Χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο στο Μαραθώνιο της ζωής

"Καλύτεροι οι δύο παρά ο ένας· επειδή, αυτοί έχουν καλή αντιμισθία στον κόπο τους. Επειδή, αν πέσουν, ο ένας θα σηκώσει τον σύντροφό του· αλλά, αλίμονο στον έναν, που θα πέσει, και δεν έχει δεύτερον να τον σηκώσει". Εκκλησιαστής 4:9-10

Την Κυριακή το μεσημέρι βρέθηκα για πρώτη φορά στο Μαραθώνιο των Αθηνών, θέλοντας να δω τον αδελφό μου που λάμβανε μέρος. Είναι συναρπαστικό να είσαι στη γραμμή του τερματισμού και να βλέπεις τους αθλητές να καταφθάνουν, εν μέσω χειροκροτημάτων και επευφημιών. Αν παρατηρήσεις προσεκτικά τα πρόσωπά τους μπορείς να καταλάβεις τι αισθάνονται αυτοί οι άνθρωποι. Άλλοι είναι ξένοι και έρχονται να πραγματοποιήσουν ένα όνειρο ζωής. Άλλοι είναι μεγάλοι σε ηλικία, βλέπεις την κούραση αλλά και το καμάρι τους που τα κατάφεραν. Άλλοι πανηγυρίζουν τον τερματισμό τους, κρατώντας, στα τελευταία μέτρα, τα μωρά τους στην αγκαλιά τους. Κάποιοι άλλοι έχουν τόσο χαλαρό ύφος που αναρωτιέσαι: "Μα, έτρεξε όντως όλη τη διαδρομή;"

Θέλω ν' αναφέρω κάτι που είδα και με συγκίνησε αφάνταστα. Βρίσκομαι στα τελευταία εκατόν πενήντα μέτρα περίπου και περιμένω με αγωνία. Μπροστά μου τρέχει μια κοπέλα. Δεν τρέχει, σέρνεται μάλλον. Δίπλα της τρέχει ένας νεαρός, δεν ξέρω αν έχουν κάποια σχέση. Η κοπέλα είναι έτοιμη να καταρρεύσει. Το πρόσωπό της είναι σφιγμένο από την υπερπροσπάθεια. Κρατιέται μετά βίας να μη ξεσπάσει σε κλάματα. Φαίνεται σαν να μην μπορεί να ορίσει πλέον ούτε το σώμα της ούτε το μυαλό της και ότι από στιγμή σε στιγμή θα λιποθυμήσει. Κάνει ένα μπρος πίσω και, σαν χαμένη, σταματά. Τότε ο νεαρός δίπλα της, βλέποντας ότι σταμάτησε λίγο πριν τερματίσει, απλώνει το χέρι του την πιάνει και τη σπρώχνει ξανά μπροστά. Η κοπέλα ασυναίσθητα, μετά το ενθαρρυντικό αυτό άγγιγμα, αρχίζει και πάλι να τρέχει μέχρι τη γραμμή του τερματισμού...   Και εγώ, δεν ξέρω ποιον να χειροκροτήσω, αυτόν ή αυτήν!

Νομίζω ότι καταλαβαίνετε το μήνυμα. Στο Μαραθώνιο της ζωής του Χριστού, που είναι κούρσα όχι ταχύτητας αλλά αντοχής, δεν μπορείς να τρέξεις μόνος σου. Σε κάποια στιγμή της διαδρομής ίσως να δειλιάσεις. Να κουραστείς, να θελήσεις να τα παρατήσεις, ενώ μπροστά σου μπορεί να βρίσκεται η γραμμή του τερματισμού, που εσύ είτε δεν την βλέπεις είτε δε σε εμπνέει πια. Έχει μεγάλη σημασία να έχεις κάποιον ή κάποιους δίπλα σου. Η συμπαράσταση δεν είναι κάτι που αφορά τους αδύνατους και τους ολιγόπιστους. Η ενθάρρυνση, η παρηγοριά, ένας θετικός λόγος, ένας έπαινος, είναι   κινήσεις που σπρώχνουν τον
                                                       τον άλλο μπροστά να ολοκληρώσει τον αγώνα του, τη στιγμή
                                                       που ο ίδιος θέλει να τα παρατήσει.

Έχεις ανάγκη τον άλλον, όσο και αν αισθάνεσαι αυτάρκης ή ικανός να τα βγάλεις πέρα μόνος σου, διότι δεν ξέρεις σε ποιο χιλιόμετρο της ζωής θα χρειαστείς βοήθεια. Ούτε ξέρεις αν τότε θα υπάρχουν άνθρωποι να σου συμπαρασταθούν και να σε στηρίξουν. Η ζωή του χριστιανού δεν είναι ένας μοναχικός Μαραθώνιος που τον τρέχει κανείς μόνος του, αυτός και ο Κύριος.  Γι' αυτό, λοιπόν, ας είμαστε ταπεινοί, έτοιμοι ν' ανοίξουμε αμοιβαία τις καρδιές μας στους άλλους, ώστε να έχουμε τη δυνατότητα  να βοηθήσουμε  αλλά και να βοηθηθούμε στη δύσκολη ώρα.