Το μεγαλείο της αγάπης

"Η αγάπη δεν εξάπτεται, δεν συλλογίζεται το κακό". Α΄Κορινθίους 13:5

Ένας προσβλητικός λόγος, ο πληγωμένος εγωισμός μας που συνέχεια τον σκεφτόμαστε και γι' αυτόν μιλάμε στους άλλους αναμασώντας τα ίδια λόγια, ο ερεθισμός που αισθανόμαστε όταν αδιαφορούν για μας...και ξαφνικά το πνεύμα μας ξεσπά και σκληρά, ανεξέλεγκτα λόγια βγαίνουν από το στόμα μας. Λόγια που προκαλούν φοβερές καταστροφές. Όμως η αληθινή αγάπη δεν εξάπτεται. Η αγάπη προστατεύει από τέτοιες αντιδράσεις. Σίγουρα αισθανόμαστε συχνά μια δίκαιη αγανάκτηση όταν βλέπουμε την κακομεταχείριση, την αδικία, το κακό να διογκώνεται, όταν υποφέρουμε ή πονάμε άδικα... Η αγανάκτηση όμως αυτή δεν θα έπρεπε να πηγάζει από μια εγωιστική συμπεριφορά γιατί αν συλλογιστούμε το Χριστό, Εκείνος ποτέ δεν θύμωσε και δεν υπερασπίστηκε με ένταση τον εαυτό του όταν Του επιτίθονταν ή Τον ταπείνωναν.

Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν η αγάπη να μη διαλογίζεται το κακό. Πώς δηλαδή να μη λογαριάζει, να μη λαμβάνει υπόψη το κακό που της έγινε. Να μην το κρατάει αλλά να το ξεχνάει. Πώς όταν σ' έχουν βλάψει, έχουν περιφρονήσει τον κόπο και την προσφορά σου, σ' έχουν μειώσει και γελοιοποιήσει, πώς μπορείς να τα σβήσεις όλα αυτά από τη μνήμη σου και να μην κρατήσεις πικρία για ό,τι σου έγινε. 

Νομίζω ότι ο μόνος δρόμος είναι να σκεφτώ, αν είμαι φυσικά χριστιανός και αφήνω το Πνεύμα του Θεού να δουλεύει μέσα μου, τι ακριβώς έκανε ο Θεός  με τις δικές μου τις προσβολές, τις κακίες, τις αδικίες. Εν ολίγοις, τι έκανε με τις αμαρτίες μου που διέπραξα απέναντι σ' Αυτόν αλλά και σε σχέση με τους άλλους. Ο Θεός τις ξέχασε, τις πέταξε στα βάθη των ωκεανών και δεν τις θυμάται πλέον! Αν λοιπόν ο Θεός που είναι άγιος, τέλειος και δίκαιος συγχωρεί και σκεπάζει τη δική μου αμαρτία και δεν τη λογαριάζει πλέον, πόσο μάλλον εγώ οφείλω να συγχωρήσω και να ξεχάσω τις αδικίες που μου έγιναν; Πόσο μάλλον εγώ που ίσως άθελα μου ακόμη και σήμερα πληγώνω, αδικώ ασυναίσθητα ή περιφρονώ κάποιον.

   Σκέψη: Κύριε, βοήθησέ με να θυμάμαι πάντα 
                   πώς μ' αντιμετώπισες. Με πόση αγάπη
          με συγχώρεσες και πώς ακόμα και 
               σήμερα μ' ανέχεσαι και με συγχωρείς.