Εσύ με ποιον μοιάζεις;

"Αυτός κατέβηκε στο σπίτι του δικαιωμένος, παρά εκείνος, επειδή, όποιος υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί και εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί". Λουκάς 18:14

Στην παραβολή του τελώνη και του Φαρισαίου, ο Χριστός απεικονίζει δύο διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων και δύο απορρέουσες στάσεις ζωής. Τις ίδιες συναντάμε ακόμα και σήμερα και μπορεί ν' ανήκουμε στη μία ή στην άλλη. Βρίσκουμε τον τελώνη και το Φαρισαίο στο ναό να προσεύχονται. Πολύ καλά μέχρι εδώ θα λέγαμε. Δείχνει μια θεοσέβεια, συνεπώς το να πλησιάζεις το Θεό, να προσεύχεσαι, το Τον υπολογίζεις στη ζωή σου έχει τη σημασία του. Φαίνεται όμως για το Θεό σημασία έχει άλλο πράγμα: όχι αν Τον αναζητάς αλλά πώς Τον αναζητάς. 

Ο Φαρισαίος ανάπεμψε μια προσευχή που προκαλεί  θαυμασμό. Τι δικαιοσύνη και τήρηση των εντολών του Θεού έχει διαπράξει! Δεν είναι άδικος, δεν αρπάζει ό,τι δεν του ανήκει, δεν μοιχεύει, νηστεύει, δίνει... Πόσο περήφανος αισθάνεται και πόσους λόγους έχει να ευχαριστεί το Θεό γιατί "δεν είναι όπως και οι λοιποί άνθρωποι ή όπως αυτός ο τελώνης" (Λουκάς 18:11). Ο τελώνης απ' την άλλη είναι γνωστό ότι δεν είναι δίκαιος. Στέκει μακριά και ούτε τα μάτια του δεν τολμά να σηκώσει στον ουρανό. Σαν φοροεισπράκτορας έχει βουτήξει το χέρι του αρκετά βαθιά στην κλεψιά, τη διαφθορά, την εκμετάλλευση, την αδικία. Αυτό το ξέρουν όλοι, το ξέρει ο Φαρισαίος που το είπε στην προσευχή του αλλά το περίεργο είναι ότι το ξέρει και ο ίδιος. Έχει πλήρη επίγνωση της κατάστασής του και δεν έχει διάθεση ν' αποκρύψει ή να δικαιολογήσει καμιά από τις πράξεις του. Αντίθετα, χτυπώντας το στήθος του φωνάζει: "Θεέ μου, σκέπασε με έλεος εμένα τον  αμαρτωλό". Πόσο μας εκπλήσσει αυτή η θέση του και πόσο συγκινεί το Θεό η αλήθεια με την οποία Τον προσεγγίζει.

Τι ζητά άραγε ο Κύριος από μας; Τις καλές μας προθέσεις ή τις πράξεις της δικαιοσύνης μας; Μήπως δεν ξέρει ότι "δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας, δεν υπάρχει κάποιος που να έχει σύνεση, δεν υπάρχει κάποιος που να εκζητά το Θεό"; (Ρωμαίους 3:11-12) Το πρώτο πράγμα που ζητά ο Θεός από μας είναι η αναγνώριση και η εξομολόγηση της αμαρτωλής μας ζωής  έτσι όπως ακριβώς είναι. "Δες, αγάπησες αλήθεια στην καρδιά" (Ψαλμός 51:6) διαβάζουμε στο Λόγο Του και  μας θυμίζει ότι το να πηγαίνουμε μπροστά στο Θεό για να Του απαριθμήσουμε τις αρετές και την αγαθότητά μας δεν έχει αξία. Αξία έχει να κατανοήσουμε ότι η καλοσύνη μας είναι σαν ρυπαρό ρούχο και αυτό που έχει σημασία μπροστά στα μάτια Του είναι "ένα συντριμμένο πνεύμα, συντριμμένη και ταπεινωμένη καρδιά" (Ψαλμός 51:17) που ο Θεός δεν καταφρονεί ποτέ .  Είναι πραγματικά μεγαλειώδες ότι ο άγιος Θεός αναζητά και σώζει αμαρτωλούς και όχι άτομα που θεωρούν τους εαυτούς τους δίκαιους και καλούς.