"Ο Κύριος είναι φως μου και σωτηρία μου· ποιον θα φοβηθώ; Ο Κύριος είναι δύναμη της ζωής μου· από ποιον θα δειλιάσω;" Ψαλμός 27:1
Στη μοντέρνα κοινωνία μας έχουμε την τάση να διαχωρίζουμε τη ζωή μας σε τομείς. Γεμίζουμε τις μέρες μας με κάποιο πρόγραμμα που τρέχουμε να εκτελέσουμε: εργασία, ψώνια, φροντίδα των παιδιών, επισκέψεις, διάφορες δουλειές, λίγη ψυχαγωγία. Έπειτα, προσπαθούμε να βρούμε χρόνο για να τον αφιερώσουμε σε χριστιανικές δραστηριότητες, όπως στην Εκκλησία, σε κάποια διακονία, στην προσωπική μας μελέτη της Βίβλου.
Διαβάζοντας όμως τους ψαλμούς αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο Δαβίδ, και οι άλλοι ποιητές που τους συνέθεσαν, είχαν πάντα τον πόθο αλλά και κατάφερναν να κρατούν το Θεό στο κέντρο της ζωής τους. Φαίνεται ότι δε γνώριζαν τέτοιου είδους "κατηγοριοποιήσεις" με αποτέλεσμα να έχουν μια ζωντανή σχέση με το Θεό. Μια πολύπλευρη και βαθιά σχέση επικοινωνίας, που εστίαζε στη λατρεία του προσώπου Του, χαρακτήριζε την πορεία τους και δεν είχαν την τάση, που πολλές φορές έχουμε εμείς σήμερα, να τελειώσουν τα "θρησκευτικά τους καθήκοντα" ώστε να μπορέσουν ν' ασχοληθούν και με τις υπόλοιπες δραστηριότητές τους.

Άραγε, θα θέλαμε να τους μοιάσουμε για να γευτούμε τις ίδιες χαρές και ν' απολαύσουμε τις ίδιες ευλογίες από το Θεό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου