Για ποια κόλαση πρόκειται ακριβώς;

"Δεν ξέρετε ότι οι άδικοι δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού; Μη πλανιέστε, ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτρες ούτε μοιχοί ούτε κίναιδοι ούτε αρσενοκοίτες ούτε κλέφτες ούτε πλεονέκτες ούτε μέθυσοι ούτε κακόλογοι ούτε άρπαγες δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού". Α΄ Κορινθίους 5: 9-10

Ο Γάλλος υπαρξιστής άθεος φιλόσοφος Ζαν-Πωλ Σαρτρ στο έργο του "Κεκλεισμένων των Θυρών" ήταν αυτός που χρησιμοποιήσει την έκφραση: "Η κόλαση είναι οι άλλοι".  Μ' αυτό εννοούσε την εξάρτηση που έχουν κάποιοι άνθρωποι όταν αντιλαμβάνονται, σκέφτονται και ορίζουν τους εαυτούς τους από τη γνώμη και την κρίση των άλλων. Βρίσκονται σε κόλαση και δεν είναι εντελώς ελεύθεροι γιατί δεν μπορούν να συλλάβουν τον εαυτό τους εντελώς ανεξάρτητα, αποκομμένα απ΄ ό,τι οι άλλοι νομίζουν γι' αυτούς.

Σίγουρα υπάρχουν ευαίσθητοι άνθρωποι που επηρεάζονται από τη γνώμη των γύρω τους σε τέτοιο βαθμό ώστε βασανίζονται και ταλαιπωρούνται για το τι πιστεύουν οι άλλοι γι' αυτούς. Δεν ξέρω μέχρι ποιο βαθμό μια τέτοια ζωή μπορεί να γίνει κόλαση, αλλά σίγουρα κόλαση δεν είναι αυτό.

Κόλαση είναι να βρεθεί ο άνθρωπος αποξενωμένος και αποκομμένος αιώνια από την παρουσία του Θεού. Μια τέτοια πρόγευση έχουν ήδη οι άνθρωποι εδώ στη γη καθώς έχουν απορρίψει το Θεό και έχουν εκμηδενίσει την αναγκαιότητα της σχέσης τους μαζί Του. Μίνι κόλαση είναι η ζωή, με τα αδιέξοδα, τα προβλήματα, τις αρρώστιες, την έλλειψη  πραγματικού νοήματος ύπαρξης...Υποφερτής ή ανεκτής θα μπορούσε να πει κάποιος αφού η ζωή πάντα μας εκπλήσσει με κάποιες χαρές της. Η πραγματική όμως κόλαση δεν έχει σχέση μ' αυτά. Είναι μια κατάσταση που κανένας άνθρωπος, αν τη γνώριζε μ' όλες τις συνέπειες και σε όλες της τις διαστάσεις, δεν θα ήθελε ούτε κατά διάνοια να βρίσκεται. 

Δεν γνωρίζω ποιοι θα ήθελαν  να βρίσκονται σ' ένα μέρος όπου "δεν έχουν ανάπαυση ημέρα και νύχτα" (Αποκάλυψη 14:11). Όπου βασανίζονται, όχι γιατί κάποιος τερατόμορφος δαίμονας τούς βασανίζει, αλλά γιατί η καρδιά τους αγάπησε "το σκοτάδι περισσότερο παρά το φως για το λόγο ότι, τα έργα τους ήσαν πονηρά" (Ιωάννης 3:19).  Γιατί η καρδιά τους αγάπησε το κακό, δεν είναι ότι απατήθηκε  ή δεν κατάλαβε καλά την αμαρτία και τις συνέπειές της... Δυστυχώς όχι. Απλά ζύγισε και διάλεξε συνειδητά το δρόμο που ήθελε. Το δρόμο μιας αμαρτωλής και αμετανόητης ζωής που δεν πήρε ποτέ σοβαρά τις προειδοποιήσεις του Θεού, την προσφορά και την αγάπη Του. Πραγματικά είναι τραγικό, για να μην πω ανατριχιαστικό, το ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα βρεθούν σ' αυτήν την κατάσταση όταν ακριβώς δίπλα τους για μια ολόκληρη ζωή υπήρχε απλωμένο το σταυρωμένο χέρι του Ιησού Χριστού που τους περίμενε, τους εκλιπαρούσε, μακροθυμούσε και έλπιζε ότι θα καταλάβουν το συμφέρον τους.  

Ηχεί τραγική ακόμη και σήμερα η φωνή του Χριστού: "Πόσες φορές θέλησα να συγκεντρώσω τα παιδιά σου... αλλά δεν θελήσατε;" (Ματθαίος 23:37). Αλήθεια, πόσος καιρός πάει που ο Χριστός σε καλεί και σε περιμένει;