Αξίζει κάθε έπαινο

"Θυσίασε στο Θεό θυσία αίνεσης, και απόδωσε στον Ύψιστο τις ευχές σου, και να επικαλείσαι εμένα σε ημέρα θλίψης, θα σε ελευθερώσω, και θα με δοξάσεις". Ψαλμός 50:14-15.

Υπάρχουν φορές στη ζωή μας που ο Θεός μάς φέρνει μπροστά σε μεγάλες δυσκολίες και αδιέξοδα. Προβλήματα συσσωρεύονται πάνω στους ώμους μας, οι δυνάμεις μας μάς αφήνουν, η απογοήτευση πλημμυρίζει την καρδιά μας και η πίστη μας τρεμοσβήνει. Είμαστε όμως αληθινοί χριστιανοί, έχουμε ακουμπήσει την εμπιστοσύνη και την πίστη μας σ' Εκείνον. Έχουμε εκζητήσει το θέλημά Του και έχουμε προσευχηθεί για σοφία και σύνεση σε σχέση με τους δρόμους μας. 'Εχουμε υψώσει τις καρδιές μας με παιδική απλότητα σ' Αυτόν και έχουμε παραχωρήσει χωρίς όρους τη θέλησή μας στις θεϊκές βουλές Του. Και όμως τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ο Κύριος σιωπά και μπορούμε να παραπονεθούμε όπως ο Ιώβ "κράζω σε σένα, και δεν μου απαντάς, στέκομαι όρθιος, και παραβλέπεις" (Ιώβ 30:20). Αυτή η στάση της απορίας, του ερωτηματικού, είναι μια πολύ συχνή προσέγγιση μας. Πόσο ο Θεός μας την συμμερίζεται!

Υπάρχει όμως και άλλος δρόμος. Μόνο με τη δύναμη και τη χάρη Του μπορούμε να τον βαδίσουμε και να τον πειραματιστούμε. Είναι ο δρόμος της αίνεσης, της δοξολογίας. Αινώ θα πει λέω λόγια επαίνου, επαινώ κάποιον. Θα πει επίσης εξυμνώ. Νομίζω ότι αυτά τα δύο πάνε μαζί. Αν έχεις μόνο καλά λόγια να πεις για το Θεό, λόγια επαινετικά για τη φροντίδα, την καλοσύνη, την πιστότητά Του, πώς να μην Τον εξυμνήσεις κιόλας; 

Τον εξυμνείς και ας μη βλέπεις. Τον δοξάζεις καθώς Τον περιμένεις παρόλο που γύρω σου είναι νύχτα, παρόλο που είσαι μέσα σε μια άνιση μάχη με τις δυσκολίες και τα προβλήματα σου. Τον αινείς και ας σιωπά γιατί ξέρεις τελικά ότι "ο Θεός μας θάρθει, και δεν θα σιωπήσει" (Ψαλμός 50:3).

Πιστεύω ότι η αίνεση και η δοξολογία αποτελεί από τις ύψιστες προσφορές και θυσίες που μπορεί να προσφέρει κάποιος στο Θεό. Ο λόγος; Γιατί ό,τι άλλο έχει να προσφέρει ο άνθρωπος τού έχει ήδη δοθεί από το Θεό: υγεία, χρήματα, χρόνος, χαρίσματα και ανθρώπινες δυνατότητες. "Ποιος πρώτος, κάτι έδωσε σ' αυτόν, για να του γίνει ανταπόδοση; Επειδή, απ' αυτόν, και διαμέσου αυτού, και σ' αυτόν είναι τα πάντα" (Ρωμαίους 11:35-36). Η δοξολογία, η ευχαριστία και η αίνεση βγαίνουν όμως από μια καρδιά  που ο Χριστός έπλυνε με το αίμα Του και που αυτοπροαίρετα δίνει αυτό που αναβλύζει από μέσα της. Δίνει αυτό που αρμόζει στο Θεό, αυτό που δικαιούται Εκείνος και μόνο, γι' αυτό που είναι, για ό,τι έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει για μας. 

Ο Θεός αξίζει κάθε τιμή και δόξα. Κάθε ύμνο και λατρεία. Τα αξίζει ακόμα και όταν φαίνεται να σιωπά ή να κρύβει το πρόσωπο Του. Το κάνει γιατί περιμένει να δει τις αντιδράσεις και τη στάση μας. Στο Λόγο Του λέει: " Εκείνος που προσφέρει θυσία αίνεσης, αυτός με δοξάζει και σ' εκείνον που βάζει το δρόμο του σε ευθύτητα, θα δείξω τη σωτηρία του Θεού" (Ψαλμός 51:23)