Αδρανείς

"Και όταν αυτός δίνει ησυχία, ποιος θα τη διαταράξει;" Ιώβ 34:29.

Ποτέ δεν μου άρεσε η λέξη "αδρανής" και θεωρούσα ότι κάτι το νοσηρό θα έπρεπε να κρύβεται στην αδράνεια. Ο χρόνος είναι εδώ για να τον αξιοποιούμε και να μην αφήνουμε τα λεπτά να κυλούν άσκοπα. Οι σπουδές μας, η δουλειά μας, η διακονία μας, η οικογενειακή και κοινωνική μας ζωή, δεν μπορεί να "χαραμίζεται", γιατί προτιμούμε συνεχώς την άνεση, την καλοπέραση και την ανούσια χαλάρωση. 

Η υπέρβαση του εαυτού μας στη σύγχρονη καθημερινότητα, με τις τόσες ανάγκες και τις υποχρεώσεις, είναι πάντα ένα μεγάλο δίλημμα, και χρειάζεται να υπερβούμε συχνά τις δυνάμεις και τις διαθέσεις μας προκειμένου να σταθούμε εκεί που μας θέλει ο Θεός. Αλλά  πού είναι τα σωστά όρια; Υπάρχει ο κίνδυνος, μέσα στις διαρκείς απαιτήσεις της ζωής, να ξεχάσουμε ότι ο Θεός μάς κάλεσε "για απόλαυση σωτηρίας διαμέσου τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού" (Α' Θεσσαλονικείς 5:9).  

Τώρα, ίσως πείτε ότι αυτό αφορά στην αιωνιότητα, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρουν πολλοί χριστιανοί μ' αυτούς τους ξέφρενους ρυθμούς, τις μέριμνες και τους φόβους, να κερδίσουν αυτήν την αιωνιότητα. Εξάλλου, σε κανέναν δεν θα άρεσε να βλέπει τον Χριστό στον θρόνο Του να υποδέχεται αλαφιασμένους χριστιανούς, με τεντωμένα νεύρα και σφιγμένα χείλη από όλων των ειδών τις προσπάθειες. 

Σίγουρα, θα ήμουν ένας απ' αυτούς, αν δεν είχα μάθει το μάθημα της "αδράνειας". Το μάθημα που ποτέ μου δεν θα ήθελα να μάθω, αν δεν συνειδητοποιούσα κάποια στιγμή ότι ήμουν μια καλά κουρδισμένη "στρεσογόνα μηχανή" εν Χριστώ, αποτελεσματική σίγουρα, μα όχι ήρεμη και πάντα χαρούμενη. Και όλα ήταν  δικαιολογημένα μέσα στο αξιακό σύστημα του μυαλού μου. Προσπαθούσα να τα καταφέρω όσο καλύτερα μπορούσα σε όλους τους τομείς, πνευματικούς και πρακτικούς, και πάσχιζα ακατάπαυστα να εκπληρώνω σωστά τις υποχρεώσεις  μου. Όμως, παρά τις αγαθές προσπάθειές μου, τα πράγματα πήραν "περίεργη" τελικά κατεύθυνση σε όλους τους τομείς της ζωής μου.

Μέχρι που έφτασε η ώρα του Θεού και ήταν κάτι σαν "κεφαλοκλείδωμα". Τα έχασα απ' αυτά που συνέβησαν γύρω μου ταυτόχρονα. Καθώς ό,τι είχα καταφέρει τόσα χρόνια να οικοδομήσω, απ' αυτά που έλπιζα και που μάλλον πίστευα ότι άξιζα, γιατί είχα κοπιάσει, διαλυόταν, κατέβασα τα χέρια και ρίχτηκα με μια "αναίσθητη" αδράνεια στα χέρια του Κυρίου. Από τότε κάθομαι εκεί και ησυχάζω, εκτελώντας αυτά που θέλει ο Θεός, αλλά με ένα νέο πνεύμα ελευθερίας και ανάπαυσης.

Νομίζετε και εσείς ότι ο Θεός δεν θέλει τους αδρανείς; Εκείνους που απλά περιμένουν απ' Εκείνον και το μόνο που κάνουν στην ουσία είναι να Τον αγαπούν και να Τον εμπιστεύονται κάθε μέρα. Αν εσείς σταματήσετε να κοπιάζετε, πιστεύετε ότι και ο Θεός θα σταματήσει; Το να μάθει κανείς να "μένει" εν Χριστώ,  είναι μια απόλαυση που δεν πληρώνεται με καμιά άλλη ευλογία ή ανταμοιβή στη γη.