"Μη πλανιέστε, ο Θεός δεν εμπαίζεται, επειδή ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει. Για το λόγο ότι, αυτός που σπέρνει στη σάρκα του, θα θερίσει από τη σάρκα φθορά, αλλά, εκείνος που σπέρνει στο Πνεύμα, θα θερίσει από το Πνεύμα αιώνια ζωή". Γαλάτες 6:7-8.
"Παγόβουνα που λιώνουν και υποχωρούν, η εξαφάνιση των δασών που παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις, η υπερθέρμανση του πλανήτη που συνεχώς αυξάνεται, η τρύπα του όζοντος που μεγαλώνει. Οι απειλές για την οικολογία του πλανήτη είναι γνωστές αλλά μοιάζουν συχνά να μας ξεπερνούν... Πρέπει να συμβάλουμε σε μια ανάπτυξη που ανταποκρίνεται στις ανάγκες του παρόντος, χωρίς να θέσουμε σε κίνδυνο τις δυνατότητες των μελλοντικών γενεών να καλύψουν τις δικές τους. Αυτή δεν έχει παρά ένα όνομα: σταθερή ανάπτυξη". Τα παραπάνω λόγια αποτελούν μέρος από το εισαγωγικό σημείωμα του εκδότη σε κάποιο περιοδικό. Όλοι συνειδητοποιούμε ότι ο πλανήτης είναι εύθραστος και ότι χρειάζεται να τον προστατέψουμε, αν θέλουμε η ζωή μας διατηρήσει την ποιότητά της. Σκεφτόμαστε το μέλλον των παιδιών μας σ' έναν αφιλόξενο πλανήτη που συνειδητά ή ασυνείδητα διαμορφώνουμε και ανησυχούμε.
Πόσο όμως ανησυχούμε και προβληματιζόμαστε για το ηθικό και πνευματικό μέλλον των παιδιών μας το οποίο εμείς με τόση επιπολαιότητα και χαλαρότητα διαμορφώνουμε; Πόσο μας απασχόλησε ποιες ηθικές παρακαταθήκες θα κληροδοτήσουμε στις ερχόμενες γενιές; Κοιτάζουμε να τους εξασφαλίσουμε ευημερία, πρόοδο, δυνατότητες. Τι κάνουμε όμως για την ηθική κατάπτωση, τη διαφθορά και την αμαρτία που διαβρώνει τους χαρακτήρες τους και ροκανίζει τα θεμέλια της ζωής τους;
Μήπως εκεί δεν βλέπουμε το θερμόμετρο ν' ανεβαίνει και τις πλημμύρες του κακού να παρασύρουν τις ζωές τους; Δεν συνειδητοποιούμε ότι με την ενδοτική μας στάση, την "αθώα" ή απροκάλυπτη άλλοτε συμμετοχή μας σε κάθε είδους απαξίωση των αρχών του Θεού, με λόγια και πράξεις, διακυβεύουμε το ηθικό μέλλον των επερχόμενων γενεών; Τουλάχιστον στις δικές μας γενιές, οι γονείς μας είχαν ένα φόβο Θεού. Μια αξιοπρέπεια και εντιμότητα, μια ντροπή για το κακό και την αμαρτία. Τώρα εμείς οι μετά-μοντέρνοι άνθρωποι τα περιγελάμε, απελευθερωμένοι τάχα από "τις υποκρισίες" του παρελθόντος. Τα περιγελάμε αλλά αναπολούμε με λαχτάρα τις παλιές, καλές μέρες ενώ μένουμε άφωνοι στην ασπλαχνία, τον εγωισμό και την αδιαφορία που διαπερνά την κοινωνία και τα παιδιά μας.
Μακάρι να συνειδητοποιήσουμε σε τι ράγιες έχουμε βάλει το ηθικό μέλλον των παιδιών μας και με μετάνοια να γυρίσουμε πίσω στις αρχές και τα πρότυπα που ο Θεός Δημιουργός έβαλε για να είναι ο άνθρωπος χαρούμενος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου