Όταν ψάχνεις για οδηγία

"Εγώ θα σε συνετίσω, και θα σε διδάξω τον δρόμο, στον οποίο πρέπει να περπατάς· θα σε συμβουλεύω· επάνω σου θα είναι το μάτι μου". Ψαλμός 32:28

Πόσες φορές στη ζωή μας δεν αναζητούμε τη σωστότερη επιλογή όταν έχουμε να πάρουμε αποφάσεις; Είτε πρόκειται για την επαγγελματική καριέρα μας, για την επιλογή ενός συντρόφου, για τη μετακίνησή μας σε άλλο μέρος, ακόμα και για ένα απλό ταξίδι αναψυχής, ρωτάμε τη γνώμη κάποιων ώστε η απόφασή μας να είναι η καλύτερη δυνατή. Επίσης, στα πράγματα του Θεού, που αφορούν σε πνευματικά ζητήματα ή επιλογές, έχουμε τη δυνατότητα να ζητήσουμε συμβουλές. Στις Παροιμίες 20:18 διαβάζουμε: "Οι σκοποί στερεώνονται με τη συμβουλή· και ύστερα από καλή σκέψη κάνε πόλεμο". Συχνά, όμως, αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμη και οι πιο σοφοί άνθρωποι μπορεί να σφάλλουν στις κρίσεις τους.

Το ότι οι άνθρωποι κάνουν λάθη ή το ότι εμείς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε με απόλυτη βεβαιότητα το δρόμο που πρέπει να πάρουμε δεν πρέπει να μας απογοητεύει. Ο Κύριος υποσχέθηκε ότι θα οδηγήσει προσωπικά ο ίδιος τον κάθε πιστό που ταπεινά Του ζητά οδηγία και κατεύθυνση στη ζωή του. Το  εδάφιο "εγώ θα σε συνετίσω και θα σε διδάξω τον δρόμο στον οποίο πρέπει να περπατάς" σημαίνει αφενός ότι δεν  ξέρουμε το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε και αφετέρου ότι ο Θεός έχει αναλάβει αυτήν την ευθύνη. 

Το πιο δύσκολο, όμως, δεν είναι να σε οδηγήσει ο Θεός, αλλά να πιστέψεις ότι Εκείνος θα το κάνει, και να υπακούσεις έπειτα σ' αυτά που θα σου υποδείξει. Στην πορεία της ζωής μου, λόγω του χαρακτήρα μου, πέρασα πολλά χρόνια μέσα σε τραγική αμφιβολία του τύπου: "Ο Θεός σίγουρα οδηγεί τα παιδιά Του, αλλά εγώ πώς μπορώ να ξέρω με σιγουριά ότι καταλαβαίνω σωστά αυτήν την οδηγία Του και δεν παρασύρομαι σε δικούς μου δρόμους;" Το αποτέλεσμα ενός τέτοιου σκεπτικού είναι εμφανές: δεν κάνεις ούτε μισό βήμα εμπρός, διότι πάντα υπάρχει ο κίνδυνος του λάθους. Σήμερα γνωρίζω ότι το πρόβλημα δεν είναι ν' ακούσεις σωστά τις συμβουλές και την οδηγία του Κυρίου, αλλά να εμπιστευτείς με απλότητα, χωρίς δεύτερες σκέψεις, απροθυμία ή φόβους, τα λόγια του Θεού. Εν ολίγοις, το θέμα είναι να εγκαταλείψεις και να εγκαταλείψω κάθε "μουλαρίσιο" τρόπο, που σημαίνει να μη γινόμαστε, όπως λέει η Γραφή, "σαν άλογα, σαν μουλάρια, στα οποία δεν υπάρχει σύνεση· που το στόμα τους πρέπει να συγκρατιέται με φίμωτρο και χαλινάρι, αλλιώς δεν θα σε πλησίαζαν..." (Ψαλμός 32:9). 

Αν ζητάμε οδηγία, θα πρέπει να αφήσουμε στην άκρη το πείσμα και τη στενοκεφαλιά μας. Το θέλω ή το δε θέλω μας, την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα μας, και να δώσουμε μια πλήρως αφιερωμένη θέληση στο Θεό, η οποία θα χαρακτηρίζεται από ένα πνεύμα επιδεκτικό διδασκαλίας, υπακοής, αλλά και εμπιστοσύνης σ' Αυτόν.