"Δες, η ψυχή του υπερηφανεύθηκε, δεν είναι ευθεία μέσα του [...] Και μάλιστα είναι προπετής εξαιτίας τού κρασιού, άνδρας αλαζόνας, ούτε ησυχάζει· ο οποίος πλαταίνει την ψυχή του σαν τον άδη, και είναι σαν τον θάνατο, και δεν χορταίνει..." Αββακούμ 2:4-5.
Αν και η περηφάνια είναι η μάστιγα της ανθρώπινης ψυχής, από την οποία μόνο η θυσία του Χριστού μάς λυτρώνει, και όσο εμείς Τον αφήνουμε να εργάζεται μέσα μας, είναι βέβαιο ότι δεν ζει μόνη της μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Η υπερηφάνεια έχει και "κόρες", μερικές από τις οποίες είναι η διαστρέβλωση της αλήθειας, η ανησυχία και η απληστία.
Η διαστρέβλωση της αλήθειας πηγάζει από μια καρδιά που δεν είναι ευθεία, γιατί είναι υπερήφανη. Η υπερηφάνεια δεν δέχεται υποδείξεις, δεν δέχεται φταίξιμο, και γι' αυτό διαστρεβλώνει τα πράγματα. Η υπερηφάνεια θέτει η ίδια τις αξίες και τους στόχους της. "Είμαι το ίδιο σπουδαίος με αυτόν". "Αν αυτή συμπεριφέρεται έτσι, γιατί όχι και εγώ;" "Θα το κάνω όπως μου αρέσει, θα αποκτήσω αυτό που θέλω, και λίγο με νοιάζει πόσοι θα πληγωθούν με τον τρόπο μου".
Η υπερηφάνεια γεννά ανησυχία, γιατί ο άνθρωπος φοβάται μήπως κάποιος τον μειώσει, τον πληγώσει, ή του πάρει κάτι απ' αυτά που θεωρεί δικά του. Η περηφάνια δεν έχει ειρήνη, ούτε αγάπη, γιατί γεννά έριδες, διεκδικήσεις και ανταγωνισμούς.
Η απληστία είναι, επίσης, ένα παράγωγο της υπερηφάνειας. Ο περήφανος άνθρωπος δεν είναι ικανοποιημένος με ό,τι έχει ή με ό,τι του προσφέρουν. Επιδιώκει όλο και περισσότερα και σχεδόν πάντα μένει ανικανοποίητος. Ζητά εξουσία και έλεγχο στη ζωή των άλλων, ζητά υποταγή και μια μονόπλευρη ικανοποίηση των θέλω του.
Η υπερηφάνεια είναι το προοίμιο του ολέθρου και της καταστροφής και έχει πολλές "εμφανίσεις". Μια πνευματική υπερηφάνεια δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη από οποιαδήποτε άλλη μορφή περηφάνιας. Είναι εξίσου προκλητική, γιατί αντί να δοξάζει κανείς τον Κύριο και να υπηρετεί τους άλλους, δοξάζει μέσω του Κυρίου τον εαυτό του, την πίστη του, την αγάπη του στον Χριστό και την υπηρεσία του σ' Αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου