Η σιωπή του πόνου

"Και τώρα, Κύριε, τι περιμένω; Η ελπίδα μου είναι σε σένα.  Λύτρωσέ με απ' όλες τις ανομίες μου· μη με κάνεις όνειδος του άφρονα. Έγινα άφωνος· δεν άνοιξα το στόμα μου, επειδή εσύ έκανες τούτο". Ψαλμός 39:7-9

Ο πόνος δεν είναι  ένα στοιχείο που κάνει τον άνθρωπο ελκυστικό ή ευχάριστο. Είτε είναι σωματικός είτε ψυχικός, δημιουργεί κάποιες φορές τέτοιους κλονισμούς και τέτοια ρήγματα μέσα μας  που μπορεί να καταντήσουμε άνθρωποι δύσκολοι, πικροί και επιθετικοί με τους άλλους. Φαίνεται ίσως φυσικό να γίνεται κανείς μίζερος και να ξεσπάει στους γύρω του όταν  υποφέρει ή δεν είναι ευτυχισμένος.

Αυτή είναι μια αντίδραση που συχνά συναντάμε στη ζωή και την οποία δικαιολογούμε με κατανόηση. Αν είμαστε χριστιανοί, μπορεί να αντιδράσουμε με τον ίδιο τρόπο και να μας πάρει χρόνια ώστε να κατανοήσουμε ότι  ο πόνος και η θλίψη που επιτρέπει ο Θεός να περνάμε έχει στόχο να μας κάνει ανθρώπους πράους και υπομονετικούς. Άτομα που ησυχάζουν, αποδέχονται, σιωπούν. Αυτό δεν είναι αυτονόητο, διότι δεν είναι η σωστή παιδαγωγική που φέρνει πάντα τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Υπάρχει και η προσωπική συνεργασία του κάθε χριστιανού και ο τρόπος που αντιδρά στην παιδεία του Θεού. Μπορεί  να παραμείνουμε  γκρινιάρηδες και μίζεροι για ολόκληρη τη ζωή μας και να μη θελήσουμε ποτέ να μάθουμε το μάθημα της υπομονής και της σιωπής. Ο πόνος έχει επίσης τη δυνατότητα να μας οδηγήσει σταδιακά στην αποδοχή του θελήματος του Κυρίου, στην παραίτηση από τις δικές μας επιθυμίες και τα σχέδια και στην πλήρη ανάθεση του εαυτού μας στα χέρια του Θεού. 

Ουσιαστικά, πρόκειται για μια "διπλή" σιωπή και ησυχία. Η μία πλευρά της αφορά στη σχέση με το Θεό. Ενώ δεν κατανοούμε τι θα βγει απ' αυτό που περνάμε και δεν έχουμε λύσεις, δεν παραπονιόμαστε, ούτε γογγύζουμε πλέον. Όχι μόνο μπροστά στους άλλους, αυτό μπορεί κάποια στιγμή, με λίγη πειθαρχία και καλή προσπάθεια, να το "συμμαζέψει" κανείς και να δίνει την εικόνα ότι όλα είναι εντάξει, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Η άλλη πλευρά αφορά στη σχέση μας με τους άλλους καθώς σταματάμε πια να ενδιαφερόμαστε για την εντύπωση που έχουν για εμάς και για τα λόγια που μπορεί να λένε. Παύουμε να υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας και να προσπαθούμε να αποδείξουμε ή να πείσουμε ότι δεν ήταν λάθος η πορεία μας. 

  

Η σιωπή και η υπομονή που ο πόνος και η θλίψη δουλεύουν στη ζωή σου μπορεί να είναι πιο εύγλωττα από τα λόγια σου. Εύγλωττα τόσο στον ουρανό όσο και στη γη. Στο Θεό, στο διάβολο και στους ανθρώπους.