Γιορτινό τραπέζι

"Η νηστεία που εγώ διάλεξα, δεν είναι τούτη; [...] Δεν είναι το να μοιράζεις το ψωμί σου σ' αυτόν που πεινάει, και να βάζεις μέσα στο σπίτι σου τους άστεγους φτωχούς; Όταν βλέπεις τον γυμνό, να τον ντύνεις, και να μη κρύβεις τον εαυτό σου από τη σάρκα σου;" Ησαΐας 58:6-7.

Οι χριστουγεννιάτικες γιορτές προσφέρονται για ξεκούραση και χαλάρωση, αλλά και για διασκέδαση και αρκετό φαγοπότι. Σχεδόν πάντα μετά αρχίζουν οι δίαιτες, ώστε να ξεφορτωθεί κανείς τα περιττά κιλά -τα τόσο ένοχα-, θα συμπληρώσω. Ένοχα, γιατί μας χαλάνε τη φόρμα και βλάπτουν συχνά την υγεία. Μα και ένοχα, γιατί την ώρα που εμείς απολαμβάνουμε κάποιες γαστριμαργικές απολαύσεις, κάποιοι άλλοι υποφέρουν, είναι μόνοι, ταλαιπωρούνται, στερούνται.

Δεν έχω πρόθεση να μιλήσω για τις υπερβολές του  γιορτινού τραπεζιού, αν και τα λόγια του  Αγαπητού, βυζαντινού κληρικού του 6ο αιώνα, είναι πάντα επίκαιρα: "Πλούσιοι και φτωχοί υποφέρουν με παρόμοιο τρόπο από ανόμοια πράγματα, οι πρώτοι σκάνε από τον κόρο, ενώ οι δεύτεροι πεθαίνουν από την πείνα". Αυτό που θα ήθελα να πω είναι πόσο ανάγκη υπάρχει να ξεπεράσουμε λίγο τον εαυτό μας, τη δύσκολη ή όχι οικονομική μας κατάσταση, τη χαρά ή τη λύπη μας, την ασφαλή και άνετη ατμόσφαιρα του σπιτιού μας, για να δώσουμε χαρά και σε άλλους ανθρώπους γύρω μας. Αν το θέλουμε, σίγουρα θα βρούμε κάποιο άτομο που ο Θεός βάζει στην καρδιά μας να το υπηρετήσουμε με κάποιο τρόπο.

 Θυμάμαι πριν χρόνια, πλησίαζαν Χριστούγεννα και στο σπίτι υπήρχε πρόσφατο πένθος από την απώλεια του πατέρα μου. Ήμουν μόνη αυτό το διάστημα, καθώς έτυχε εκείνες τις γιορτές όλοι οι συγγενείς να λείπουν μακριά, στα σπίτια των παιδιών τους. Δεν ήξερα τι θα έκανα ανήμερα την Πρωτοχρονιά, μάλλον θα έτρωγα μόνη μου, ώσπου δέχτηκα μια απρόσμενη και συγκινητική πρόσκληση. Ήταν η  μητέρα μιας μαθήτριάς μου, που με καλούσε να φάω μαζί τους. Το περίεργο είναι ότι ενώ της είπα ότι μπορεί να μην είμαι και πολύ ευχάριστη παρέα- συχνά οι πενθούντες φέρνουν σε αμηχανία τους άλλους και θεωρούνται εμπόδιο στη χαρά τους- επέμενε και πήγα.  

Ήταν μια κίνηση που δεν έχω ξεχάσει, όχι μόνο γιατί ευχαρίστησαν τη θλιμμένη ψυχή (Ησαΐας 58:10), αλλά μάλλον γιατί κατάλαβα ότι η ανθρωπιά τους νίκησε την όποια απώλεια της οικογενειακής τους ευχαρίστησης και άνεσης. Δεν μιλάω για εμάς, που ως άνθρωποι αφιερωμένοι στον Θεό, έχουμε πολύ περισσότερα να δείξουμε από την απλή ανθρωπιά μας. Έχουμε να δείξουμε τον Χριστό τον ίδιο. Ας βρούμε ευκαιρίες να το κάνουμε αυτές τις γιορτές.