Απόλυτα ελεύθερος, απόλυτα υπεύθυνος

"Και είπε ο Θεός: Ας κάνουμε άνθρωπο σύμφωνα με τη δική μας εικόνα, σύμφωνα με τη δική μας ομοίωση". Γένεση 1:25.

Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική Του εικόνα και ομοίωση. Αυτό σημαίνει ότι εσείς και εγώ έχουμε αρκετές ιδιότητες, όμοιες με εκείνες που χαρακτηρίζουν τον Θεό: αγαπάμε, σκεφτόμαστε, κάνουμε λογικούς συλλογισμούς, θέλουμε, αρνούμαστε, δημιουργούμε, και αρκετά άλλα ακόμη...

Ο άνθρωπος δεν είναι ένα προγραμματισμένο ρομποτάκι, κουρδισμένο να κάνει ό,τι ο Κύριος θέλει και αδύνατος να επιλέξει  τους δρόμους που επιθυμεί να ακολουθήσει. Η ελευθερία του είναι αδιαπραγμάτευτη, όντας ο ίδιος απόλυτος διαχειριστής της επίγειας πορείας του. Όμως, η ελευθερία του ατόμου συνεπάγεται ευθύνη. Ευθύνη για την καλή ή κακή διαχείρισης της ζωής που του δόθηκε να ζήσει. Ευθύνη που δεν την έχουν τα ζώα, τα οποία λειτουργούν με  φυσικά ένστικτα και άλογες ορμές.

Η ελευθερία του ανθρώπου δοκιμάστηκε μέσα στον παράδεισο, όταν η ανυπακοή των πρωτοπλάστων, με την παραβίαση της μίας και μοναδικής απαγόρευσης που τους είχε τεθεί, επιβεβαίωσε την ελευθερία επιλογής τους. Δεν είναι ανάγκη να υπογραμμίσουμε εδώ τις τραγικές συνέπειες της αμαρτίας στην ανθρωπότητα.

Είναι ανάγκη να θυμηθούμε ότι για την καινούργια χρονιά που έρχεται, όσο ο Θεός επιτρέψει να τη διανύσουμε, ότι είμαστε και πάλι απόλυτα ελεύθεροι, άρα απόλυτα υπεύθυνοι. Αυτός ο χρόνος θα πάρει το σχήμα, το χρώμα και το άρωμα που εμείς με τις επιλογές μας θα του δώσουμε. Ίσως σκεφτείτε ότι αυτό δεν είναι απόλυτο, δεδομένου ότι η ζωή μας δεν κατευθύνεται μονοδιάστατα από τις δικές μας επιλογές. Ναι, αλλά εγώ και εσείς θα δώσουμε λόγο μόνο για τις δικές μας επιλογές και στάσεις. Για τα όνειρα και τους πόθους που θέσαμε ως στόχους προς εκπλήρωση. Και είναι τόσα πολλά αυτά που ο άνθρωπος μπορεί να ποθήσει και ονειρευτεί! Όνειρα δίκαια, αγαθά και αιώνια. Όνεια επιπόλαια και κενά περιεχομένου. Αλλά και πράξεις ... Ναι, αυτές που θα κάνουμε προκειμένου αυτά τα όνειρα να γίνουν πραγματικότητα.

Έχουμε όλοι μπροστά μας μια καινούργια χρονιά. Είμαστε απόλυτα ελεύθεροι να τη ζήσουμε όπως ονειρευτήκαμε. Είμαστε και απόλυτα υπεύθυνοι εξίσου.

Ανακαίνιση

 "Αν κάποιος είναι εν Χριστώ, είναι καινούργιο κτίσμα· τα αρχαία πέρασαν, δέστε, τα πάντα έγιναν καινούργια". Β' Κορινθίους 5:17

Το τέλος της χρονιάς έχει φτάσει και ίσως υπάρχουν  πολλά που θα θέλαμε να μπορούσαμε να αλλάξουμε στη ζωή μας τον καινούργιο χρόνο που έρχεται. Κάπου διάβασα ότι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στη Ρώμη κάποιοι παραδοσιακοί κάτοικοι συνεχίζουν ένα παλιό έθιμο: πετούν από το παράθυρο πολύ παλιά και άχρηστα αντικείμενα: πιατικά, ρούχα και άλλα. 

Πράγματι, πόσο καλά θα ήταν αν μπορούσαμε έτσι απλά να "ξεφορτωνόμασταν" ό,τι μας βαραίνει, μας ταλαιπωρεί, μας φθείρει: παλιές ζήλιες και κακίες, ανώφελες αναμνήσεις, προβλήματα, σχέσεις που μας τραβούν πίσω και μας βλάπτουν, και να κάναμε νέα αρχή. Στη δουλειά, στην οικογένεια, στο φιλικό περιβάλλον μας. 

Δεν είναι πάντα αρκετό να θέλει κανείς να ξεχάσει το παρελθόν και να ξεκινήσει από το μηδέν. Οι ένθερμες και σταθερές αποφάσεις που παίρνουν συχνά οι άνθρωποι καθώς μια νέα χρονιά αρχίζει, δεν είναι εύκολο να κρατηθούν κατά τη διάρκειά της, παρά τις καλές προσπάθειες που μπορεί να καταβάλλουν.

Δοκιμάστε να κάνετε μια "ανακαίνιση" στη ζωής σας τον νέο αυτό χρόνο βάζοντας τον Θεό μπροστά. Εκείνος μόνο μπορεί να σας εξασφαλίσει τη δυνατότητα να κάνετε μια νέα αρχή, που θα διαρκέσει για πάντα. Τα δικά σας μέσα θα εξαντληθούν κάποια στιγμή, ενώ η δική Του η δύναμη, η χάρη και η συμπαράσταση ποτέ. Η αγάπη Του δεν θα σας αφήσει να κλονιστείτε, παρά τις όποιες ανατροπές και διαψεύσεις συναντήσετε.

Πάρε τες στα σοβαρά

"Και δεν έκανε εκεί πολλά θαύματα εξαιτίας της απιστίας τους". Ματθαίος 13:58.

Σας έχει συμβεί να μιλάτε με ανθρώπους που έχουν την τάση να υποβιβάζουν την εγκυρότητα των αληθειών και των υποσχέσεων  του Θεού; Δεν είναι κατ' ανάγκη άτομα που δεν γνωρίζουν την Αγία Γραφή. Το επώδυνο, αλλά και τραγικό μαζί, είναι ότι συχνά πρόκειται για  πρόσωπα που πιστεύουν στον Θεό, διαβάζουν τη Βίβλο τους και πηγαίνουν τακτικότητα στην εκκλησία. Είναι οξύμωρο αυτό, αλλά είναι αληθινό.

Θυμάμαι πολύ καλά αρκετές περιπτώσεις ανθρώπων με τους οποίους έτυχε να συζητήσω τόσο για θέματα που με απασχολούσαν όσο και για δικά τους.  Συχνά, στη ροή της κουβέντας, υπενθύμιζα εδάφια και υποσχέσεις του Κυρίου, αλλά οι αντιδράσεις που λάμβανα ήταν τις περισσότερες φορές   χλιαρές και αποκαρδιωτικές. Κάποιες φορές κοροϊδευτικές, ή και επιθετικές.

 Πιστεύουμε ή δεν πιστεύουμε τελικά αυτά που διαβάζουμε; Ένα από τα εδάφια που με στιγμάτισαν στην πορεία της πίστης μου είναι το σημερινό. Μου το χάρισε ο Κύριος έπειτα από μια κουβέντα που είχα με μια κυρία, η οποία προσπαθούσε να με πείσει ότι δεν υπήρχε περίπτωση ο Θεός να φροντίσει για τις ανάγκες μου και ότι το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να "ξυπνήσω" και να αναλάβω δράση. Ήταν μια διαβολική εισήγηση, ειπωμένη με "πολλή αγάπη" και αρκετό οίκτο για την αφέλεια της πίστης μου, σε μια στιγμή που πράγματι βρισκόμουν σε απορία και αδιέξοδο. Το Πνεύμα του Θεού, όμως, μου θύμισε  ότι "πολλές χήρες υπήρχαν στον Ισραήλ κατά τις ημέρες τού Ηλία..."  αλλά ο προφήτης του Θεού "δεν στάλθηκε σε καμιά απ' αυτές, παρά μονάχα στα Σαρεπτά τής Σιδώνας προς μια χήρα γυναίκα.  Και πολλοί λεπροί υπήρχαν κατά την εποχή τού προφήτη Ελισσαιέ στον Ισραήλ· και κανένας απ' αυτούς δεν καθαρίστηκε, παρά μονάχα ο Νεεμάν ο Σύριος" (Λουκάς 4:25-27).

Γι' αυτό θα ήθελα να σε ενθαρρύνω να πάρεις σοβαρά τις υποσχέσεις του Θεού. Ναι, είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολλοί που δεν τις είδαν να πραγματοποιούνται στη ζωή τους. Πολλοί, όπως πολλές ήταν οι χήρες προς τις οποίες δεν στάλθηκε ο Ηλίας, γιατί δεν επρόκειτο να κάνουν την προσφορά της πίστης που έκανε η χήρα στα Σαρεπτά. Πολλοί, όπως οι λεπροί που δεν καθαρίστηκαν -εκτός του Νεεμάν- γιατί και αυτοί δεν θα υπάκουαν με πίστη στα λόγια που τους λαλήθηκαν. Πάρε τις υποσχέσεις του Κυρίου στα σοβαρά, αν θέλεις να τις δεις να πραγματοποιούνται στη ζωή σου.

Η απλότητα της πίστης

"Και καθώς οι άγγελοι αναχώρησαν απ' αυτούς στον ουρανό, οι άνθρωποι, οι ποιμένες, είπαν αναμεταξύ τους: Ας πάμε, λοιπόν, στη Βηθλεέμ, και ας δούμε αυτόν τον λόγο, αυτό που συνέβηκε, το οποίο ο Κύριος μας φανέρωσε". Λουκάς 2:15.

Ήταν ένα χαρτάκι κολλημένο στον τοίχο της κουζίνας, συγκεκριμένα πάνω από τον νεροχύτη, που τράβηξε την προσοχή μου σε κάποια επίσκεψη στο σπίτι μιας χριστιανής φίλης μου. Έγραφε τα εξής: "Οι υποσχέσεις του Θεού είναι αληθινές για όσους τις πιστεύουν".

Δεν ξέρω αν σας έχει προβληματίσει το κατά πόσο είναι αληθινές οι υποσχέσεις του Θεού και σε ποιες περιπτώσεις γίνονται πραγματικότητα, ή γιατί δεν πραγματοποιούνται στην ολότητά τους κάποιες φορές. Όσο κι αν ψάξουμε, θα δούμε ότι οι αγαθές προθέσεις του Κυρίου για τη ζωή μας υπάρχουν, και η Αγία Γραφή έχει αναρίθμητες τέτοιες, που αφορούν στη επίγεια και επουράνια ζωή μας.

Είναι τόσο όμορφη η απλότητα της πίστης εκείνων των βοσκών που άκουσαν το χαρούμενο μήνυμα της γέννησης του Χριστού από το στόμα του αγγέλου."Μη φοβάστε· επειδή, δέστε, σας φέρνω ένα χαρμόσυνο μήνυμα μεγάλης χαράς, που θα είναι σε ολόκληρο τον λαό· επειδή, σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος" (Λουκάς 2:10-11). 

Η αντίδρασή τους δεν μοιάζει με την αντίδρασή μας όταν διαβάζουμε τις αλήθειες μέσα στον Λόγο του Θεού και το Πνεύμα Του μας τις υπογραμμίζει, ή μας τις θυμίζει. Οι βοσκοί δεν άρχισαν τις ερωτήσεις. Δεν αφέθηκαν σε συλλογισμούς. Με μια απλή και αξιοζήλευτη πίστη, είπαν: "Ας πάμε, λοιπόν, στη Βηθλεέμ, και ας δούμε αυτόν τον λόγο, αυτό που συνέβηκε, το οποίο ο Κύριος μας φανέρωσε" (Λουκάς 2:15). Δεν είπαν, όπως εμείς κάνουμε μάλλον σήμερα: "Ας πάμε και ας δούμε αν αυτό το πράγμα όντως συνέβη". Για να μην πω ότι δεν θα λέγαμε καθόλου: "Ας πάμε", αλλά:  "Δεν αξίζει τον κόπο να πάμε και να χάνουμε χρόνο... "

Η δυσπιστία της πίστης, που συνεπάγεται έλλειψη απαντήσεων, μήπως τελικά επιβεβαιώνει την αρχική σκέψη; "Οι υποσχέσεις του Θεού είναι αληθινές για όσους τις πιστεύουν".

Γιορτινό τραπέζι

"Η νηστεία που εγώ διάλεξα, δεν είναι τούτη; [...] Δεν είναι το να μοιράζεις το ψωμί σου σ' αυτόν που πεινάει, και να βάζεις μέσα στο σπίτι σου τους άστεγους φτωχούς; Όταν βλέπεις τον γυμνό, να τον ντύνεις, και να μη κρύβεις τον εαυτό σου από τη σάρκα σου;" Ησαΐας 58:6-7.

Οι χριστουγεννιάτικες γιορτές προσφέρονται για ξεκούραση και χαλάρωση, αλλά και για διασκέδαση και αρκετό φαγοπότι. Σχεδόν πάντα μετά αρχίζουν οι δίαιτες, ώστε να ξεφορτωθεί κανείς τα περιττά κιλά -τα τόσο ένοχα-, θα συμπληρώσω. Ένοχα, γιατί μας χαλάνε τη φόρμα και βλάπτουν συχνά την υγεία. Μα και ένοχα, γιατί την ώρα που εμείς απολαμβάνουμε κάποιες γαστριμαργικές απολαύσεις, κάποιοι άλλοι υποφέρουν, είναι μόνοι, ταλαιπωρούνται, στερούνται.

Δεν έχω πρόθεση να μιλήσω για τις υπερβολές του  γιορτινού τραπεζιού, αν και τα λόγια του  Αγαπητού, βυζαντινού κληρικού του 6ο αιώνα, είναι πάντα επίκαιρα: "Πλούσιοι και φτωχοί υποφέρουν με παρόμοιο τρόπο από ανόμοια πράγματα, οι πρώτοι σκάνε από τον κόρο, ενώ οι δεύτεροι πεθαίνουν από την πείνα". Αυτό που θα ήθελα να πω είναι πόσο ανάγκη υπάρχει να ξεπεράσουμε λίγο τον εαυτό μας, τη δύσκολη ή όχι οικονομική μας κατάσταση, τη χαρά ή τη λύπη μας, την ασφαλή και άνετη ατμόσφαιρα του σπιτιού μας, για να δώσουμε χαρά και σε άλλους ανθρώπους γύρω μας. Αν το θέλουμε, σίγουρα θα βρούμε κάποιο άτομο που ο Θεός βάζει στην καρδιά μας να το υπηρετήσουμε με κάποιο τρόπο.

 Θυμάμαι πριν χρόνια, πλησίαζαν Χριστούγεννα και στο σπίτι υπήρχε πρόσφατο πένθος από την απώλεια του πατέρα μου. Ήμουν μόνη αυτό το διάστημα, καθώς έτυχε εκείνες τις γιορτές όλοι οι συγγενείς να λείπουν μακριά, στα σπίτια των παιδιών τους. Δεν ήξερα τι θα έκανα ανήμερα την Πρωτοχρονιά, μάλλον θα έτρωγα μόνη μου, ώσπου δέχτηκα μια απρόσμενη και συγκινητική πρόσκληση. Ήταν η  μητέρα μιας μαθήτριάς μου, που με καλούσε να φάω μαζί τους. Το περίεργο είναι ότι ενώ της είπα ότι μπορεί να μην είμαι και πολύ ευχάριστη παρέα- συχνά οι πενθούντες φέρνουν σε αμηχανία τους άλλους και θεωρούνται εμπόδιο στη χαρά τους- επέμενε και πήγα.  

Ήταν μια κίνηση που δεν έχω ξεχάσει, όχι μόνο γιατί ευχαρίστησαν τη θλιμμένη ψυχή (Ησαΐας 58:10), αλλά μάλλον γιατί κατάλαβα ότι η ανθρωπιά τους νίκησε την όποια απώλεια της οικογενειακής τους ευχαρίστησης και άνεσης. Δεν μιλάω για εμάς, που ως άνθρωποι αφιερωμένοι στον Θεό, έχουμε πολύ περισσότερα να δείξουμε από την απλή ανθρωπιά μας. Έχουμε να δείξουμε τον Χριστό τον ίδιο. Ας βρούμε ευκαιρίες να το κάνουμε αυτές τις γιορτές.

Παλεύοντας για την ειρήνη

"Δόξα στον Θεό εν υψίστοις, και επάνω στη γη ειρήνη, σε ανθρώπους ευδοκίας". Λουκάς 2:14.

Δεν ηχεί παράξενα αυτή η υμνωδία των αγγέλων που συνόδευε το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του Χριστού στη Βηθλεέμ; Αυτή η επικράτηση της ειρήνης, που αναγγέλθηκε εδώ και τόσους αιώνες, πού είναι; Αν αναλογιστεί κανείς τις τραγικές συνθήκες που γνώρισε η ανθρωπότητα στο παρελθόν, και που ακόμη και σήμερα επικρατούν στη γη, αυτό που συμπεραίνει είναι ότι μάλλον ήταν ένα πολύ εντυπωσιακό και αισιόδοξο μήνυμα αυτό που ήρθε από τους ουρανούς. 

Κοιτάξτε όπου σας αρέσει: δεν υπάρχει πουθενά ειρήνη. Παγωνιά και σκληρότητα στις καρδιές των ανθρώπων. Κοιτάξτε τις χώρες, μαίνονται πόλεμοι. Παρατηρείστε τη σύγκρουση μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου και πώς εξελίσσεται το νέο παιχνίδι της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Μιζέρια, εκμετάλλευση, εξαθλίωση και αδικία βασιλεύουν στις καρδιές και στις σχέσεις των ανθρώπων. Δέστε τη δική μας χώρα επίσης. Διαμάχες, αντιπαραθέσεις, βανδαλισμοί, καταστροφές, φτώχεια, ασυνεννοησία και συγκρούσεις σε όλες τις σφαίρες της ζωής. Οικογένειες,  κοινωνικές κατηγορίες και ομάδες, όλοι φαίνεται να είναι εναντίον όλων. Και σε προσωπικό επίπεδο, ούτε ειρήνη στην καρδιά ούτε χαρά και ανάπαυση.

Ωστόσο, το θεϊκό μήνυμα ήταν σαφές και αληθινό: ειρήνη και ευδοκία στους ανθρώπους. Αλλά αυτή η ειρήνη δεν είναι αποτέλεσμα συνεννοήσεων, καλών προθέσεων και συμφωνιών. Η ειρήνη που ο Θεός ανήγγειλε στους ανθρώπους γίνεται πραγματικότητα μόνο όταν δεχθεί κανείς ως Σωτήρα του τον Χριστό. Ο Μεσσίας, που ο Θεός έστειλε στον κόσμο, ήρθε για να φέρει ειρήνη και ανάπαυση στην κάθε καρδιά ξεχωριστά, στη δική σου την καρδιά σήμερα, και όχι γενικά στη γη και στους ανθρώπους.

Αν δεν έχει ειρήνη ο κόσμος μας, είναι γιατί απέρριψε τον Χριστό. Αν δεν έχεις ειρήνη και είσαι σε ανησυχία, απογοήτευση και δυστυχία, μπορείς να  κοιτάξεις σ' Αυτόν για σωτηρία. Να είσαι βέβαιος ότι δεν θα προδοθείς ούτε θα απογοητευτείς από τον Κύριο, ό,τι κι αν γίνει στη ζωή και στον κόσμο μας.

Δόξα εν υψίστοις... εμείς!

"Και ξαφνικά, μαζί με τον άγγελο, φάνηκε ένα πλήθος ουράνιας στρατιάς, που υμνούσαν τον Θεό, και έλεγαν: Δόξα στον Θεό εν υψίστοις, και επάνω στη γη ειρήνη, σε ανθρώπους ευδοκίας". Λουκάς 2:13-14.

Η ουράνια χορωδία των αγγέλων, που έψαλαν τη μέρα της γέννησης του Χριστού, έδιναν δόξα και τιμή στον Θεό για την προσφορά της αγάπης Του, τον ενσαρκωμένο Υιό Του, στον κόσμο μας. Πράγματι, από τότε και μετά η ειρήνη μπόρεσε να ανθίσει, όχι, δυστυχώς, σε έθνη και λαούς, ούτε σε ομάδες και συλλογικότητες, αλλά μέσα στην ταραγμένη καρδιά καθενός αμαρτωλού ανθρώπου που δέχτηκε τον Χριστό σαν Σωτήρα του. 

Σήμερα, ύστερα από τόσες χιλιάδες χρόνια, αυτός ο ύμνος μοιάζει να έχει σχεδόν ξεχαστεί, ακόμη και στις χριστιανικές χώρες. Μια νέα φιλοσοφία έχει γεμίσει τα μυαλά και τις καρδιές πολλών ανθρώπων και συνοψίζεται σε τέσσερις λέξεις: "Δόξα εν υψίστοις ... εμείς".  Ή ακόμη: "Δόξα εν υψίστοις ... εγώ!"

"Δόξα εν υψίστοις η σοφία και η επιστήμη μας". Τα καταφέρνουμε μια χαρά και χωρίς Θεό.

"Δόξα εν υψίστοις η λογική και η ικανότητά μας". Αρκετά "υποταχθήκαμε" σε κάποιον Ουράνιο Θεό.

"Δόξα εν υψίστοις οι ιδέες και τα όνειρά μας". Όλοι μαζί μπορούμε να γκρεμίσουμε τις διαφορές, τις διακρίσεις και τους αποκλεισμούς. Θα δημιουργήσουμε μια καλύτερη κοινωνία.

"Δόξα εν υψίστοις η ελευθερία μας". Τολμάμε να ζούμε όπως θέλουμε, χωρίς να ντρεπόμαστε ή να φοβόμαστε.

"Δόξα εν υψίστοις το εγώ μας". Θα απολαύσουμε τα πάντα. Ο εαυτός μας αξίζει όσο κανένας άλλος, τόσο  σημαντικός και σπουδαίος είναι.

Κάτι τέτοιοι "ύμνοι" δοξάζουν στις μέρες μας τον άνθρωπο. Όμως σε όλους εκείνους που πιστεύουν ότι μπορούν να χτίσουν τη ζωή τους βγάζοντας έξω τον Θεό, ο ίδιος ο Κύριος δίνει την απάντηση μέσα στην Αγία Γραφή: "Εγώ είμαι ο Κύριος· αυτό είναι το όνομά μου· και δεν θα δώσω τη δόξα μου σε άλλον" (Ησαΐας 42:8). 

Αν και σήμερα το "Δόξα στον Θεό εν υψίστοις" μοιάζει να έχει τελειώσει, υπάρχουν, ωστόσο,  άνθρωποι που ψάχνουν να βρουν τον αληθινό Θεό. Μέσα σε έναν κόσμο που βουλιάζει χωρίς να το συναισθάνεται, κάποιοι αναζητούν απεγνωσμένα την αλήθεια και το πραγματικό νόημα της ζωής. Θα το βρουν, γιατί ο Χριστός ήρθε να δώσει απαντήσεις σε όλες τις ανάγκες του ανθρώπου. Κάποιοι άλλοι το βρήκαν ήδη και ζουν πραγματικά.

 Ο Θεός εξακολουθεί να είναι Κυρίαρχος. Έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στο σύμπαν και στις ζωές των ανθρώπων. Δόξα στον Θεό εν υψίστοις!

Εκπληρωμένη υπόσχεση

"[...] η όραση μένει ακόμα για ορισμένο καιρό, αλλά στο τέλος θα μιλήσει, και δεν θα ψευστεί·

 αν και αργοπορεί, πρόσμεινέ την· επειδή, σίγουρα θά' ρθει, και δεν θα βραδύνει [...] ο δίκαιος, όμως, θα ζήσει με την πίστη του". Αββακούμ 2:3-4.

Ο Λόγος του Θεού είναι γεμάτος προφητείες που εκπληρώθηκαν ή μένει να εκπληρωθούν και υποσχέσεις που αφορούσαν ανθρώπους που έζησαν σε συγκεκριμένες εποχές, πολλές  από τις οποίες απευθύνονται και σε εμάς σήμερα. Όταν ο Θεός έδινε υποσχέσεις, ή ανάγγελλε μελλοντικά γεγονότα, τις περισσότερες φορές αργούσε  πολύ να τις εκπληρώσει. Μπορώ να πω ότι δεν έχω καταλάβει καλά  γιατί ο Θεός χρειαζόταν να δίνει υποσχέσεις που πολλές απ' αυτές πραγματοποιήθηκαν πολλά χρόνια έπειτα, κάποιες και εκατονταετίες αργότερα. 

Πόσες φορές στο παρελθόν ο Θεός είχε μιλήσει και φανερώσει ότι θα στείλει τον Μεσσία στη γη μας; Πόσες προφητείες δεν έγιναν γι' Αυτόν; Πόσες γενιές  είχαν περάσει και πόσες καρδιές είχαν μάταια αναμείνει τον ερχομό Του; Από το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, τον Μαλαχία, μέχρι τα ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης, υπάρχει ένα διάστημα  τετρακοσίων ετών σιωπής του Θεού.

