"Προσέχετε, μη καταφρονήσετε ένα από τούτα τα μικρά· επειδή, σας λέω, ότι οι άγγελοί τους στους ουρανούς βλέπουν ακατάπαυστα το πρόσωπο του Πατέρα μου, που είναι στους ουρανούς". Ματθαίος 18:9
Κατά τη διάρκεια των πιο σκοτεινών χρόνων του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, ένα αγόρι, όχι πάνω από δώδεκα χρονών, είχε μέσα στην καρδιά του την επιθυμία να προσεύχεται κάθε βράδυ στον Κύριο Ιησού ώστε όλοι οι άντρες της γειτονιάς του, που ήταν είτε στρατιώτες στο πεδίο μάχης είτε στα στρατόπεδα εργασιών είτε φυλακισμένοι, να επιστρέψουν κάποια μέρα στο σπίτι τους.
Δεν είχε κάνει καμιά διάκριση ανάμεσα στους μεν και τους δε. Προσευχόταν εξίσου για όλους όσους ήξερε ή είχε ακούσει να μιλάνε γι' αυτούς, χωρίς να ζητά να μάθει αν ήταν πιστοί χριστιανοί ή όχι. Τους σκεφτόταν με απλότητα, γιατί άκουγε στις διάφορες συζητήσεις ότι ο τάδε λείπει από το σπίτι του, ότι στο τάδε σπίτι λείπει ο πατέρας, στο άλλο ο σύζυγος... Σιγά σιγά η λίστα του μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Προσευχόταν με επιμονή και το βράδυ, αν η κούραση και η νύστα τον κυρίευαν καθώς απαριθμούσε ένα ένα τα ονόματα, συνέχιζε το επόμενο πρωί την προσευχή του.
Στο τέλος του πολέμου, όλοι οι άντρες, που είχαν γίνει το αντικείμενο προσευχής του μικρού αγοριού, επέστρεψαν στο σπίτι τους σώοι και αβλαβείς. Και καθώς περιέγραφαν τα επεισόδια της εξορίας τους, το αγόρι άκουγε με θαυμασμό. Η πλειοψηφία από ανάμεσά τους είχε συναντήσει τέτοιες τραγικές καταστάσεις από τις οποίες πίστευαν ότι δεν επρόκειτο να επιζήσουν, συνθήκες δραματικές, μέσα από τις οποίες λίγοι από τους φίλους τους μπόρεσαν να ξεφύγουν και να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Πού να ήξεραν ότι για τους ίδιους, ένα παιδί προσευχόταν ανελλιπώς! Τελικά, μόνο εκείνο έμαθε, μέσω αυτής της εμπειρίας, ότι ο Θεός ακούει την προσευχή που γίνεται με πίστη.
Ίσως και εμείς να έχουμε παρόμοιες εμπειρίες στη ζωή μας. Φορές που προσευχηθήκαμε για ανθρώπους και γεγονότα που ο Θεός έφερε στη μνήμη μας και μας παρακίνησε, με το Πνεύμα του το Άγιο, να αφιερώσουμε χρόνο στην προσευχή γι' αυτούς. Για τις ανάγκες τους, τις ταλαιπωρίες τους, τους φόβους τους, την ίδια τους την ψυχή. Σίγουρα, η ώρα που αφιερώνουμε για να προσευχηθούμε για τους άλλους γύρω μας δεν πάει χαμένη, ακόμη και όταν δε βλέπουμε άμεσα τ' αποτελέσματα. Είναι ώρα, που με την πίστη και την υπομονή μας, στηρίζουμε στον αγώνα τους αυτούς που έχουν ανάγκη. Και είναι πολύ όμορφο όταν κάποια στιγμή βλέπουμε πόση πολύτιμη στάθηκε μια τέτοια "άυλη" αλλά αναντικατάστατη βοήθεια για κάποιους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου