Ένα νέο, δροσερό ευαγγέλιο

«[…] κάθε αγαθή δόση, και κάθε τέλειο δώρημα, είναι από πάνω, το οποίο κατεβαίνει από τον Πατέρα των φώτων, στον οποίο δεν υπάρχει αλλοίωση ή σκιά μεταβολής…» Ιάκωβος 1:17

Καινοτομία, η λέξη-κλειδί για να ελκύσει πελάτες σε ένα προιόν και να πάει ψηλά το τζίρο των επιχειρήσεων. 

Ανανέωση, η λέξη –σύνθημα για να ρίξουν οι άνθρωποι μια καινούργια ματιά σε κάτι το φθαρμένο και αναχρονιστικό. Ιδέα, κόμμα, διακόσμηση, προσωπική ζωή… τ’ αγκαλιάζει όλα.

Πρόοδος, η λέξη-πανάκεια που ακούγεται όλο και πιο δυνατά από το Διαφωτισμό και μετά. Όλοι, λοιπόν, πιστεύουμε σ’ αυτήν, εναποθέτοντας επάνω της τόσες ελπίδες.

Αν θέλεις κάτι να πάει μπροστά και να πετύχει, πρέπει να εφαρμόσεις απαρέγκλιτα το παραπάνω τρίπτυχο. Ειδάλλως, ματαιοπονείς και έχεις φτωχά αποτελέσματα. Η τακτική αυτή δεν θα μπορούσε να μην υιοθετηθεί και στα πράγματα του Θεού. Βλέπετε, οι ελκυστικές θεωρίες δεν αφήνουν αδιάφορους όλους εκείνους που βρίσκουν ότι το ευαγγέλιο «γέρασε» και «ξεπεράστηκε» το μήνυμά του, συνεπώς χρειάζεται πρόοδος, καινοτομία, ανανέωση.  Γιατί πώς είναι να δυνατόν να ελκύσεις το ανθρώπινο ενδιαφέρον, που ανά μέρα μετατοπίζεται σε χίλιους διαφορετικούς στόχους, ζητά διαρκώς νέα πράγματα και αξίες, μ’ ένα μήνυμα που εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια ηχεί το ίδιο; Που μοιάζει σαν μονότονη επανάληψη,  μουρμούρισμα που κουράζει το αυτί;

 

Το μήνυμα του ευαγγελίου δε γέρασε, ούτε έπαψε να είναι το ίδιο μέσα στους αιώνες, γιατί Εκείνος που το ανήγγειλε εξαρχής δεν αλλάζει ούτε αλλοιώνεται. Δεν κάνει διορθώσεις και βελτιώσεις, λες και υπήρχε κάτι καλύτερο να δώσει στον άνθρωπο το οποίο… το ανακάλυψε ξαφνικά σήμερα!

Αν το ευαγγέλιο «απέτυχε» να ελκύσει ανθρώπους λόγω τάχα της «παλαιότητάς» του, φταίμε εμείς που το «φθείραμε». Με τη λίγη αγάπη μας για τον Κύριο και το ελάχιστο δυνατό κόστος θυσίας που καταβάλλαμε για τους ανθρώπους γύρω μας, τους αδελφούς μας, τους οικείους μας. Με την πολλή αγάπη μας για το άτομό μας, τη γνώμη μας, τη βολή μας. Για τη νοσηρή ανάδειξη της ατομικότητάς μας εις βάρος της συλλογικότητας. Για τους κατακερματισμένους στόχους μας, που θελήσαμε να επιτευχθούν όλοι, γρήγορα, και αν γίνεται, ανέξοδα. 

Δυστυχώς, όμως, οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι τους προτείνουμε ένα ευαγγέλιο που δεν μας έχει συνεπάρει, ούτε μας έχει σκλαβώσει. Ότι τους μιλάμε για έναν Κύριο που, και εμείς οι ίδιοι, δεν καταλαβαίνουμε, και Τον οποίο ψάχνουμε να βρούμε μέσα στο χάος των θεωριών και των επιθυμιών μας, πόσο μάλλον να Τον ζήσουμε. Αν η κοινωνία ζητά ένα νέο «δροσερό» ευαγγέλιο, γεμάτο ανανέωση και πρόοδο, καλό είναι να γυρίσουμε δύο χιλιάδες χρόνια πίσω και ν’ ανασύρουμε το αρχικό ευαγγέλιο της θυσίας, της αγάπης, της αλήθειας. Αυτήν την «πρόοδο» χρειάζεται σήμερα ο άνθρωπος, μιας και του «ξέφυγε» τους τελευταίους αιώνες αυτού του είδους η «ανανέωση». Γιατί θυσία, αγάπη, αλήθεια είναι πράγματι «καινοτομία» για τον 21^ο αιώνα.