Πώς είναι η σωστή ταπείνωση;

"Να είναι, μάλιστα, σε σας το ίδιο φρόνημα, που ήταν και στον Ιησού Χριστό· ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε αρπαγή το να είναι ίσα με τον Θεό· αλλά, κένωσε τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου, αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους· και, καθώς βρέθηκε κατά το σχήμα ως άνθρωπος, ταπείνωσε τον εαυτό του, γινόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου μάλιστα σταυρού". Φιλιππησίους 2:5-8.

Αν μας ζητούσαν να ορίσουμε την έννοια της ταπείνωσης, ποιο θα λέγαμε ότι είναι το νόημα και το περιεχόμενό της; Πώς διακρίνουμε αν ένας άνθρωπος είναι ταπεινός ή όχι; Η πραγματική ταπείνωση δεν έχει σχέση τόσο με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Το να έχω μια άσκημη γνώμη για τον εαυτό μου, το να με κατηγορώ για πράγματα, το να αισθάνομαι ανεπαρκής ή αδύναμος, δεν σημαίνει κιόλας ότι είμαι ταπεινός. Μπορεί όλα αυτά να είναι ενδείξεις της άλλης πλευράς του νομίσματος, που λέγεται εγωισμός. Μπορεί με τον τρόπο αυτό να απαιτώ περισσότερο προσοχή και αγάπη. Ή να είναι ένας τρόπος με τον οποίο χειρίζομαι τους ανθρώπους γύρω μου.

Η πραγματική ταπείνωση φαίνεται με απόλυτη καθαρότητα στο γεγονός ότι σκέφτομαι τον εαυτό μου όλο και λιγότερο, ή το λιγότερο συχνά. Με άλλα λόγια, η ταπείνωση δεν είναι συναίσθημα ή σκέψη αλλά πράξη. Ο Χριστός έδειξε την ταπείνωσή Του με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο: άφησε τον εαυτό Του στην άκρη, τη δόξα Του και την κυριαρχία Του σε ουρανό και γη και πήρε μια  ταπεινή θέση ανάμεσα στους ανθρώπους, που σφραγίστηκε με ένα σταυρικό τέλος. 

Αν θέλουμε να ξέρουμε αν είμαστε ταπεινοί άνθρωποι, μπορούμε να δούμε τα λόγια και τις πράξεις μας. Πώς στεκόμαστε μπροστά στον Θεό; Υπάρχει μια παραχώρηση της θέλησής μας σ' Αυτόν; Πώς συμπεριφερόμαστε, επίσης, στους άλλους; Τι τους δίνουμε από τον χρόνο μας, τη σκέψη μας και την καρδιά μας; Πόσο συχνά τους δίνουμε; Και, τέλος, σε ποιους δίνουμε; Μόνο σ' αυτούς που μας αγαπούν και μας σέβονται ή και σε εκείνους που δεν έχουν τίποτα να μας προσφέρουν;