Αόριστες γνώμες ή πίστη;

« […] ο Θεός, τον Ιησού, αυτόν από τη Ναζαρέτ, τον έχρισε με Πνεύμα Άγιο και με δύναμη, ο οποίος πέρασε ευεργετώντας και θεραπεύοντας όλους εκείνους που καταδυναστεύονταν από τον διάβολο· επειδή, ο Θεός ήταν μαζί του». Πράξεις 10:38

«Την εποχή εκείνη εμφανίστηκε ένας σοφός άντρας που ονομαζόταν Ιησούς. Όλη του η διαγωγή ήταν αψεγάδιαστη και έγινε γνωστός για την ευσέβειά του. Πολλοί από τους Ιουδαίους, αλλά και από άλλα έθνη, έγιναν μαθητές του. Ο Πιλάτος τον καταδίκασε σε σταυρικό θάνατο. Όσοι ήταν μαθητές του δεν εγκατέλειψαν τη διδασκαλία του. Ανέφεραν ότι τους φανερώθηκε τρεις ημέρες μετά τη σταύρωσή του και ότι ήταν ζωντανός. Σύμφωνα μ’ αυτά, πιθανόν Αυτός να ήταν ο Μεσσίας, του οποίου τα θαύματα οι προφήτες είχαν εξιστορήσει».

Πρόκειται για κομμάτι από την αφήγηση του Ιωσήφ Φλαβίου, σημαντικού εβραίου συγγραφέα του 1^ου αι., που μαρτυρεί τι πίστευαν οι σύγχρονοι του Ιησού γι’ αυτόν και ποιες γνώμες διαδίδονταν για το άτομό Του. Σχεδόν όλοι ήξεραν την παραδειγματική ζωή Του και τον παράδοξο θάνατό Του. Παρέμεναν όμως σε υποθέσεις του τύπου «ίσως» όταν έπρεπε ν’ αποφανθούν αν ήταν ο Μεσσίας, ο απεσταλμένος του Θεού στη γη.

Πολύ συχνά στη ζωή βαδίζουμε χωρίς απόλυτες και ασάλευτες αποδείξεις για πράγματα που μας περιβάλλουν. Δεν έχουμε τέλεια και βαθιά γνώση των πραγμάτων, αλλά των φαινομένων,  όπως αυτά γίνονται αντιληπτά από εμάς. Εμπιστευόμαστε, όμως, ότι αυτά τα οποία μαθαίνουμε, διαβάζουμε ή βλέπουμε είναι αλήθεια. Χωρίς να μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα, προχωρούμε αποδεχόμενοι αλήθειες γιατί τις πιστεύουμε. Το ίδιο ισχύει και για ό,τι σχετίζεται με την υπερβατική πραγματικότητα,  τον κόσμο του Θεού. Δεν μπορούμε να έχουμε ούτε εκεί απόλυτη γνώση με την επιστημονική έννοια, όπως και η επιστήμη δεν έχει τέτοια γνώση  γι' αυτά που ισχυρίζεται ως αληθινά. Η πίστη  στην αποκάλυψη του Θείου Λόγου είναι που μας επιτρέπει να ξεπερνάμε τις υποθέσεις, τους δισταγμούς και να δεχόμαστε με εμπιστοσύνη τόσο τα λόγια που είπε ο Χριστός, και τα οποία καταγράφτηκαν μέσα στα ευαγγέλια, όσο και εκείνα τα οποία το Πνεύμα του Θεού μαρτύρησε μέσα από την πένα των ανθρώπων που συνέγραψαν την Αγία Γραφή. 

Απλά, κάποιοι δικαιολογούν την απιστία τους, την έλλειψη ενδιαφέροντος και υπακοής στο Θεό, με εκφράσεις του τύπου: «Ποιος τα είδε αυτά; Ποιος τα ξέρει;» Ή «Μην  πιστεύεις σ’ αυτά που γράφτηκαν πριν χιλιάδες χρόνια, ποιος ξέρει πώς, και διατηρήθηκαν από κάποιους  επιδέξιους με στόχο να χειραγωγήσουν τους ανόητους…». Όταν οι ίδιοι πιστεύουν, χωρίς να μπορούν να εξακριβώσουν για κάθε τι την απόλυτη πραγματικότητα. Όταν την ίδια ακριβώς στιγμή πιστεύουν στο ζώδιο τους ή σε κάθε λογής άνεμο διδασκαλίας ή θεωρίας. Θα ήταν πιο τίμιο να πει κανείς ότι δε θέλει να πιστέψει σ’ ένα Θεό, στον οποίο θα πρέπει να δίνει λόγο για τις πράξεις του, παρά να εφευρίσκει δικαιολογίες που κάποια μέρα θα στραφούν εναντίον του για να τον αποστομώσουν και να τον καταδικάσουν.