Γιατί σιώπησε ο Θεός αυτά τα χρόνια; Τι νόημα είχαν; Ήταν χρόνια απλής αναμονής. Οι Ισραηλίτες ήξεραν, σύμφωνα με την αποκάλυψη στον προφήτη Δανιήλ, ότι θα μεσολαβούσε μια περίοδος 483 χρόνων πριν έρθει ο Μεσσίας. Τα χρόνια αυτά είχαν σχεδόν εκπνεύσει και έμενε η εκπλήρωση. Και ξαφνικά όλη αυτή η σιωπή και η αναμονή έλαβε τέλος: "[...] σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος. Κι αυτό θα είναι σε σας το σημάδι: Θα βρείτε ένα βρέφος σπαργανωμένο, να κείτεται μέσα στη φάτνη" (Λουκάς 2:11), είπε ο άγγελος στους βοσκούς, αναγγέλλοντάς τους τον ερχομό του Μεσσία.

Ο Θεός κρατά πάντα τις υποσχέσεις Του. Ο χρόνος της αναμονής δεν σημαίνει διάψευση, ματαίωση ή ακύρωσή τους. Ο χρόνος της αναμονής σημαίνει ότι ο Θεός είναι σοφός, πιστός και απόλυτος κυρίαρχος του χρόνου και των συνθηκών.

Ευλογίες της αβύσσου

"Ο Ιωσήφ είναι κλαδί καρποφόρο, κλαδί καρποφόρο κοντά στην πηγή [...] οι τοξότες τον πίκραναν, και τόξευσαν εναντίον του, και τον εχθρεύθηκαν·  αλλά, το τόξο του έμεινε δυνατό, και οι βραχίονες των χεριών του ενδυναμώθηκαν, διαμέσου των χεριών τού δυνατού Θεού τού Ιακώβ [...] κι αυτό, διαμέσου του Θεού τού πατέρα σου, που θα σε βοηθάει, και διαμέσου του Παντοδύναμου, που θα σε ευλογεί, ευλογίες τού ουρανού από επάνω, ευλογίες της αβύσσου από κάτω..." Γένεση 49:22-26.

Τα παραπάνω εδάφια της Αγίας Γραφής είναι τόσο συγκινητικά. Συμπυκνώνουν μέσα σε λίγες προτάσεις την  ιστορία του Ιωσήφ. Φανερώνουν την αλήθεια τόσο για ό,τι τον βρήκε όσο και για το ποια ήταν η καρδιά και η θέση που κράτησε ο Ιωσήφ. Δείχνουν, επίσης, σε ποιον είχε στηρίξει την ελπίδα του. Και τέλος, αποκαλύπτουν ποιος ήταν Αυτός που τον κράτησε μέσα σ' αυτούς τους επώδυνους δρόμους και πώς τον ευλόγησε τελικά.

Τον ευλόγησε; Ναι, με πλήθος ευλογιών, που δεν μπορούν να αξιολογηθούν στην πληρότητά τους με ανθρώπινα κριτήρια. Εμείς, εδώ στη γη, μετράμε τις ευλογίες με ένα πολύ διαφορετικό μέτρο. Προτιμάμε τις "ευλογίες του ουρανού επάνω". Σαν και αυτές που ο Ιωσήφ γεύτηκε όταν ο Θεός τον ελευθέρωσε από τα δεσμά της φυλακής, τον έκανε άρχοντα στη γη της Αιγύπτου, του χάρισε οικογένεια και τον ύψωσε μπροστά στα αδέλφια του.

Ωστόσο, θα ήθελα να μιλήσω και για τις "ευλογίες της αβύσσου από κάτω". Αυτές που το ίδιο αγαθό χέρι τού έδωσε, πλουτίζοντάς τον με ένα μοναδικό τρόπο. Νομίζω ότι αν ο Ιωσήφ μπόρεσε να καταλάβει την αξία τους, αυτό θα έγινε εκ των υστέρων. Και πιστεύω ότι ποτέ δεν θα έπαψε να ευχαριστεί τον Θεό για τις "ευλογίες της αβύσσου".

Κάποτε σκεφτόμουν ότι μόνο εφιάλτη μπορούν να προκαλέσουν οι δυσκολίες και οι θλίψεις που επιτρέπει ο Θεός. Συνεργαζόμουν δύσκολα μαζί Του, γιατί  θεωρούσα ότι τα  πράγματα θα μπορούσαν να είχαν γίνει και με πιο ανέξοδο τρόπο. Το τελευταίο διάστημα αυτό που με απασχολεί είναι οι ευλογίες της αβύσσου. Συνειδητοποιώ με τον χρόνο ότι απ' αυτές πλούτισα πραγματικά και δεν ξέρω αν θα είναι ποτέ αρκετό να ευχαριστώ τον Θεό για όλες εκείνες "τις φυλακές" στις οποίες με έκλεισε. Γιατί, τελικά, "οι φυλακές" ήταν οι δρόμοι της απελευθέρωσής μου. Χωρίς αυτές, οι ευλογίες του ουρανού θα καταντούσαν στα χέρια μου άχρηστες.

Δυνατές υποσχέσεις

 "Ύστερα από τα πράγματα αυτά, έγινε λόγος τού Κυρίου στον Άβραμ, σε όραμα, λέγοντας: Μη φοβάσαι, Άβραμ· εγώ είμαι ο υπερασπιστής σου· ο μισθός σου θα είναι υπερβολικά μεγάλος [..] Και τον έφερε έξω, και είπε: Κοίταξε τώρα ψηλά στον ουρανό, και απαρίθμησε τα αστέρια, αν μπορείς να τα απαριθμήσεις· και του είπε: Έτσι θα είναι το σπέρμα σου". Γένεση 15:1,5.

Έχω πολλές φορές μπει στη θέση του Αβραάμ, όταν ο Θεός τού έδινε υποσχέσεις ξανά και ξανά, υποσχέσεις που έμεναν "στα χαρτιά", όπως θα λέγαμε σήμερα, για αρκετό διάστημα. Του μίλησε για απογόνους σαν τα αστέρια του ουρανού, για το ότι μέσω αυτού θα ευλογούνταν όλα τα έθνη της γης και πόσα ακόμη. Του είπε ότι Εκείνος θα ήταν ο υπερασπιστής του και ότι ο μισθός του θα ήταν μεγάλος.

Αναρωτιέμαι γιατί ο Θεός φανέρωσε τόσα πολλά πράγματα στον Αβραάμ εκ των προτέρων. Θα πείτε αυτό το νόημα έχουν οι υποσχέσεις, διότι αναφέρονται σε πράγματα που κάποιος έχει σκοπό να εκπληρώσει. Αναρωτιέμαι, επίσης, γιατί ο Θεός  δεν έδωσε την υπόσχεση στον Αβραάμ ότι θα είχε απόγονο και ότι το σπέρμα του θα ήταν σαν τα άστρα του ουρανού λίγα χρόνια πριν την πραγματοποίησή της. Θα ήταν πιο εύκολο και λιγότερο επώδυνο για τον Αβραάμ, με αποτέλεσμα να μην αυτοσχεδιάζει, ούτε να αποκάνει να περιμένει.

 Φυσικά, μπορεί να το έκανε για να δείξει στον Αβραάμ τις αγαθές προθέσεις του, ώστε  να μάθει να εμπιστεύεται περισσότερο τον Κύριο. Μπορεί για να δοκιμάσει την πίστη του και την υπομονή του. Για να μάθει ότι ο Θεός είναι πάντα πιστός, ακόμη και όταν κανείς φοβάται ή αστοχεί να Τον εμπιστευτεί απόλυτα. Το βέβαιο είναι ότι ο Αβραάμ είχε χάσει κάθε ελπίδα όταν ο Θεός εκτέλεσε την υπόσχεσή Του στη ζωή του.

Υπήρξε κάποια πολύ δύσκολη περίοδος της ζωής μου που το μόνο που είχε απομείνει στα χέρια μου ήταν οι υποσχέσεις του Θεού. Ήταν όμως τόσο ξεθωριασμένες και ο απόηχός τους τόσο μακρινός που κατέληξα να πω: "Καλύτερα χωρίς υποσχέσεις, παρά με υποσχέσεις". Τόσο πολύ ο εχθρός τις επαναλάμβανε χαιρέκακα στα αυτιά μου, τόση ήταν η διάψευση που δεχόμουν  συχνά από τους άλλους, και είχα τόσο κουραστεί, που το μόνο που ήθελα ήταν να ησυχάσω. "Όχι άλλες υποσχέσεις", έλεγα.

Σήμερα θα ήθελα να πω ότι ευγνωμονώ τον Θεό για τις υποσχέσεις Του, αλλά και τις καθυστερήσεις Του. Για όλους αυτούς που με αποπήραν, για τον εαυτό μου που με πρόδωσε τόσες φορές, για τα λάθη και τις απιστίες μου. Μέσα απ' όλα αυτά έμαθα πολλά πράγματα, μα κυρίως ότι "όλες οι υποσχέσεις τού Θεού είναι σ' αυτόν το Ναι, και σ' αυτόν το Αμήν, προς δόξα τού Θεού μέσα από μας" (Α' Κορινθίους 1:20). Προς δόξα του Θεού και μόνο.

Ο καλύτερος δρόμος

"Όταν τα βήματα του ανθρώπου κατευθύνονται από τον Κύριο, ο δρόμος του είναι σ' αυτόν αρεστός. Αν πέσει, δεν θα συντριφτεί· επειδή, ο Κύριος υποστηρίζει το χέρι του". Ψαλμός 37:23-24.

Και ποιος χριστιανός δεν θα ήθελε να κατευθύνονται τα βήματά του από τον Κύριο; Αυτός είναι ο μόνος σοφός και αγαθός οδηγός. Μα, πώς ξέρω, θα αναρωτηθείς ότι τα βήματά μου τα κατευθύνει ο Θεός, και όχι ο εαυτός μου ή οι άλλοι; Το μόνο κριτήριο που μπορεί να παρέχει κάποια εξασφάλιση στην παραπάνω ερώτηση, είναι η δική σου παραχώρηση στον Κύριο. "Εγώ, Κύριε, έλπισα σε σένα· είπα: Εσύ είσαι ο Θεός μου. Στα χέρια σου είναι οι καιροί μου" (Ψαλμός 31:14-15). Όταν έχεις κάνει, και εξακολουθείς να κάνεις, στις όποιες περιστάσεις της ζωής σου μια τέτοια προσφορά της θέλησής σου, τότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς για το αν τα βήματά σου είναι στο σωστό δρόμο.

Άρα, συμπεραίνεις, η σιγουριά της ζωής μου θα είναι εξασφαλισμένη. Κανένα εμπόδιο, καμιά ανησυχία όταν ο Κύριος είναι στο τιμόνι. Όμως, πώς γίνεται και σκοντάφτουμε και πέφτουμε; Και μάλιστα πολλάκις!

Πάντα πίστευα ότι όταν ο Θεός οδηγεί τα βήματα της ζωής μας, οι δρόμοι μπροστά μας είναι ανοιχτοί, χωρίς προσκόμματα. Σήμερα, μπορώ να ομολογήσω ότι αυτό δεν είναι απόλυτος κανόνας. Μπορεί και να πέσουμε στους δρόμους που ο Θεός  μάς βάζει. Πώς; Να πέσουμε από φόβο, από απιστία, από κακή διάκριση, από λάθος συμβουλή. Ο άνθρωπος έχει τόσες ρίζες αμαρτίας μέσα του που και στους πιο αγαθούς και θεϊκούς δρόμους μπορεί να σφάλλει. Και η αλήθεια είναι ότι ο Θεός  επιτρέπει να περπατήσουμε κάποτε μέσα από στενόχωρους και θλιμμένους δρόμους. Δρόμους μπερδεμένους στα μάτια μας, τους οποίους δεν κατανοούμε. 

Μέσα σ' αυτό το περπάτημα, μπορεί να αποκάνουμε, να γογγύσουμε, να αμαρτήσουμε. Δηλαδή, να πέσουμε. Όπως ακριβώς ο λαός Ισραήλ στην έρημο. Όμως, όπως τότε ο Κύριος ήταν ο προπορευόμενος, έτσι είναι και σε μας σήμερα. Προπορεύεται και οδηγεί τα βήματά μας μέσα στα δικά Του σχέδια, στον δικό Του αγαθό προορισμό. Ας μένουμε πάντα με πίστη σ' Αυτόν, ανεξάρτητα από τις πτώσεις μας. Έτσι, θα έχουμε τη χαρά να απολαύσουμε στο τέλος, παρά τις όποιες ταλαιπωρίες μας, την καλή γη που ο Θεός μάς ετοίμασε.

Δοκιμάζοντας τη δύναμή σου

"Δεν ξέρετε ότι σε όποιον παριστάνετε τον εαυτό σας δούλους για υπακοή, είστε δούλοι εκείνου στον οποίο υπακούτε: Ή της αμαρτίας για θάνατο ή της υπακοής για δικαιοσύνη;" Ρωμαίους 6:16.

Ξέρετε ότι στους άντρες αρέσει πολύ να τους θεωρούν δυνατούς, και λίγοι θα ήταν εκείνοι που θα αρνιόντουσαν μια "επίδειξη δύναμης" σε διάφορους τομείς: φυσικούς, σωματικούς και πνευματικούς. Το να μπορεί κανείς να αντιστέκεται με επιτυχία σε φυσικές προκλήσεις, σε σωματικές δοκιμασίες και πνευματικές αντιπαραθέσεις, θέτει σε δοκιμή τη δύναμή του. Για παράδειγμα, η δοκιμή της δύναμης και της αντοχής σε αθλητικούς αγώνες, στο πεδίο της εργασίας, στους  κόλπους της οικογένειας, αλλά και της κοινωνίας, φανερώνει την "ποιότητα" της δύναμης κάποιου στον αντίστοιχο τομέα.

Ωστόσο, υπάρχει η δοκιμή μιας δύναμης που αφορά όλους, άντρες και γυναίκες. Πρόκειται για την αντιπαράθεση με το κακό. Καθόλου εύκολη δοκιμασία η συγκεκριμένη, και είναι αλήθεια ότι αρκετοί χριστιανοί πέφτουν ηττημένοι στην αναμέτρηση μαζί του. Γιατί; Ξέρουμε ότι οι αμαρτίες μας έχουν συγχωρηθεί και ότι είμαστε νέοι άνθρωποι που το Πνεύμα του Θεού κατοικεί μέσα μας. Γιατί πέφτουμε και ξαναπέφτουμε κάποιες φορές στις ίδιες αμαρτίες;

Καταρχήν, μπορεί να μην  θεωρούμε τον εαυτό μας  νεκρό ως προς την αμαρτία και ζωντανό ως προς τον Θεό (Ρωμαίους 6:11). Θα σκεφτεί κανείς ότι αυτό δεν γίνεται, αφού είμαστε ζωντανοί και είμαστε εδώ! Ναι, αλλά πώς με βλέπει ο Θεός και πώς βλέπω εγώ τον εαυτό μου; Για τον Θεό ό,τι ήμασταν στο παρελθόν και ό,τι αποτελεί μέρος του παλιού αμαρτωλού ανθρώπου μας έχει σταυρωθεί μαζί με τον Χριστό. Αυτό δεν σημαίνει ότι ακυρώθηκε παντελώς η δύναμη της σάρκας, αλλά ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας ως "νεκρούς" για τα ερεθίσματα της αμαρτίας. Πρόκειται για μια απόφαση που οδηγεί σε πράξεις.

Αυτό γίνεται κάθε φορά που αφηνόμαστε στη χάρη του Θεού να μας σκεπάσει, καθώς έχουμε επίγνωση της αδυναμίας μας να νικήσουμε από μόνοι μας το κακό. Ταυτόχρονα κρατάμε τις καρδιές μας ανοιχτές στις εισηγήσεις και τους ελέγχους του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός θέλει να μας στηρίξει στη μάχη της χριστιανικής ζωής και να μας κάνει δυνατούς σ' αυτήν. Αν και εμείς κάνουμε αυτό το οποίο ο Κύριος μάς ζητά να κάνουμε, είτε είναι προσευχή είτε επαγρύπνηση είτε παραχώρηση των επιθυμιών μας, τότε στην αναμέτρησή μας με το κακό θα  μπορούμε να είμαστε νικητές.

Μονοπάτι μέσα στα νερά

"[...] όρμησαν σαν ανεμοστρόβιλος για να με διασκορπίσουν· η αγαλλίασή τους ήταν σαν να επρόκειτο να καταφάνε κρυφά τον φτωχό. Πέρασες μέσα από τη θάλασσα μαζί με τα άλογά σου, διαμέσου σωρών από πολλά νερά". Αββακούμ 3:14-15.

Είναι πολύ δύσκολο όταν συσσωρεύονται προβλήματα και θέματα άλυτα στη ζωή μας και  ορθώνονται σαν τοίχος μπροστά μας. Όταν αρχίζει να σφίγγει ο κλοιός τους και νιώθουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια θάλασσα. Πού να βρει κανείς άκρη;  Πώς να τα βάλει με τα νερά που τον πνίγουν;

Συχνά, η όποια καλή θέλησή μας, αλλά και οι δυνάμεις μας, μας αφήνουν. Ακόμη και το κοφτερό μυαλό μας δεν μπορεί να μας παρέχει ούτε λύσεις ούτε ανακούφιση, όταν τα θέματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε μας υπερβαίνουν. Και δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιο αόρατο διαβολικό χέρι -το οποίο μπορεί να ενεργεί εξίσου καλά μέσω των ανθρώπων που μας περιβάλλουν-  είναι εναντίον μας και περιπλέκει μέχρι εξουθενώσεως τις καταστάσεις.

Όμως, ακόμη και στη χειρότερη διαβολική επίθεση, ακόμη και στις πιο σκληρές ανθρώπινες συνθήκες, σε γεγονότα που η λογική μάς λέει: "Αυτά δεν γίνονται, παραιτήσου, επιτέλους", υπάρχουν λύσεις! Είναι ποτέ δυνατόν, αν είμαστε άνθρωποι που έχουμε αφήσει όλη μας τη ζωή με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού, προσευχόμαστε και Τον περιμένουμε, η κατάληξή μας να είναι η άβυσσος ή ο βυθός;

Χαίρομαι που ο Θεός σκέφτεται διαφορετικά από μας. Δεν είναι μόνο ότι έχει λύσεις, αλλά πολλές φορές αυτές οι λύσεις ξεπροβάλλουν μέσα από συνθήκες παράλογες, από εκεί που κανείς δεν το περιμένει και τη στιγμή που δείχνουν ότι όλα έχουν χαθεί. 

Μονοπάτι μέσα από τη θάλασσα άνοιξε ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη για τον δικό Του λαό. Δεν Τον πειράζουν καθόλου τον Κύριο οι θάλασσες και τα βουνά των προβλημάτων μας, διότι "τα σύμπαντα είναι δούλοι Του" (Ψαλμός 119:91). Ας μη φοβόμαστε τις δυσκολίες και το φρύαγμα των νερών, όταν μπροστά μας περπατάει ο Κύριος. Ακόμη και σήμερα προτιμά να ανοίγει δρόμους εκεί που δεν υπάρχουν!

Και ο Θεός ήρθε!

"Ο Θεός ήρθε από τη Θαιμάν, και ο Άγιος από το βουνό Φαράν. Η δόξα του σκέπασε τους ουρανούς, και από την αίνεσή του ήταν γεμάτη η γη. Και η λάμψη του ήταν σαν το φως· ακτίνες έβγαιναν από το χέρι του, και εκεί ήταν ο κρυψώνας τής δύναμής του". Αββακούμ 3:3-4.

Ο Θεός ήρθε! Τι μεγάλη αποκάλυψη για τον προφήτη του Θεού, τον Αββακούμ, που είχε τόσο πολύ απορήσει με τους ακατανόητους δρόμους του Κυρίου. Είχε ξοδέψει τόσο χρόνο στο να συνομιλεί με τον Θεό, να αναρωτιέται γιατί επιβλέπει στην αδικία και δεν κάνει κάτι για να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη, όταν ο άδικος ταλαιπωρεί τον δίκαιο. Είχε, επίσης, απορήσει για τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός θα απέδιδε τελικά δικαιοσύνη. Σκληρός και εντελώς ακατανόητος γι' αυτόν.

Ο Αββακούμ πέρασε από την αγωνία, στην προσμονή μιας απάντησης και, τέλος, στη δοξολογία. Και η δική μας προσευχή περνά απ' αυτά τα σκαλοπάτια. Κάποιες φορές "τα γιατί" σταματούν και δίνουν τη θέση τους από την αναμονή της απάντησης, στην ανάπαυση και τη δοξολογία. Ο Θεός δεν μένει πάντα σιωπηλός, γι' αυτό ας θυμόμαστε στο μεσοδιάστημα ότι "ο δίκαιος θα ζήσει με την πίστη του" (Αββακούμ 2:4). Αυτή η πίστη, που με τη χάρη Του κρατιέται μέσα σε όλους τους παράξενους δρόμους του Θεού, ανταμείβεται. 

Ο Θεός ήρθε, γιατί είναι Άγιος. Αυτός ξέρει πάντα τι κάνει και γιατί το κάνει. Και όταν κατεβαίνει σε συνάντησή μας, για να μας ελευθερώσει ή να απαντήσει στην προσευχή μας, η Αγιότητά Του μας κάνει να αισθανόμαστε τόσο μηδαμινοί και φοβισμένοι. 

Ο Θεός ήρθε με δόξα.  Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Η τιμή, η δόξα και η αίνεση Τού ανήκουν για πάντα. Αυτή τη δόξα έρχεται να κάνει γνωστή στους ανθρώπους. Και πόσο όμορφο είναι αν αυτή τη δόξα την έχουμε καταλάβει και την έχουμε κάνει φανερή πρώτα εμείς στους άλλους. Με τη ζωή και την πίστη μας. 

Ο Θεός ήρθε και φανέρωσε την κρυμμένη δύναμή Του. Αυτή που έκρυβε τόσο καιρό μέσα στο χέρι Του και που έκανε κάποιους να υπερηφανεύονται για τα κατορθώματα και την αξία τους. Και έκανε εκείνους που Τον περίμεναν, να σωπαίνουν με απορία και αδημονία. 

Όποιες και αν είναι οι συνθήκες στη ζωή σου, ζήσε δια πίστεως, κοιτάζοντας στον Θεό. Ο Θεός θα έρθει και, όπως είπε κάποιος πιστός, αν βραδύνει, είναι τελικά πάντα στην ώρα Του.

Η συνείδησή σου θα το ξέρει

"Μη γένοιτο σε μένα να σας δικαιώσω· μέχρι να εκπνεύσω, δεν θα απομακρύνω από μένα την ακεραιότητά μου. Θα κρατώ τη δικαιοσύνη μου, και δεν θα την αφήσω· η καρδιά μου δεν θα με ελέγξει ενόσω ζω". Ιώβ 27:5-6.

Σαν άνθρωποι, αναζητούμε πάντα εξηγήσεις. Είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσουμε να πορευόμαστε στη ζωή μας, χωρίς να ξέρουμε γιατί συνέβησαν ή συμβαίνουν πράγματα. Όμως ερμηνείες δεν υπάρχουν πάντα. Συχνά δεν έχουμε ούτε για όλα τα πνευματικά μας ζητήματα, ή δεν τις έχουμε την ώρα ακριβώς που τις θέλουμε. Ο Ιώβ ήταν ένας άνθρωπος που ζητούσε να καταλάβει γιατί η ζωή του είχε ανατραπεί συθέμελα. Πώς ήταν δυνατόν η αγαθότητά του να "πληρώθηκε" με τέτοια δεινά και πληγές από τον Θεό, Τον οποίο αγαπούσε και υπάκουε σε όλη του τη ζωή;

Κάποιες φορές τα ερωτηματικά μας μένουν μετέωρα, και είναι τότε που κάποιοι άνθρωποι, ηθελημένα ή άθελά τους, έρχονται να μας δώσουν  ερμηνείες για τα προβλήματά μας. Αυτό έκαναν οι φίλοι του Ιώβ, οι οποίοι δεν ήθελαν, κατά βάθος, να τον πληγώσουν ή να προσθέσουν βάρος στην οδύνη του. ΄Ελεγαν γενικές πνευματικές αλήθειες, που σίγουρα ίσχυαν, και έβγαζαν συμπεράσματα για την ταλαιπωρία του, τα οποία, όμως, δεν ίσχυαν στην περίπτωση του Ιώβ. Εξάλλου, ο Ιώβ δεν είχε αμαρτήσει. Και η αλήθεια είναι ότι ούτε οι φίλοι του μπορούσαν να του θυμίσουν συγκεκριμένες αμαρτίες του ή να προσκομίσουν αποδείξεις για την "αδικία" του. Είκαζαν, βγάζοντας συμπεράσματα αγνωσίας για την κατάστασή του.

Μου αρέσει ο Ιώβ, γιατί είχε πλήρη συναίσθηση του ποιος ήταν. Κάτω από άλλες συνθήκες θα λέγαμε ότι έχει έπαρση και ότι καλό θα ήταν να είχε λουφάξει σε καμιά άκρη και να έλεγε λιγότερες μεγαλόστομες κουβέντες. Τα χάλια του μόνο την ακακία και τη δικαιοσύνη του δεν μαρτυρούσαν! Όμως ο Ιώβ είχε συνείδηση και ήξερε πολύ καλά ότι δεν ήταν ένοχος. Γνώριζε ότι δεν είχε φταίξει και ότι το κατάντημά του δεν ήταν τιμωρία για κάποιες αμαρτίες του. Μπορεί να μην μπορούσε να εξηγήσει το γιατί, αλλά ήξερε το πώς είχε ζήσει. Γι' αυτό και απέρριπτε την ερμηνεία των φίλων του. Η μνήμη του και η συνείδησή του τον πληροφορούσαν για την ακεραιότητά του.

"Ας  είναι άμωμη η καρδιά μου στα διατάγματά σου, για να μη ντροπιαστώ" (Ψαλμός 119:80). Αυτό έζησε ο Ιώβ και αυτό κατέγραψε η μνήμη του. Ζήσε και εσύ έτσι, ώστε αν ποτέ χρειαστεί να αντιμετωπίσεις παρόμοιες "κατηγορίες" και "ερμηνείες" για τη ζωή σου, να μπορείς με θάρρος να υπερασπίζεσαι την ακεραιότητά σου, παρά το ότι θα ξέρεις ότι θα είσαι πάντα χρεώστης και ελλιπής μπροστά στον Θεό.

Ανταλλάγματα ... ευσέβειας

"[...]  οι κρίσεις τού Κυρίου είναι αληθινές, και ταυτόχρονα δίκαιες· πιο επιθυμητές και από το χρυσάφι, μάλιστα κι από πλήθος καθαρό χρυσάφι [...] Ο δούλος σου, μάλιστα, νουθετείται διαμέσου αυτών· στην τήρησή τους η ανταμοιβή είναι μεγάλη." Ψαλμός 19:9-11.

Οι γιορτές των Χριστουγέννων πλησιάζουν και πάντα οι πιο χαρούμενοι λάτρεις τους είναι τα παιδιά. Ξέρετε τους λόγους, το "αγαπημένο" τους σχολείο θα κλείσει, το πρόγραμμα θα πάει στην άκρη, η οικογένεια θα βρεθεί μαζί και θα ανταλλάξει κάποια στιγμή αυτά τα πολυπόθητα δώρα. Πολυπόθητα και από καιρό υποσχεμένα είναι συχνά ανταμοιβές για την εκπλήρωση των μαθητικών δεσμεύσεών τους και την επιβράβευση των κόπων τους.

Είναι πολύ σπουδαίο να ανταμείβεσαι για τους κόπους σου. Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζονται οι προσπάθειές σου, αισθάνεσαι δικαιωμένος και έχεις καινούργιο κέφι να συνεχίσεις. Νομίζω ότι στο μυαλό πολλών χριστιανών υπάρχει μια τέτοια σύνδεση μεταξύ ευσέβειας και επιβράβευσης. Δεν είναι  λάθος, διότι ο Θεός δεν είναι άδικος, ώστε να λησμονήσει τον κόπο κάποιου  (Εβραίους 6:10) και να μην αποδώσει "σε κάθε έναν σύμφωνα με τα έργα του (Ρωμαίους 2:6). Είναι λάθος, όμως, όταν μετράμε την εύνοια του Θεού και την επιδοκιμασία Του μέσα απ' αυτό το πρίσμα του "πάρε- δώσε". Πολύ χειρότερο, όταν θεωρούμε ότι η ευσέβειά μας δεν μπορεί να μην έχει κάποια "συγκεκριμένου είδους" ανταμοιβή και αναγνώριση μπροστά στον Θεό. Λες και υπάρχουν "γραμμάτια" που πρέπει να μας "εξοφληθούν".

Αλήθεια, περιμένουμε ανταλλάγματα; Κι όμως ναι. Περιμένουμε να λάβουμε "τα δώρα" μας, ως ανταλλάγματα  ευσέβειας και  υπακοής μας στον Θεό. Αυτό είναι μια λάθος διδασκαλία, διότι μπορεί να είναι κάποιος σωστός χριστιανός, αγαθός και δίκαιος, και να υπάρξουν περίοδοι στη ζωή του με μεγάλες ταλαιπωρίες και απογοητεύσεις. Μπορεί ο Θεός να μην του δώσει σύμφωνα με τα έργα του, παρόλο που μπορεί να μην έχει "πνευματικές εκκρεμότητες".

Ήταν μια μεγάλη αποκάλυψη για μένα - ουσιαστικά ήταν  το σπάσιμο μιας λανθασμένης νοοτροπίας -  να μη συνδυάζω μέσα στο μυαλό μου το βαθμό αγάπης και επιδοκιμασίας του Θεού, την ποιότητα της πίστης μου και την πνευματική μου αξία με το τι πήρα τελικά στο χέρι! Ο Θεός δεν μας κρατά κοντά Του ούτε με απειλές και φόβους ούτε με υποσχέσεις και ανταμοιβές. Μας κρατά με μια σχέση αγάπης, και η τήρηση των εντολών Του εκ μέρους μας κρατά ουσιαστικά αυτή την αγάπη ζωντανή. Τα υπόλοιπα ... είναι "δωράκια" της αγάπης, αλλά όχι οι γνήσιες αποδείξεις της. Η μόνη γνήσια απόδειξη ήταν και είναι ο σταυρός του Χριστού.

Η σημασία του να φοβάσαι τον Θεό

"Με χάρη και αλήθεια καθαρίζεται η ανομία· και με τον φόβο τού Κυρίου οι άνθρωποι ξεκλίνουν από το κακό". Παροιμίες 16:16.

Πολλά ακούγονται για το αίσθημα του φόβου του Θεού, και αρκετές από τις μοντέρνες θεολογικές θεωρίες  υιοθετούν την απαλοιφή του αισθήματος ενός τέτοιου φόβου. Ο Θεός είναι καλός, είναι αγάπη, έχει κατανόηση. Δεν μπορεί να υπάρχουν "τρομοκρατημένα" πλάσματα, και χριστιανοί φυσικά, που υπακούν σ' ένα βλοσυρό Θεό από φόβο.

Όσο παρατραβηγμένη και αντιβιβλική είναι η θεώρηση ενός Θεού που απαιτεί απαρέγκλιτη υπακοή και αγάπη -θέλουν δεν θέλουν τα αδύναμα ανθρώπινα όντα- επί ποινή επίγειας τιμωρίας και αιώνιας καταδίκης, άλλο τόσο αντιβιβλική είναι η εικόνα ενός Θεού που δεν απαιτεί πολλά πράγματα, υπομονετικού και γεμάτου ευσπλαχνία και κατανόηση για τους ανθρώπους. 

Κάπως έτσι χάθηκε ο φόβος του Θεού από τις καρδιές των χριστιανών στις μέρες μας. Αν δεν υπάρχουν κυρώσεις, ούτε στον εγκόσμιο βίο ούτε στο επέκεινα, κι αν ο Κύριος είναι τόσο υπομονετικός και καλός, ώστε να δέχεται τους αμαρτωλούς -οι οποίοι δεν έχουν λόγο να Τον φοβούνται-  ποιοι άλλοι λόγοι μπορεί να συντρέχουν ώστε να στραφεί κάποιος στον Θεό; Μην πείτε η αγάπη, διότι αυτό δεν είναι το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνει ο αμαρτωλός άνθρωπος όταν προσεγγίζει τον Θεό. Για να καταλάβεις την αγάπη που σου έχει κάποιος και να τον αγαπήσεις και εσύ με τη σειρά σου, πρέπει πρώτα να τον γνωρίσεις.

Πιστεύετε ότι όταν ο άνθρωπος ακούει τα "μη", τα "δεν πρέπει" και τα "οφείλεις" του Λόγου του Θεού, καταλαβαίνει ότι είναι έκφραση της αγάπης Του ή συμπεραίνει ότι πρόκειται για κάποιες "υπερβολικές" απαγορεύσεις;  Όταν κανείς βλέπει στα μέλη του "έναν άλλο νόμο",  που τον "αιχμαλωτίζει στον νόμο τής αμαρτίας" (Ρωμαίους 7:23), και τον σπρώχνει να τη διαπράξει, αν δεν έχει τον φόβο του Κυρίου μέσα του, ένα φόβο που φανερώνει  την αγάπη του γι' Αυτόν επίσης, καθώς και την επενέργεια της χάρης Του, τι είναι αυτό που θα τον σταματήσει;

"Αρχή σοφίας είναι ο φόβος τού Κυρίου" (Παροιμίες 1:7). Αφαιρέστε από τη ζωή σας τον φόβο του Θεού, τον σεβασμό στην αγιότητά Του και θα δείτε πόσο εύκολα και γρήγορα θα απομακρυνθείτε εσείς και το σπίτι σας από τον Κύριο.

(Φωτογραφία : Carneb Haselrig)

Οδηγούμενοι από τον Κύριο

"Γι' αυτό, μη γίνεστε άφρονες, αλλά να καταλαβαίνετε τι είναι το θέλημα του Κυρίου". Εφεσίους 5:17.

Ο Θεός οδηγούσε τους Ισραηλίτες μέσα στην έρημο με ένα τρόπο υπερφυσικό, με μια νεφέλη που τους έδειχνε πότε έπρεπε να ξεκινήσουν την οδοιπορία τους και πότε έπρεπε να σταματήσουν. Ο Θεός, με πολλή καλοσύνη και αγάπη, τους οδηγούσε μέσα από ένα τόσο αφιλόξενο περιβάλλον στον προορισμό τους, τη γη της επαγγελίας. Ο τρόπος του Κυρίου δοκίμαζε σίγουρα την πίστη και την υπακοή τους.

Στις μέρες μας ο Θεός μάς οδηγεί με πολύ διαφορετικούς τρόπους. Μας δίνει μια εσωτερική πεποίθηση, παρά κάποια εξωτερικά σημάδια. Καθώς έχουμε επικοινωνία μαζί του, όχι πλέον σαν δούλοι, διότι "ο δούλος δεν ξέρει τι κάνει ο κύριός του" (Ιωάννης 15:15), αλλά σαν φίλοι Του, ο Θεός μάς μοιράζεται τις σκέψεις Του. 

Και είναι όμορφο να μαθαίνουμε το πώς σκέφτεται ο Θεός και να γνωρίζουμε τις βουλές Του για τον κόσμο και τη ζωή μας. Αν θέλουμε να εμβαθύνουμε στο θέλημα του Θεού, πρέπει να ξεκινήσουμε από τη μελέτη της Βίβλου. Ερωτήματα, διγνωμίες, φόβοι, αποφάσεις, σωστές και λάθος αντιλήψεις, αλλά και πράξεις, σιγά σιγά τακτοποιούνται στο μυαλό μας στο βαθμό που μελετούμε την Αγία Γραφή καθημερινά.

Σε άλλες συνθήκες, χρειάζεται επιπλέον και να σκεφθούμε, ώστε να ενεργήσουμε σωστά. Η γνώση του θελήματός Του και η δύναμη για να υπακούσουμε μας δίνονται καθώς συλλογιζόμαστε με υπομονή ό,τι μας απασχολεί και μοιραζόμαστε αυτές τις σκέψεις με τον Κύριο στην προσευχή. Οι εισηγήσεις του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά μας μάς βεβαιώνουν για το πώς πρέπει να προχωρήσουμε.

Τέλος, υπάρχουν και κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις που μας αναγκάζουν να αναζητήσουμε το θέλημα του Κυρίου, και τη σοφία Του να το πράξουμε, δίνοντας χρόνο στην προσευχή και επιμένοντας σ' αυτήν, ώστε ο δρόμος του Θεού να γίνει ξεκάθαρα κατανοητός μέσα μας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε πράγματι να σταθούμε "τέλειοι και πλήρεις σε κάθε θέλημα του Θεού" (Κολοσσαείς 4:12).

Φύγε για να κερδίσεις τη μάχη

"Τις δε νεοτεριστικές επιθυμίες απέφευγέ τες· και επιδίωκε τη δικαιοσύνη, την πίστη, την αγάπη, την ειρήνη μαζί μ' εκείνους που επικαλούνται τον Κύριο από καθαρή καρδιά". Β' Τιμόθεο 2:22.

Παρατηρήστε ότι ζούμε σε μια εποχή που η αίσθηση του καλού και του κακού διαβρώνεται, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να είναι αρκετά μπερδεμένοι και να υιοθετούν λάθος αντιλήψεις. Πολλοί χριστιανοί, επίσης, διαμορφώνουν τις απόψεις τους σύμφωνα με το ρεύμα της εποχής και τις συγκεχυμένες αξίες της και απομακρύνονται από τις νουθεσίες της Αγίας Γραφής.

Ο κόσμος μας έχει εξελιχθεί την τελευταία πεντηκονταετία πολύ περισσότερο απ' ότι τους πέντε περασμένους αιώνες. Η βία, η ανηθικότητα, η πρόκληση σε όλες τις μορφές, η ασυδοσία,  η αδικία μάς πιέζουν διαρκώς. Συχνά, για να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά, παίρνουμε μέρος σε μάχες που είναι ανόητες και επικίνδυνες. Ένα γαλλικό γνωμικό λέει: "Δεν πρέπει ποτέ να μαλώνεις με ένα γουρούνι. Θα λερωθείς, και επιπλέον, στο γουρούνι αρέσει αυτό".

Ας θυμηθούμε τον απόλυτο τρόπο με τον οποίο ο Ιωσήφ αντιστάθηκε στον πειρασμό, όταν η γυναίκα του κυρίου του προσπάθησε να τον παρασύρει σε μοιχεία. Η γυναίκα που τον πολιορκούσε δεν ήταν τυχαία. Ήταν πλούσια και ακόμη κι αν δεν ήταν όμορφη, θα είχε τους τρόπους της να γίνει. Είχε και υπομονή και επιμονή και "έστηνε" το δίχτυ της με πολύ έξυπνο τρόπο γύρω του. Ο Ιωσήφ ήταν άντρας, ήταν νέος και ωραίος. Είχε ανάγκες και αδυναμίες όπως όλοι, και επιπλέον ήταν μόνος του. Ένας πουλημένος δούλος, μακριά από το σπίτι σου, σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, λογικά θα είχε μύριες δικαιολογίες για να αμαρτήσει. Όμως όχι, έφυγε από κοντά της. Κοινώς, την παράτησε σύξυλη.

Είναι μεγάλος ο πειρασμός για τους άντρες όταν βρεθούν στα χέρια μιας γυναίκας "που είχε πορνικό σχήμα, και καρδιά δολιόφρονη, φλύαρη και αναιδής" (Παροιμίες 7:10-11). Και αυτό δεν είναι  και πολύ δύσκολο να συμβεί στις μέρες μας. Τι κάνεις σ' αυτές τις περιπτώσεις; Το κάλεσμα του "ανδρισμού" σού λέει να μην το βάλεις στα πόδια. Μη σε περάσουν και για κανέναν φοβισμένο ανόητο. Αλλά όσο κι αν ξέρουμε ότι στις  μάχες δεν τρέπεται κανείς σε φυγή, αν θέλει να κερδίσει, αλλά κάθεται και αγωνίζεται, σ' αυτήν την περίπτωση η φυγή είναι απόδειξη σοφίας και δύναμης.

Όλοι έχουμε ανάγκη από τη δύναμη του Κυρίου, ώστε να μείνουμε καθαροί και αγνοί. Μα εκτός από τη δύναμη Του, χρειάζεται και η δική μας θέληση. Η απόφαση να σβήσουμε την οθόνη ή να πούμε όχι σε κακές σκέψεις. Να κλείσουμε "ανοιχτές πόρτες", αμαρτίες με  άτομα που μας παρασύρουν,  ή και που μας γελοιοποιούν, μόνο και μόνο επειδή επιλέγουμε ένα διαφορετικό δρόμο.

 

Νέα δύναμη, νέα ελευθερία

"Μαζί με τον Χριστό έχω συσταυρωθεί· ζω δε όχι πλέον εγώ, αλλά ο Χριστός ζει μέσα σε μένα· σε ό,τι, όμως, τώρα ζω μέσα στη σάρκα, ζω με την πίστη τού Υιού τού Θεού, ο οποίος με αγάπησε, και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη μου". Γαλάτες 2:20.

Ο Χάτσον Τέυλορ, ένας από τους πρώτους χριστιανούς ιεραπόστολους που εργάστηκαν στην Κίνα από το 1854, είχε μια παραδειγματική ζωή πίστης. Κατά τη διάρκεια της πορείας του γνώρισε ότι ο Θεός, μέσα στην αγάπη, την  πιστότητα και τη δύναμή Του, μπορεί να μας ελευθερώνει από τις πιο δύσκολες και αντίξοες συνθήκες. Η βιογραφία του περιλαμβάνει μια πλούσια αλληλογραφία. Σ' αυτή κάνουν εντύπωση εκείνα τα κομμάτια που αναφέρονται στο " ξεκλείδωμα" της ζωής του και την απελευθέρωσή του από μια χριστιανική νοοτροπία που τον άφηνε πνευματικά κουρασμένο και διψασμένο.

Τα λόγια του είναι ένα βάλσαμο για όλες εκείνες τις γνήσιες ψυχές που έχουν κουραστεί από την προσπάθειά τους να αρέσουν στον Κύριο. Εκείνους που προσπαθούν να κάνουν ό,τι το καλύτερο γι' Αυτόν, τους άλλους και το έργο Του, και στο τέλος μένουν με μια αίσθηση αποτυχίας. Σας μεταφέρω κάποια από τα λόγια του:

"Ξέρω τώρα ότι οι αγώνες, οι προσπάθειες, οι πόθοι, η προσμονή καλύτερων ημερών, δεν είναι ο πραγματικός δρόμος ώστε να φτάσει κανείς στην ευτυχία, την αγιότητα, σε μια χρήσιμη ζωή. Ο πιο άγιος είναι εκείνος που "κατέχει" καλύτερα τον Χριστό μέσα του και που χαίρεται ολοκληρωτικά στο τελειωμένο έργο Του. 

Να ξεκουράζεσαι, να μην κάνεις προσπάθειες ή να παλεύεις ... Να κοιτάς τον Χριστό και να εμπιστεύεσαι σ' Αυτόν για να νικήσεις ... Να ξεκουράζεσαι στην αγάπη ενός Σωτήρα Παντοδύναμου, στη χαρά μιας πλήρους σωτηρίας, στην απελευθέρωση από κάθε αμαρτία. Και αυτό δεν γίνεται με το να αγωνίζεσαι για να αποκτήσεις πίστη, αλλά με το να κοιτάς σ' Αυτόν που είναι πιστός και να Του δείχνεις απόλυτη εμπιστοσύνη. Δεν υποσχέθηκε ότι θα μένει πάντα μαζί μου και δεν θα με εγκαταλείψει ποτέ;

Ας μη νομίζουμε ότι  αυτή η εμπειρία και οι αλήθειες είναι αποκλειστικό προνόμιο μιας μειοψηφίας. Είναι για κάθε παιδί του Θεού. Η μόνη δύναμη για απελευθέρωση από την αμαρτία ή για μια πραγματική υπηρεσία, είναι ο Χριστός".

Οι κόρες της περηφάνιας

"Δες, η ψυχή του υπερηφανεύθηκε, δεν είναι ευθεία μέσα του [...] Και μάλιστα είναι προπετής εξαιτίας τού κρασιού, άνδρας αλαζόνας, ούτε ησυχάζει· ο οποίος πλαταίνει την ψυχή του σαν τον άδη, και είναι σαν τον θάνατο, και δεν χορταίνει..." Αββακούμ 2:4-5.

Αν και η περηφάνια είναι η μάστιγα της ανθρώπινης ψυχής, από την οποία μόνο η θυσία του Χριστού μάς λυτρώνει, και όσο εμείς Τον αφήνουμε να εργάζεται μέσα μας, είναι βέβαιο ότι δεν ζει μόνη της μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Η υπερηφάνεια έχει και "κόρες", μερικές από τις οποίες είναι η διαστρέβλωση της αλήθειας, η ανησυχία και η απληστία.

Η διαστρέβλωση της αλήθειας πηγάζει από μια καρδιά που δεν είναι ευθεία, γιατί είναι  υπερήφανη. Η υπερηφάνεια δεν δέχεται υποδείξεις, δεν δέχεται φταίξιμο, και γι' αυτό διαστρεβλώνει τα πράγματα.  Η υπερηφάνεια θέτει η ίδια τις αξίες και τους στόχους της. "Είμαι το ίδιο σπουδαίος με αυτόν". "Αν αυτή συμπεριφέρεται έτσι, γιατί όχι και εγώ;" "Θα το κάνω όπως μου αρέσει, θα αποκτήσω αυτό που θέλω, και λίγο με νοιάζει πόσοι θα πληγωθούν με τον τρόπο μου".

Η υπερηφάνεια γεννά ανησυχία, γιατί ο άνθρωπος φοβάται μήπως κάποιος τον μειώσει, τον πληγώσει, ή του πάρει κάτι απ' αυτά που θεωρεί δικά του. Η περηφάνια δεν έχει ειρήνη, ούτε αγάπη, γιατί γεννά έριδες, διεκδικήσεις και ανταγωνισμούς. 

Η απληστία είναι, επίσης, ένα παράγωγο της υπερηφάνειας. Ο περήφανος άνθρωπος δεν είναι ικανοποιημένος με ό,τι έχει ή με ό,τι του προσφέρουν. Επιδιώκει όλο και περισσότερα και σχεδόν πάντα μένει ανικανοποίητος. Ζητά εξουσία και έλεγχο στη ζωή των άλλων, ζητά υποταγή και μια μονόπλευρη ικανοποίηση των θέλω του. 

Η υπερηφάνεια είναι το προοίμιο του ολέθρου και της καταστροφής και έχει πολλές "εμφανίσεις". Μια πνευματική υπερηφάνεια δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη από οποιαδήποτε άλλη μορφή περηφάνιας. Είναι εξίσου προκλητική, γιατί αντί να δοξάζει κανείς τον Κύριο και να υπηρετεί τους άλλους, δοξάζει μέσω του Κυρίου τον εαυτό του, την πίστη του, την αγάπη του στον Χριστό και την υπηρεσία του σ' Αυτόν.

Ο όλεθρος της υπερηφάνειας

"Η υπερηφάνεια προηγείται τού ολέθρου, και η υψηλοφροσύνη τού πνεύματος προηγείται της πτώσης". Παροιμίες 16:17.

Γνωρίζετε πόσο βλαβερή είναι η περηφάνια για τη ζωή του ανθρώπου; Στις μέρες μας έχει αναδειχθεί πλέον σε "προτέρημα" του χαρακτήρα και σε καύχημα. Μάλλον έχουμε μπερδέψει τα πράγματα, γιατί περηφάνια δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση  αξιοπρέπεια ή αυτοσεβασμός, στοιχεία που πρέπει να χαρακτηρίζουν τόσο εμάς όσο και τις εκδηλώσεις της ζωής μας.

Η περηφάνια είναι η μεγάλη "αρρώστια" του ανθρώπου και συμπυκνώνει σε μια λέξη την αιτία όλων των κακών και των συμφορών του ίδιου και της ανθρωπότητας. Και αυτό γιατί η υπερηφάνεια φουσκώνει τον άνθρωπο και του δίνει μια εντελώς λάθος εκτίμηση του εαυτού του. Αν θέλετε να ξέρετε πότε κάποιος είναι υπερήφανος, τότε προσέξτε τη στάση του. Αναζητά ευκαιρίες ώστε να  γίνεται το κέντρο της προσοχής. Θέλει οι άλλοι να μιλούν μόνο επαινετικά γι' αυτόν, να τον θαυμάζουν και να τον έχουν ως πρότυπο. Δεν δέχεται  ποτέ ότι κάνει λάθη, αντίθετα πιστεύει ότι είναι ο καλύτερος, ο πιο ικανός, ο πιο έξυπνος, ο πιο ωραίος...

Μπορείτε, εξίσου, να καταλάβετε πότε κάποιος είναι ταπεινός. Όταν σ' αυτόν τον άνθρωπο δίνεται η ευκαιρία να "λάμψει", τότε προτιμά να αφήσει κάποιον άλλον να λάμψει στη θέση του. Το περίεργο είναι ότι δεν είναι απαραίτητα "σπουδαίοι" άνθρωποι όσοι είναι υπερήφανοι. Απλά η  υπερηφάνεια τους και η εικόνα που προβάλλουν για τον εαυτό τους τούς δείχνει "μεγάλους". Όμως αυτή η εικόνα, παράλληλα με την παραποιημένη γνώμη για την αξία τους, διαβρώνει τον χαρακτήρα τους.

Αν ζει κανείς με έναν τέτοιο τρόπο, τότε κινδυνεύει αργά ή γρήγορα να ξεσκεπαστεί και να φανεί η μικρότητά του. Η υπερηφάνεια του θα τον οδηγήσει κάποια στιγμή σε ανόητες πράξεις, γιατί φουσκώνοντας από εγωισμό, υπερεκτιμά τις δυνάμεις του και πράττει άτοπα. Ταυτόχρονα, η υπερηφάνεια είναι και πρόκληση στα μάτια του  Θεού. Είναι Αυτός που, σε τελική ανάλυση, κρίνει την όποια αξία κάποιου, και όχι αυτά τα οποία λέει ο ίδιος ή αυτά που οι γύρω του πιστεύουν και λένε γι' αυτόν. 

Φυλάξου από την αμαρτία της περηφάνιας και ζήτησε από τον Θεό να σε κρατά ταπεινό. Η ταπείνωση δεν πρόκειται να σε ζημιώσει σε καμιά περίπτωση. Ούτε όταν συναναστρέφεσαι με ανθρώπους ούτε όταν στέκεσαι μπροστά στον Θεό.

Πώς είναι η σωστή ταπείνωση;

"Να είναι, μάλιστα, σε σας το ίδιο φρόνημα, που ήταν και στον Ιησού Χριστό· ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό· αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους· και, καθώς βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του, γινόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου μάλιστα σταυρού". Φιλιππησίους 2:5-8.

Αν μας ζητούσαν να ορίσουμε την έννοια της ταπείνωσης, ποιο θα λέγαμε ότι είναι το νόημα και το περιεχόμενό της; Πώς διακρίνουμε αν ένας άνθρωπος είναι ταπεινός ή όχι; Η πραγματική ταπείνωση δεν έχει σχέση τόσο με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Το να έχω μια άσκημη γνώμη για τον εαυτό μου, το να με κατηγορώ για πράγματα, το να αισθάνομαι ανεπαρκής ή αδύναμος, δεν σημαίνει κιόλας ότι είμαι ταπεινός. Μπορεί όλα αυτά να είναι ενδείξεις της άλλης πλευράς του νομίσματος, που λέγεται εγωισμός. Μπορεί με τον τρόπο αυτό να απαιτώ περισσότερο προσοχή και αγάπη. Ή να είναι ένας τρόπος με τον οποίο χειρίζομαι τους ανθρώπους γύρω μου.

Η πραγματική ταπείνωση φαίνεται με απόλυτη καθαρότητα στο γεγονός ότι σκέφτομαι τον εαυτό μου όλο και λιγότερο, ή το λιγότερο συχνά. Με άλλα λόγια, η ταπείνωση δεν είναι συναίσθημα ή σκέψη αλλά πράξη. Ο Χριστός έδειξε την ταπείνωσή Του με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο: άφησε τον εαυτό Του στην άκρη, τη δόξα Του και την κυριαρχία Του σε ουρανό και γη και πήρε μια  ταπεινή θέση ανάμεσα στους ανθρώπους, που σφραγίστηκε με ένα σταυρικό τέλος. 

Αν θέλουμε να ξέρουμε αν είμαστε ταπεινοί άνθρωποι, μπορούμε να δούμε τα λόγια και τις πράξεις μας. Πώς στεκόμαστε μπροστά στον Θεό; Υπάρχει μια παραχώρηση της θέλησής μας σ' Αυτόν; Πώς συμπεριφερόμαστε, επίσης, στους άλλους; Τι τους δίνουμε από τον χρόνο μας, τη σκέψη μας και την καρδιά μας; Πόσο συχνά τους δίνουμε; Και, τέλος, σε ποιους δίνουμε; Μόνο σ' αυτούς που μας αγαπούν και μας σέβονται ή και σε εκείνους που δεν έχουν τίποτα να μας προσφέρουν;

Προϋποθέσεις της αύξησης

"Οι μεν εκκλησίες, λοιπόν, σε ολόκληρη την Ιουδαία και τη Γαλιλαία και τη Σαμάρεια είχαν ειρήνη, οικοδομούμενες και περπατώντας μέσα στον φόβο τού Κυρίου, και πληθύνονταν με την παρηγορία τού Αγίου Πνεύματος". Πράξεις 9:31. 

Όταν θέλω να θυμηθώ ότι υπήρξα κάποτε όμορφη -αν υπήρξα, βέβαια, ποτέ- πάω και ξετρυπώνω κάτι παλιά άλμπουμ και αρχίζω το ξεφύλλισμα των φωτογραφιών. Φαντάζομαι και εσείς θα το κάνετε αυτό, και καθώς θα γυρίζετε τα φύλλα, θα καμαρώνετε γεμάτοι νοσταλγία για τα παλιά, όμορφα χρόνια της νιότης σας.

Όταν θέλω να θυμηθώ την ομορφιά της πρώτης χριστιανικής εκκλησίας - αυτή  ήταν όντως πραγματικότητα- πάω στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων και αρχίζω το ξεφύλλισμα των δικών του "φωτογραφιών". Εκεί, μάλλον η νοσταλγία μάς είναι άγνωστη και κάθε σύγκριση με το σήμερα μοιάζει εντελώς ανεδαφική. Πόσα από τα χαρακτηριστικά της εκκλησίας των πρώτων χριστιανικών χρόνων συναντάμε στις εκκλησίες της εποχής μας; Σας αφήνω να σκεφτείτε την απάντηση, αλλά κάντε το αντιπαραβάλλοντας τον Λόγο του Θεού με τη δική μας πραγματικότητα, ώστε να βγάλετε ασφαλή συμπεράσματα. 

Όταν διαβάζουμε ότι οι πρώτοι μαθητές "έμεναν σταθερά στη διδασκαλία των αποστόλων, και στην κοινωνία, και στην κοπή τού άρτου και στις προσευχές" (Πράξεις 2:42), αλλά και ακόμη ότι "η καρδιά και η ψυχή τού πλήθους, εκείνων που πίστεψαν, ήταν μία· και ούτε ένας δεν έλεγε ότι είναι δικό του κάτι από τα υπάρχοντά του, αλλά είχαν τα πάντα κοινά" (Πράξεις 4:32), απορούμε. Ήταν ποτέ δυνατόν να ζούσαν έτσι τη χριστιανική τους ζωή; Και εμείς, τυχαίο το παράδειγμα, ψάχνουμε κάποιες φορές το πρόσωπο του άλλου να του πούμε καλημέρα, ενώ αυτός προσπαθεί να ξεφύγει, μην τύχει και μας συναντήσει...

Επειδή τα θεμέλια των σημερινών εκκλησιών δεν οικοδομούνται πάντα σε σωστές βάσεις, στον φόβο του Κυρίου, στην ειρήνη του Θεού και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, γι' αυτό το όμορφο, κατά τα άλλα, εκκλησιαστικό μας οικοδόμημα τρίζει. Και η ευθύνη δεν είναι συλλογική αλλά ατομική. Δική μου και δική σου στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα μας. Αν το καταλάβουμε, υπάρχει περίπτωση κάτι να αλλάξει.  Διαφορετικά, θα αντιληφθούμε ότι σύντομα από εκκλησία και σώμα του Χριστού, θα καταντήσουμε αίθουσες ομιλιών και δραστηριοτήτων.

Πες μου τις αξίες σου, να σου πω ποιος είσαι

"Επειδή, όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας". Ματθαίος 6:21.

Έχετε ποτέ αναλογισθεί γιατί συμπεριφέρεστε με αυτόν τον τρόπο και όχι με κάποιον άλλον; Γιατί υπάρχουν τόσο διαφορετικές συμπεριφορές όσο και άνθρωποι πάνω στη γη; Μπορεί πολλές απ' αυτές να έχουν κοινά χαρακτηριστικά, κατά βάθος, όμως, ξέρουμε ότι η δράση μας σε όλα τα επίπεδα της ζωής, επαγγελματικό, οικογενειακό, κοινωνικό, καθορίζεται με γνώμονα τις ατομικές αξίες που υιοθετούμε. Αυτές αποτελούν το κίνητρο για να κάνουμε επιλογές ή να απορρίψουμε πράγματα.

Αν, για παράδειγμα, αγαπάς την εργατικότητα, τα χρήματα, την αναγνώριση,  την καριέρα, το να αρέσεις,  θα προσανατολίσεις αντίστοιχα τη συμπεριφορά σου, ώστε να πετύχεις αυτούς τους στόχους σου.  Αν σου αρέσει πάλι η τεμπελιά, το κουτσομπολιό, η χαλαρή ζωή, η καλοπέραση, θα συμπεριφερθείς με βάση αυτές τις αξίες σου. Από την άλλη, αν δίνεις προτεραιότητα στην οικογένειά σου, τους φίλους και τους συνανθρώπους σου, τότε με αυτές τις αξίες θα οργανώσεις κυρίως τη ζωή σου.

Ακόμη και στη χριστιανική ζωή και στη σχέση μας με τον Κύριο, η πνευματική συμπεριφορά μας ευθυγραμμίζεται πάντα με τον κώδικα των πνευματικών αξιών που υιοθετούμε. Όσο βιβλικά ορθές είναι αυτές, τόσο καλύτερα διαπλάθουν τους πνευματικούς στόχους  μας. Αν, για παράδειγμα, αξιολογούμε ως σημαντική την αγάπη, τη συγχώρεση, την ταπεινοφροσύνη, τη μακροθυμία, την αλήθεια, τη θυσία, τότε αυτό θα είναι το περιεχόμενο των πράξεων μας. Αντίθετα, αν θέλουμε την προβολή, την επιτυχία, τα πολλά κηρύγματα, τη δράση, με αυτές τις αξίες θα πορευθούμε. 

 Έτσι εξηγείται γιατί πολλοί χριστιανοί, ενώ θεωρητικά ασπάζονται τη χριστιανική πίστη, ζουν μια ζωή που οι πράξεις τους δεν αντιστοιχούν πάντα στη χριστιανική διδασκαλία, στο απλό, καθαρό και ταπεινό πνεύμα του Χριστού. Μπορεί οι αξίες που πιστεύουν να είναι αληθινές, δίκαιες, επισφραγισμένες από το Πνεύμα του Θεού, δικές τους όμως δεν είναι. Διότι, όταν είναι, και σε όποιο βαθμό είναι, αναπόφευκτα θα μορφοποιούσαν τον χαρακτήρα τους και θα ενέπνεαν συγκεκριμένες αγαθές και δίκαιες πράξεις .

Αδρανείς

"Και όταν αυτός δίνει ησυχία, ποιος θα τη διαταράξει;" Ιώβ 34:29.

Ποτέ δεν μου άρεσε η λέξη "αδρανής" και θεωρούσα ότι κάτι το νοσηρό θα έπρεπε να κρύβεται στην αδράνεια. Ο χρόνος είναι εδώ για να τον αξιοποιούμε και να μην αφήνουμε τα λεπτά να κυλούν άσκοπα. Οι σπουδές μας, η δουλειά μας, η διακονία μας, η οικογενειακή και κοινωνική μας ζωή, δεν μπορεί να "χαραμίζεται", γιατί προτιμούμε συνεχώς την άνεση, την καλοπέραση και την ανούσια χαλάρωση. 

Η υπέρβαση του εαυτού μας στη σύγχρονη καθημερινότητα, με τις τόσες ανάγκες και τις υποχρεώσεις, είναι πάντα ένα μεγάλο δίλημμα, και χρειάζεται να υπερβούμε συχνά τις δυνάμεις και τις διαθέσεις μας προκειμένου να σταθούμε εκεί που μας θέλει ο Θεός. Αλλά  πού είναι τα σωστά όρια; Υπάρχει ο κίνδυνος, μέσα στις διαρκείς απαιτήσεις της ζωής, να ξεχάσουμε ότι ο Θεός μάς κάλεσε "για απόλαυση σωτηρίας διαμέσου τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού" (Α' Θεσσαλονικείς 5:9).  

Τώρα, ίσως πείτε ότι αυτό αφορά στην αιωνιότητα, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρουν πολλοί χριστιανοί μ' αυτούς τους ξέφρενους ρυθμούς, τις μέριμνες και τους φόβους, να κερδίσουν αυτήν την αιωνιότητα. Εξάλλου, σε κανέναν δεν θα άρεσε να βλέπει τον Χριστό στον θρόνο Του να υποδέχεται αλαφιασμένους χριστιανούς, με τεντωμένα νεύρα και σφιγμένα χείλη από όλων των ειδών τις προσπάθειες. 

Σίγουρα, θα ήμουν ένας απ' αυτούς, αν δεν είχα μάθει το μάθημα της "αδράνειας". Το μάθημα που ποτέ μου δεν θα ήθελα να μάθω, αν δεν συνειδητοποιούσα κάποια στιγμή ότι ήμουν μια καλά κουρδισμένη "στρεσογόνα μηχανή" εν Χριστώ, αποτελεσματική σίγουρα, μα όχι ήρεμη και πάντα χαρούμενη. Και όλα ήταν  δικαιολογημένα μέσα στο αξιακό σύστημα του μυαλού μου. Προσπαθούσα να τα καταφέρω όσο καλύτερα μπορούσα σε όλους τους τομείς, πνευματικούς και πρακτικούς, και πάσχιζα ακατάπαυστα να εκπληρώνω σωστά τις υποχρεώσεις  μου. Όμως, παρά τις αγαθές προσπάθειές μου, τα πράγματα πήραν "περίεργη" τελικά κατεύθυνση σε όλους τους τομείς της ζωής μου.

Μέχρι που έφτασε η ώρα του Θεού και ήταν κάτι σαν "κεφαλοκλείδωμα". Τα έχασα απ' αυτά που συνέβησαν γύρω μου ταυτόχρονα. Καθώς ό,τι είχα καταφέρει τόσα χρόνια να οικοδομήσω, απ' αυτά που έλπιζα και που μάλλον πίστευα ότι άξιζα, γιατί είχα κοπιάσει, διαλυόταν, κατέβασα τα χέρια και ρίχτηκα με μια "αναίσθητη" αδράνεια στα χέρια του Κυρίου. Από τότε κάθομαι εκεί και ησυχάζω, εκτελώντας αυτά που θέλει ο Θεός, αλλά με ένα νέο πνεύμα ελευθερίας και ανάπαυσης.

Νομίζετε και εσείς ότι ο Θεός δεν θέλει τους αδρανείς; Εκείνους που απλά περιμένουν απ' Εκείνον και το μόνο που κάνουν στην ουσία είναι να Τον αγαπούν και να Τον εμπιστεύονται κάθε μέρα. Αν εσείς σταματήσετε να κοπιάζετε, πιστεύετε ότι και ο Θεός θα σταματήσει; Το να μάθει κανείς να "μένει" εν Χριστώ,  είναι μια απόλαυση που δεν πληρώνεται με καμιά άλλη ευλογία ή ανταμοιβή στη γη.

Αλλαγή μυαλού

"Έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός, ο Άγιος του Ισραήλ: Στην επιστροφή και ανάπαυση θα σωθείτε· στην ησυχία και πεποίθηση θα είναι η δύναμή σας..." Ησαΐας 30:15.

Μήπως είστε απ' αυτούς που τρέχουν διαρκώς όλη την ημέρα, τόσο με τα πόδια τους όσο και με το μυαλό τους, προκειμένου να φέρουν εις πέρας τις υποχρεώσεις τους, να έχουν τα πάντα υπό έλεγχο και όλους τους ανθρώπους γύρω τους διαρκώς ικανοποιημένους; Μήπως το βράδυ, πέφτοντας να κοιμηθείτε, το μυαλό σας δουλεύει  γι' αυτά που πρέπει να κάνετε, ή που παραλείψατε να κάνετε; Μήπως σκέφτεστε αυτούς που δυσαρεστήσατε, ή λυπάστε γιατί κάποιοι σας δυσαρέστησαν; Μήπως, τέλος, η υλική καθημερινότητά σας και η πνευματική σας ζωή είναι ένα φορτίο, που πρέπει να το κουβαλάτε καθημερινά, και πιστεύετε ότι αν σταματήσετε, κινδυνεύει "να βουλιάξει" το παν;

Αν είστε σ' αυτή την κατηγορία, κινδυνεύετε να σπάσετε τα νεύρα σας και να βάλετε κάποια στιγμή το σώμα σας, αλλά και τον ψυχισμό σας, σε μια περιπέτεια κούρασης, απογοήτευσης και ανασφαλειών. Ο δρόμος αυτός δεν οδηγεί πουθενά, και θα το δείτε όταν φτάσετε σε πλήρη αδιέξοδο.

Ο  Θεός, ωστόσο, δεν είχε σε καμιά περίπτωση σκοπό να σας ελευθερώσει από την αμαρτία και το κακό για να σας βάλει σ' έναν άλλο ζυγό, που θα σας κάνει να χάνετε μέρα με τη μέρα την ικμάδα και τη χαρά σας από τις ατέρμονες προσπάθειες που καταβάλλετε σε όλα τα επίπεδα. Τότε, ο ζυγός Του παύει να είναι καλός και το φορτίο Του "ελαφρύ" (Ματθαίος 11:30).

Το πρόβλημα είναι ότι ο προσωπικός χαρακτήρας του καθενός μπορεί να περιπλέξει τα πράγματα στη σχέση του με τον Κύριο και τους άλλους, και είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς την υπέρβαση των ορίων. Για παράδειγμα, αν είστε τελειομανής, αναλυτικός στη σκέψη, με ευαίσθητη συνείδηση, θα αγκαλιάσετε τις αλήθειες του Θεού με απαρέγκλιτη προσήλωση και φόβο ως την παραμικρή λεπτομέρεια, προσθέτοντας ένα ασήκωτο φορτίο στο ελαφρύ φορτίο του Κυρίου. Θα κοιτάτε, επίσης, τους άλλους και θα πιστεύετε ότι η ευτυχία τους περνάει από τα χέρια σας, ότι δεν κάνατε αρκετά γι' αυτούς και ότι είστε διαρκώς ελλιπείς. Κι αν τύχει και ακούτε και ανάλογα κηρύγματα ή συμβουλές, τότε τα πράγματα γίνονται χειρότερα.

Αν σας συμβαίνουν όλα αυτά, σίγουρα θα χρειαστεί να αλλάξετε μυαλό. Μοιάζει δύσκολο, αλλά δεν είναι. Μπορώ να σας πω, γιατί το έζησα όπως και πολλοί άλλοι, ότι επώδυνη είναι κυρίως η διαδικασία του να πάψεις να σκέφτεσαι όπως σκεφτόσουν και να μάθεις να αντιδράς διαφορετικά. Δόξα στον Θεό, όμως, γίνεται! Εξάλλου, θα ήταν άχρηστη μια θεϊκή χάρη που δεν θα μπορούσε να επέμβει στα "στραβά" του χαρακτήρα σας, ώστε να αλλάξει ό,τι άδικα σας ταλαιπωρεί και σας πνίγει. Αρκεί να αντιληφθείτε την αλήθεια κάποια στιγμή και να θελήσετε να ζήσετε διαφορετικά. Ο Θεός θα κάνει το παν για να σας μάθει να σκέφτεστε και να ζείτε με έναν ήρεμο και αναπαυμένο τρόπο, τον δικό Του τρόπο, σε όλους τους τομείς της ζωής σας.

Ξεκίνα ξανά και μη σταματάς!

 "Καλύτερο το τέλος τού πράγματος, παρά η αρχή του".  Εκκλησιαστής 7:7.

 Μπορεί σήμερα να βρίσκεστε σε μια δίνη και η ζωή σας να έχει πάρει μια άσκημη τροπή. Όχι αυτή που θα περιμένατε ή που "λογικά" θα αντιστοιχούσε σ' αυτά που κάνετε ή που είστε. Η ιστορία μάς αναφέρει την πορεία αρκετών ανθρώπων που, ενώ ξεκίνησαν άσκημα, ίσως πολύ άσκημα, τελικά γνώρισαν ένα σπουδαίο τέλος. Το 1905, το πανεπιστήμιο της Βέρνης αρνήθηκε να δώσει διδακτορικό τίτλο στη Φυσική σε κάποιον νεαρό φοιτητή που είχε υποβάλλει τη διατριβή του, θεωρώντας ότι η εργασία του ήταν "επιστημονική φαντασία, χωρίς καμιά επιστημονική αξία". Ο φοιτητής ήταν ο Αλμπέρτος Αϊνστάιν! Το 1894, ένας άλλος δεκαεξάχρονος μαθητής πήρε τον σχολικό του έλεγχο στο τέλος της χρονιάς, πάνω στον οποίο ήταν γραμμένα τα εξής λόγια: "Μαθητής ανίκανος να εκφραστεί. Καμιά πιθανή πρόοδος". Το όνομα αυτού του "στουρναριού" ήταν Ουίνστον Τσώρτσιλ!

Πώς γίνεται μια τόσο λανθασμένη εκτίμηση και αξιολόγηση για ανθρώπους, οι οποίοι, στην αρχή της πορείας τους, δεν φάνηκε να εκπληρώνουν τις "στοιχειώδεις" προϋποθέσεις που θα τους εξασφάλιζαν τη φήμη και την τιμή που θα αποκτούσαν στη συνέχεια; Δεν ξέρω ούτε για τον τρόπο αξιολόγησης των άλλων γύρω σας ούτε για την ικανότητά σας  να δείχνετε τι πραγματικά έχετε μέσα σας. Για τους γνήσιους πόθους σας, τις αλήθειες,  τις λίγες ή τις πολλές δυνατότητές σας. Ξέρω ότι η θέλησή σας να μη σταματήσετε, επειδή κάποιοι έκριναν ότι δεν αξίζετε ή  δεν μπορείτε, είναι το κλειδί. Ξέρω ότι μόνο μια θέληση που ενδυναμώνεται από το Άγιο Πνεύμα και από τον αψευδή Λόγο του Θεού μπορεί να μη σβήσει, αλλά να συνεχίζει να ελπίζει και να πράττει προς τον σκοπό που έθεσε στη ζωή: να αρέσει στον Θεό.

Τι σημασία έχει, σε τελική ανάλυση, η γνώμη των άλλων; Μη σταματήσετε ποτέ την πορεία σας μαζί με τον Χριστό. Κι αν τύχει και συναντήσετε αποτυχίες, εγκατάλειψη, λάθος κρίσεις, αρνητικές εισηγήσεις και σχόλια από τους γύρω σας, και αυτό σας κάνει να σταματήσετε για λίγο, μη σταθείτε εκεί για πάντα. Κάντε τον απολογισμό μας, διορθώστε τη θέση σας αν χρειάζεται, και έπειτα τραβήξτε μπροστά μαζί με τον Κύριο. Κοντά στον Θεό υπάρχει πάντα ελπίδα, υπάρχει πάντα δύναμη, υπάρχει πάντα δικαίωση.

Αποτυχημένες προσπάθειες

"Ευφραίνεστε στον Κύριο, δίκαιοι, και αγάλλεστε· και αλαλάξτε όλοι εσείς οι ευθείς στην καρδιά". Ψαλμός 32:11.

Πιστεύετε ότι ο Θεός δέχεται κάποιος να προσπαθεί  να "εξαγοράσει" κάτι απ' αυτά που Εκείνος δίνει δωρεάν; Αυτό θα ήταν καθαρή προσβολή στην αγάπη και τη χάρη Του. Κι όμως, πόσοι άνθρωποι δεν προσπαθούν με τις δικές τους προσπάθειες -προσφορές, νηστείες, προσευχές- να κερδίσουν τη συγχώρεση των αμαρτιών τους, ξεχνώντας ότι είναι αδύνατον να αποκτήσει κάποιος τη σωτηρία με την αξία ή τα έργα του.

Ωστόσο, αυτή η στάση αποτελεί εμπειρία πολλών γνήσιων και αφιερωμένων χριστιανών. Χωρίς πραγματικά να το αντιλαμβανόμαστε, επιδιδόμαστε ακούσια σε μια ακατάπαυστη προσπάθεια να αρέσουμε σ' Αυτόν, ώστε "να αξίζουμε" τη συνέχιση της παροχής της χάρης του Θεού, της φροντίδας και των ευλογιών Του. Μάλλον επιβεβαιώνεται κάποιες φορές η σκέψη του διανοητή Max Weber για τον πουριτανό χριστιανό της Δύσης: "Δημιουργεί τον εαυτό του για τη σωτηρία του".

Υπακούμε, δηλαδή, σ' αυτά που λέει ο Λόγος του Θεού,  προσευχόμαστε, μελετούμε τη Βίβλο,  υπηρετούμε τους άλλους για να "εξασφαλίσουμε" αυτό που έχουμε ανάγκη. Συγχώρηση, κατανόηση και εύνοια από τον Κύριο. Απαντήσεις σε ζητήματα που μας αφορούν, πνευματικά, αλλά και πρακτικά, καθημερινά. Χτίζουμε συχνά τη σχέση μας μ' Εκείνον πάνω σε μια ωφελιμιστική βάση: "Τι πρέπει να κάνω, ώστε ο Θεός να με αγαπά, να με συγχωρεί, να μη με απορρίψει, να μου δώσει αυτά που θέλω...;" Ξεχνάμε, ουσιαστικά, ότι ο Θεός "πρώτος μάς αγάπησε" (Α' Ιωάννου 4:19) και ότι "ο Χριστός, όταν εμείς ήμασταν ακόμα ασθενείς, πέθανε κατά τον ορισμένο καιρό για χάρη των ασεβών" (Ρωμαίους 5:6). Έχουμε ήδη μεγάλη αξία γι' Αυτόν!

Το να θέλουμε με κάποιο τρόπο να "εξαγοράσουμε" τη χάρη του Θεού σε οποιαδήποτε σφαίρα της πνευματικής ή της πρακτικής ζωής μας, με ακατάπαυστες προσπάθειες ή ανησυχία για το ενδεχόμενο της δυσαρέσκειας του Κυρίου, μας οδηγεί άθελά μας σε θλιβερούς υπολογισμούς. Με το που η σχέση μας μετακινηθεί από το θεμέλιο της χάρης  και της δωρεάς του Θεού για οτιδήποτε μας χρειάζεται, είναι καταδικασμένη σε  αμφιβολία, απογοήτευση, κούραση και πίκρα. Είναι πολύ μεγάλη ανακούφιση για μας -και τιμή για τον Κύριο- να μάθουμε να αναπαυόμαστε σ' Αυτόν για όλους τους φόβους και τις ανάγκες μας.

Παρ' όλα αυτά, το ότι τα πάντα μας δίνονται κατά χάρη και δεν χρειάζεται να αγωνιούμε προσπαθώντας, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνουμε εκείνο που αρέσει στον Θεό. Φυσικά και θα υπακούσουμε στις εντολές Του, αλλά με μια νέα ελευθερία. Όχι με σκοπό να "αποσπάσουμε" κάτι απ' Αυτόν, αλλά με ένα πνεύμα ευγνωμοσύνης, ευχαριστίας και ανάπαυσης για ό,τι Εκείνος πλούσια μας δίνει.