να ρωτήσω το Θεό για τις επιλογές μου ή πηγαίνω μπροστά λέγοντας "Το θέλημά Σου", ενώ ουσιαστικά προσπαθώ ακόμη και τώρα, με τον τρόπο μου, να πραγματοποιήσω το δικό μου θέλημά; Αν τα έχεις κάνει αυτά, μη φοβάσαι για τη σιωπή του Θεού. Αυτού του είδους η "απομάκρυνση", όσο και αν παρατείνεται, έχει πάντα ένα ευλογημένο τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου