Προϋποθέσεις της αύξησης

"Οι μεν εκκλησίες, λοιπόν, σε ολόκληρη την Ιουδαία και τη Γαλιλαία και τη Σαμάρεια είχαν ειρήνη, οικοδομούμενες και περπατώντας μέσα στον φόβο τού Κυρίου, και πληθύνονταν με την παρηγορία τού Αγίου Πνεύματος". Πράξεις 9:31. 

Όταν θέλω να θυμηθώ ότι υπήρξα κάποτε όμορφη -αν υπήρξα, βέβαια, ποτέ- πάω και ξετρυπώνω κάτι παλιά άλμπουμ και αρχίζω το ξεφύλλισμα των φωτογραφιών. Φαντάζομαι και εσείς θα το κάνετε αυτό, και καθώς θα γυρίζετε τα φύλλα, θα καμαρώνετε γεμάτοι νοσταλγία για τα παλιά, όμορφα χρόνια της νιότης σας.

Όταν θέλω να θυμηθώ την ομορφιά της πρώτης χριστιανικής εκκλησίας - αυτή  ήταν όντως πραγματικότητα- πάω στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων και αρχίζω το ξεφύλλισμα των δικών του "φωτογραφιών". Εκεί, μάλλον η νοσταλγία μάς είναι άγνωστη και κάθε σύγκριση με το σήμερα μοιάζει εντελώς ανεδαφική. Πόσα από τα χαρακτηριστικά της εκκλησίας των πρώτων χριστιανικών χρόνων συναντάμε στις εκκλησίες της εποχής μας; Σας αφήνω να σκεφτείτε την απάντηση, αλλά κάντε το αντιπαραβάλλοντας τον Λόγο του Θεού με τη δική μας πραγματικότητα, ώστε να βγάλετε ασφαλή συμπεράσματα. 

Όταν διαβάζουμε ότι οι πρώτοι μαθητές "έμεναν σταθερά στη διδασκαλία των αποστόλων, και στην κοινωνία, και στην κοπή τού άρτου και στις προσευχές" (Πράξεις 2:42), αλλά και ακόμη ότι "η καρδιά και η ψυχή τού πλήθους, εκείνων που πίστεψαν, ήταν μία· και ούτε ένας δεν έλεγε ότι είναι δικό του κάτι από τα υπάρχοντά του, αλλά είχαν τα πάντα κοινά" (Πράξεις 4:32), απορούμε. Ήταν ποτέ δυνατόν να ζούσαν έτσι τη χριστιανική τους ζωή; Και εμείς, τυχαίο το παράδειγμα, ψάχνουμε κάποιες φορές το πρόσωπο του άλλου να του πούμε καλημέρα, ενώ αυτός προσπαθεί να ξεφύγει, μην τύχει και μας συναντήσει...

Επειδή τα θεμέλια των σημερινών εκκλησιών δεν οικοδομούνται πάντα σε σωστές βάσεις, στον φόβο του Κυρίου, στην ειρήνη του Θεού και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, γι' αυτό το όμορφο, κατά τα άλλα, εκκλησιαστικό μας οικοδόμημα τρίζει. Και η ευθύνη δεν είναι συλλογική αλλά ατομική. Δική μου και δική σου στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα μας. Αν το καταλάβουμε, υπάρχει περίπτωση κάτι να αλλάξει.  Διαφορετικά, θα αντιληφθούμε ότι σύντομα από εκκλησία και σώμα του Χριστού, θα καταντήσουμε αίθουσες ομιλιών και δραστηριοτήτων.