Αποτυχημένες προσπάθειες

"Ευφραίνεστε στον Κύριο, δίκαιοι, και αγάλλεστε· και αλαλάξτε όλοι εσείς οι ευθείς στην καρδιά". Ψαλμός 32:11.

Πιστεύετε ότι ο Θεός δέχεται κάποιος να προσπαθεί  να "εξαγοράσει" κάτι απ' αυτά που Εκείνος δίνει δωρεάν; Αυτό θα ήταν καθαρή προσβολή στην αγάπη και τη χάρη Του. Κι όμως, πόσοι άνθρωποι δεν προσπαθούν με τις δικές τους προσπάθειες -προσφορές, νηστείες, προσευχές- να κερδίσουν τη συγχώρεση των αμαρτιών τους, ξεχνώντας ότι είναι αδύνατον να αποκτήσει κάποιος τη σωτηρία με την αξία ή τα έργα του.

Ωστόσο, αυτή η στάση αποτελεί εμπειρία πολλών γνήσιων και αφιερωμένων χριστιανών. Χωρίς πραγματικά να το αντιλαμβανόμαστε, επιδιδόμαστε ακούσια σε μια ακατάπαυστη προσπάθεια να αρέσουμε σ' Αυτόν, ώστε "να αξίζουμε" τη συνέχιση της παροχής της χάρης του Θεού, της φροντίδας και των ευλογιών Του. Μάλλον επιβεβαιώνεται κάποιες φορές η σκέψη του διανοητή Max Weber για τον πουριτανό χριστιανό της Δύσης: "Δημιουργεί τον εαυτό του για τη σωτηρία του".

Υπακούμε, δηλαδή, σ' αυτά που λέει ο Λόγος του Θεού,  προσευχόμαστε, μελετούμε τη Βίβλο,  υπηρετούμε τους άλλους για να "εξασφαλίσουμε" αυτό που έχουμε ανάγκη. Συγχώρηση, κατανόηση και εύνοια από τον Κύριο. Απαντήσεις σε ζητήματα που μας αφορούν, πνευματικά, αλλά και πρακτικά, καθημερινά. Χτίζουμε συχνά τη σχέση μας μ' Εκείνον πάνω σε μια ωφελιμιστική βάση: "Τι πρέπει να κάνω, ώστε ο Θεός να με αγαπά, να με συγχωρεί, να μη με απορρίψει, να μου δώσει αυτά που θέλω...;" Ξεχνάμε, ουσιαστικά, ότι ο Θεός "πρώτος μάς αγάπησε" (Α' Ιωάννου 4:19) και ότι "ο Χριστός, όταν εμείς ήμασταν ακόμα ασθενείς, πέθανε κατά τον ορισμένο καιρό για χάρη των ασεβών" (Ρωμαίους 5:6). Έχουμε ήδη μεγάλη αξία γι' Αυτόν!

Το να θέλουμε με κάποιο τρόπο να "εξαγοράσουμε" τη χάρη του Θεού σε οποιαδήποτε σφαίρα της πνευματικής ή της πρακτικής ζωής μας, με ακατάπαυστες προσπάθειες ή ανησυχία για το ενδεχόμενο της δυσαρέσκειας του Κυρίου, μας οδηγεί άθελά μας σε θλιβερούς υπολογισμούς. Με το που η σχέση μας μετακινηθεί από το θεμέλιο της χάρης  και της δωρεάς του Θεού για οτιδήποτε μας χρειάζεται, είναι καταδικασμένη σε  αμφιβολία, απογοήτευση, κούραση και πίκρα. Είναι πολύ μεγάλη ανακούφιση για μας -και τιμή για τον Κύριο- να μάθουμε να αναπαυόμαστε σ' Αυτόν για όλους τους φόβους και τις ανάγκες μας.

Παρ' όλα αυτά, το ότι τα πάντα μας δίνονται κατά χάρη και δεν χρειάζεται να αγωνιούμε προσπαθώντας, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνουμε εκείνο που αρέσει στον Θεό. Φυσικά και θα υπακούσουμε στις εντολές Του, αλλά με μια νέα ελευθερία. Όχι με σκοπό να "αποσπάσουμε" κάτι απ' Αυτόν, αλλά με ένα πνεύμα ευγνωμοσύνης, ευχαριστίας και ανάπαυσης για ό,τι Εκείνος πλούσια μας δίνει.