Ο καλύτερος δρόμος

"Όταν τα βήματα του ανθρώπου κατευθύνονται από τον Κύριο, ο δρόμος του είναι σ' αυτόν αρεστός. Αν πέσει, δεν θα συντριφτεί· επειδή, ο Κύριος υποστηρίζει το χέρι του". Ψαλμός 37:23-24.

Και ποιος χριστιανός δεν θα ήθελε να κατευθύνονται τα βήματά του από τον Κύριο; Αυτός είναι ο μόνος σοφός και αγαθός οδηγός. Μα, πώς ξέρω, θα αναρωτηθείς ότι τα βήματά μου τα κατευθύνει ο Θεός, και όχι ο εαυτός μου ή οι άλλοι; Το μόνο κριτήριο που μπορεί να παρέχει κάποια εξασφάλιση στην παραπάνω ερώτηση, είναι η δική σου παραχώρηση στον Κύριο. "Εγώ, Κύριε, έλπισα σε σένα· είπα: Εσύ είσαι ο Θεός μου. Στα χέρια σου είναι οι καιροί μου" (Ψαλμός 31:14-15). Όταν έχεις κάνει, και εξακολουθείς να κάνεις, στις όποιες περιστάσεις της ζωής σου μια τέτοια προσφορά της θέλησής σου, τότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς για το αν τα βήματά σου είναι στο σωστό δρόμο.

Άρα, συμπεραίνεις, η σιγουριά της ζωής μου θα είναι εξασφαλισμένη. Κανένα εμπόδιο, καμιά ανησυχία όταν ο Κύριος είναι στο τιμόνι. Όμως, πώς γίνεται και σκοντάφτουμε και πέφτουμε; Και μάλιστα πολλάκις!

Πάντα πίστευα ότι όταν ο Θεός οδηγεί τα βήματα της ζωής μας, οι δρόμοι μπροστά μας είναι ανοιχτοί, χωρίς προσκόμματα. Σήμερα, μπορώ να ομολογήσω ότι αυτό δεν είναι απόλυτος κανόνας. Μπορεί και να πέσουμε στους δρόμους που ο Θεός  μάς βάζει. Πώς; Να πέσουμε από φόβο, από απιστία, από κακή διάκριση, από λάθος συμβουλή. Ο άνθρωπος έχει τόσες ρίζες αμαρτίας μέσα του που και στους πιο αγαθούς και θεϊκούς δρόμους μπορεί να σφάλλει. Και η αλήθεια είναι ότι ο Θεός  επιτρέπει να περπατήσουμε κάποτε μέσα από στενόχωρους και θλιμμένους δρόμους. Δρόμους μπερδεμένους στα μάτια μας, τους οποίους δεν κατανοούμε. 

Μέσα σ' αυτό το περπάτημα, μπορεί να αποκάνουμε, να γογγύσουμε, να αμαρτήσουμε. Δηλαδή, να πέσουμε. Όπως ακριβώς ο λαός Ισραήλ στην έρημο. Όμως, όπως τότε ο Κύριος ήταν ο προπορευόμενος, έτσι είναι και σε μας σήμερα. Προπορεύεται και οδηγεί τα βήματά μας μέσα στα δικά Του σχέδια, στον δικό Του αγαθό προορισμό. Ας μένουμε πάντα με πίστη σ' Αυτόν, ανεξάρτητα από τις πτώσεις μας. Έτσι, θα έχουμε τη χαρά να απολαύσουμε στο τέλος, παρά τις όποιες ταλαιπωρίες μας, την καλή γη που ο Θεός μάς ετοίμασε.