« […] ο Κύριος δεν βλέπει
όπως βλέπει ο άνθρωπος· επειδή, ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενο, ο Κύριος όμως
βλέπει την καρδιά». Α΄Σαμουήλ 16:7
Στις 22 Νοεμβρίου του
1963, η Αμερική βυθίστηκε στο πένθος εξαιτίας της δολοφονίας του Τζον Κένεντι,
του 35ου προέδρου της. Ένα δράμα, που 50 χρόνια μετά, είναι ακόμη σημαδεμένο από μυστήριο. Ο
συγγραφέας-ιστορικός Thomas Snégaroff δημοσίευσε προσφάτως ένα βιβλίο στα γαλλικά, αφιερωμένο στη ζωή του αμερικανού προέδρου. Ο συγγραφέας αναφέρει: «Ο Κένεντι ήταν ένας άντρας που είχε πλήρη συνείδηση της δύναμης
και της επιρροής της εικόνας. Χαρακτηριστικό που το είχε «κληρονομήσει» από το οικογενειακό
περιβάλλον του. Ο πατέρας του, μετά τον πόλεμο, αποφάσισε ότι ο Τζον θα έκανε την
πολιτική καριέρα που είχε φανταστεί για το μεγαλύτερο αδελφό, ο οποίος εξαφανίστηκε σε μια αεροπορική αποστολή κατά
τη διάρκεια του πολέμου. Μία από τις αδελφές
του ανησυχεί για την υγεία του Τζον, διότι ήταν εύθραυστη. Ο πατέρας Τζόε της απαντά:
“Αυτό που
έχει αξία δεν είναι τι είναι, αλλά τι πιστεύουν οι άλλοι ότι είναι». Ο Κένεντι
το αφομοίωσε απόλυτα αυτό. Κυριαρχούσε
τέλεια την εικόνα του. Ο γάμος του πρέπει να είναι εκείνος ενός τέλειου
ζευγαριού. Το σώμα του πρέπει να είναι ανδροπρεπές και δυνατό… Αρνείται για
παράδειγμα να φωτογραφηθεί με πατερίτσες, με γυαλιά ή την ώρα που τρώει. Και
αλίμονο σ’ εκείνους που θα παραβίαζαν αυτούς τους κανόνες…»
Δεν είναι να εκπλήσσεται
κανείς διαβάζοντας πόσο μεγάλο ρόλο έδινε στην εικόνα του ο αμερικανός
πρόεδρος. Ιδιαίτερα στις μέρες μας ο ρόλος της εικόνας έχει αποδειχθεί
κεφαλαιώδους σημασίας για οποιαδήποτε επιτυχία, από όπου και η πληθώρα ειδικών που
στρατεύονται στο πλευρό των επωνύμων
προκειμένου να τους συμβουλέψουν στη σωστή διαχείριση και προβολή της.
Το παράξενο είναι ότι και
πολλοί χριστιανοί ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Φροντίζουν να παρουσιάζουν μια
ψεύτικη εικόνα, καλοφροντισμένη και
επικοινωνιακή. Δεν έχει σημασία αν ζουν αυτά που λένε. Αν έχουν αδυναμίες,
αποτυχίες, αμαρτίες που τους κρατούν δεμένους. Αν είναι ανικανοποίητοι και δυστυχισμένοι,
ενώ εξωτερικά προσποιούνται ότι είναι ευτυχισμένοι άνθρωποι. Αν το ενδιαφέρον τους για τον Κύριο δεν είναι
γνήσιο, και οι θυσίες τους συχνά μετριούνται με ωφέλειες και κέρδη, σύμφωνα με τις
ιδέες τους ή τη βολή τους… Αν περπατούν
με το ένα πόδι στο στενό δρόμο του Χριστού και με το άλλο στους δικούς τους δρόμους.
Αυτό που έχει σημασία είναι «τι πιστεύουν οι άλλοι ότι είναι». Και ως ένα βαθμό
το καταφέρνουν και, παίζοντας καλά τους ρόλους τους, εξαπατούν τους γύρω τους υποκρινόμενοι
κάτι που δεν είναι.
Η αλήθεια, όμως, δεν κρύβεται
και κάποια στιγμή βγαίνει στο φως. Και τότε είναι αστείο, για να μην πούμε τραγικό,
να φαίνεται ο πραγματικός τους εαυτός. Αυτός που τόσο καλά προσπαθούσαν να
κρύψουν και να «καλλωπίσουν» εξωτερικά. Αντί να τον πάνε στο σταυρό του Χριστού,
να τον καταδικάσουν και να τον αφήσουν εκεί
μια για πάντα. Κι αυτόν και το μανδύα της υποκρισίας που έχουν ντυθεί. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι αν τους ανθρώπους δεν μπορούμε για πολύ καιρό να τους εξαπατήσουμε,
πόσο μάλλον το Θεό. Θα έρθει κάποια στιγμή που όλα θα έρθουν στο φως
διότι «Ο Θεός θα κρίνει τον δίκαιο και τον ασεβή· επειδή, για κάθε πράγμα, και
για κάθε έργο υπάρχει καιρός εκεί» (Εκκλησιαστής 3:17).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου