"Ο Κύριος έσκυψε από τον ουρανό· είδε όλους τούς γιους των ανθρώπων. Από τον τόπο τής κατοίκησής του θωρεί όλους τούς κατοίκους τής γης. Εξίσου έπλασε τις καρδιές τους· γνωρίζει όλα τα έργα τους. ". Ψαλμός 13-15
Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, σπουδαίος γάλλος φιλόσοφος του 20ου αιώνα, διηγείται κάπου μια ανάμνηση από την παιδική του ηλικία. Είχε κάνει μια μεγάλη βλακεία και γι' αυτό είχε κλειστεί στο μπάνιο. Όμως, αισθανόταν ότι το μάτι του Θεού τον διαπερνούσε και για να το "αποφύγει" γύριζε γύρω γύρω επαναλαμβάνοντας με δυνατή, θυμωμένη φωνή: "Μη με κοιτάς, μη με κοιτάς!"
Αναφέροντας το γεγονός αυτό, ο συγγραφέας κορόιδευε την παιδική του αφέλεια. Η αμαρτία, η συνείδηση, η ύπαρξη του Θεού δεν ήταν έννοιες που είχαν θέση στην υπαρξιακή του φιλοσοφία. Κι όμως, δεν μπορούσε να ξεχάσει αυτήν την εμπειρία του, όσο κι αν τη γελοιοποιούσε.

Ο κόσμος, στον οποίο φαίνεται ότι είμαστε τα αφεντικά, δεν είναι δικός μας. Η ζωή, την οποία απολαμβάνουμε, δεν είναι δική μας. Είμαστε απλοί "διαχειριστές" της περιουσίας του Θεού, και η πνοή που μας έδωσε δεν είναι για να ζήσουμε μια ζωή με βάση τους δικούς μας "νόμους", οι οποίοι έχουν δημιουργήσει εξάλλου τόσο κακό, αδικία και συμφορές επάνω στη γη.
"Το μη με κοιτάς", όπως και το "Δεν υπάρχει Θεός" μπορείς να το πεις, γιατί είσαι μια ελεύθερα πλασμένη προσωπικότητα από το Δημιουργό. Αλλά επειδή το λες, δε σημαίνει και ότι δε φέρεις καμιά ευθύνη γι' αυτήν την επιλογή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου